Einde

Althans hier zal dit het einde zijn...
Maar geen nood, want ik ben gewoon verhuisd. Heb mijn boeltje bij elkaar gezocht, alle ballast achter me gelaten en ga elders gewoon verder. Maar dan met een propere lei.
Vanaf nu leest u dus hier meer van en over mezelf.

Kom gerust even langs!

Gelijk

Het was weer een korte nachtrust. Wat zeg ik? Het was eigenlijk een lang dutje na een uitgelopen chatsessie :-)
Maar we kunnen het niet helpen, hopeloos zijn we. Want ik heb mijn gelijke gevonden. Ze is een even groot "viswijf" als ik en na uren van babbelen en chatten zijn we nog steeds op zoek naar grote verschillen. We hebben het opgegeven tegen elkaar te zeggen "dat heb ik ook" of "dat vind ik ook". Eerst was het leuk op dezelfde golflengte te zitten, dan werd het scary dat er zoveel overeenkomsten waren, nu is het logisch dat we elkaars mening delen.
Alles is bespreekbaar, we peilen naar elkaars diepste geheimen en om één of andere reden voelen we ons daar nog goed bij ook. Hetgeen voor mij een raar gevoel is. Want ik heb altijd mijn reserves, laat nooit het achterste van mijn tong zien. Gewoonlijk duurt het wel een hele tijd voor ik iemand zo in vertrouwen neem, maar nu was dat gewoon logisch. Vanaf het begin. Geen reserves. Take it or leave it.
Ik kan het iedereen aanraden, zo'n goeie vriendin, het kleurt je dag ;-)

Stilte

Het zit ertegen. Dikken ambras. Verwijten worden heen en weer geslingerd, het ene al wat raker dan het andere.
Maar niemand die het ziet, want het zit in mijn hoofd. Alle ruzies met Vriendin passeren de revue. "Je bent zo stil vandaag" constateerde een collega. Ik heb maar gezegd dat ik slecht geslapen had en moe was. Klinkt beter dan "daar heb jij niks mee te maken".
Enkele dagen geleden kreeg ik nog te horen dat ik straalde. Dat zal vandaag niemand zeggen vrees ik.
Bij deze aan iedereen die mij vandaag tegenkomt : "sorry, die donderwolk op mijn gezicht is echt niet jullie schuld!"
En nu ga ik lekker verder ruziën.

Foutje (vervolg)

"Maar baas," zegde Eddie zacht, "ik wist toch niet dat jij die fout gemaakt hebt. Ik ben hier nog maar een half jaar aan het werk. Eigenlijk dacht ik dat het wel mooi was, zo'n love story is toch wel prachtig. Ze waren gemaakt voor elkaar en dan loopt er iets mis, maar ik breng ze toch terug samen. Mooi toch, niet?"
"Eddie toch, het is te horen dat je van de Cupido-afdeling overgeplaatst bent. Man wat ben jij een zacht eitje. Je weet ondertussen toch dat we ons met zoiets niet mogen mengen!"
De baas schudde zijn hoofd. Onbegrijpelijk dat zo'n idioot hier een plaats versierd heeft.
"Zeg baas, maar was jij toen echt in slaap gevallen?"
"Je kent Ilse toch, ons afdelingshoofd?"
"Wie kent die trut nu niet, wat is dat een arrogant mens en..."
Nog net op tijd kon hij zich inhouden. Want hij had nog enkele scheldwoorden klaar.
"Dat was toen wel mijn lief hé Eddie. Was over haar aan het dagdromen en vergat dat meisje haar verkoudheid te geven. Daarom zat ze bij haar mama in de wagen. Het was mijn enige fout, weet je? En dan zal jij dat hier effe proberen recht te zetten? Probeer hier nu maar eerst een oplossing te zoeken voor jouw gedoe!"
Urenlang hebben ze zitten zwoegen. Verschillende scenario's bekeken, andere mannen gezocht voor haar, andere vrouwen voor hem. Niks klopte. Overal was er wel iets...
Maar ze konden die twee toch niet zomaar naar elkaar toe laten groeien. Dat mocht niet, het stond in hun ethische code : "geen inmenging in liefdesperikelen". Deze zaak kon voor hen beiden het einde van hun loopbaan betekenen. Ze hadden nog maar één optie...
"Eddie, we stoppen ermee."
"Maar baas, wat gaan we dan doen?"
"We geven het dossier aan de afdeling Random."
Eddie werd er stil van.
"Maar baas, die mogen er mee doen wat ze willen. Die kunnen ze samen brengen of uiteen drijven of...", Eddie was zachter gaan praten en boog zijn hoofd, "gaat het dan echt niks worden met die twee?"
"Ik weet het niet Eddie, ik weet het niet..."

Foutje

"Wat heb je gedaan?"
Zijn stem bulderde door de ganse afdeling. Enkelen hadden het lef om recht te staan zodat ze alles goed zouden kunnen volgen.
"En ga godverdomme terug zitten, allemaal", hij riep het zonder omkijken en ging dan verder tegen zijn slachtoffer, "Wat voor een knoeiboel is dat hier eigenlijk, leg me dat eens uit."
Eddie kroop nu helemaal ineen, hij had een fout van enkele jaren geleden recht gezet en nu was zijn baas kwaad op hem. Zijn brein werkte op volle toeren in een poging er toch nog een draai aan te geven. Hij was er zo zeker van geweest dat hij niks over het hoofd had gezien, had de fout op een originele manier hersteld en nu was dat verkeerd?! Nee, hij veranderde van gedacht, hij zou het hem eens goed zeggen.
"Baas, ik heb gewoon die fout recht gezet," begon hij dapper, "je weet toch wat mijn voorganger hier gedaan heeft? Die man, ik noem hem zelf Frans, zou dus wel nooit meer die vrouw van zijn leven tegen komen hé. Want die pummel die hier gezeten heeft, vond het nodig haar uit het oog te verliezen. Die heeft haar gewoon in een verkeersongeluk laten omkomen terwijl ze eigenlijk gewoon ziek thuis had moeten zitten. Daar had hij voor moeten zorgen, we zitten hier toch op de afdeling Levenslopen in de hemel niet? Het stond in zijn planning, ik heb het in de archieven opgezocht, maar hij was in slaap gevallen."
Hij was goed op dreef. Besloot gewoon verder door te drammen, ook al was zijn baas er woedend om.
"Dus heb ik haar zieltje gered en het gewoon terug op aarde gezet. Misschien een beetje laat en beetje ver uit de buurt, ik weet het, maar er was geen andere plaats meer. En akkoord, er zijn nog wat kleinigheden die ik niet kan oplossen. Maar ik heb er toch maar mooi voor gezorgd dat ze elkaar ontmoet hebben. De rest ben ik nu aan het uitklaren."
"Jij stomme idioot, ik was die pummel die in slaap gevallen was. Heb je dat er niet bij zien staan? Ik heb die fout gemaakt en ik heb zijn leven terug moeten uittekenen. Het heeft me dagen aan overuren gekost om iemand te vinden voor hem. Nu ga jij alles op de helling zetten om die twee samen te brengen, met zoveel jaar vertraging..."
Hij schudde zijn hoofd. Probeerde diep in en uit te ademen. Allebei staarden ze elkaar aan. Nu was het een probleem van hen beiden.
"Wat een knoeiboel," zuchtte hij, "we zullen hier eens zien wie er voor haar nog vrij is en hoe we dat hier gaan oplossen. Man toch, hoe gaan we dit aan de Grote Baas moeten uitleggen..."

Nachtelijk gesprekje

"Kwekkwek"
"Ah Donald," zegde ik, "nog zo laat op vriend."
Donald de Eend is de buurman van meneer Zwaan. Als ik 's avonds thuis kom, doen we soms een babbeltje. Het was al half 1 toen ik de auto parkeerde en hem daarmee duidelijk wakker maakte. Bijna had ik zijn hele kroost gewekt, maar hij kon het toch niet laten me even op de vingers te tikken voor het nachtlawaai.
"Kweeek"
"Ja, ik weet het. Eigenlijk is het wat laat geworden, maar het was gezellig met Ingrid. Voor we het wisten was het weeral laat hé."
"Kwekkweek"
"Ik begrijp dat ook niet man. Hoe kan zij in godsnaam nog single zijn. Onbegrijpelijk."
"Kwekkwekkweeek"
"Wel, ik zal eens een foto meebrengen voor je. Dan kan je zelf zien dat ze een knappe verschijning is. We doen urenlang niks anders dan babbelen en het lijkt altijd alsof er maar enkele minuten voorbij gegaan zijn. De uren vliegen voorbij."
"Kwek"
"Nee, niet overdrijven vriend. Hier is alleen maar een warme vriendschap aan het openbloeien. Maar waarom zijn er geen andere venten die dat in haar zien? Of zou ze misschien wat té kieskeurig zijn? Ofwel valt ze voor de verkeerde mannen... In elk geval, daar kunnen jij en ik helemaal niks aan doen. We komen goed overeen en we begrijpen elkaar. Wat kan je daar nog aan verbeteren?"
"Kweekkwekkwekkweekkweek"
"Ja, da's goed. Ga maar slapen, ik zal in het vervolg wel stiller zijn. Sorry hé vriend, tot de volgende!"

Nuance

Er moet me toch nog iets van het hart. Want ook al ben ik dan een 'kwebbelmarjet', zoals Margo het zo mooi stelde, er zijn momenten dat ik helemaal stil val. Het belangrijkste punt van kritiek dat ik van Vriendin kreeg, was dat ik zo weinig zegde. We praatten niet meer, ik was altijd in gedachten verzonken en heel erg ver weg.
Dat had ze heel goed opgemerkt. We waren op een punt aangekomen waar ik haar niks meer te vertellen had. Wel over de dagdagelijkse dingen natuurlijk. Dingen die op het werk gebeurden en zo, dat ging. Maar het ging nooit meer over ons, of over mezelf. Het was zo'n situatie van "jij vertelt wat, ik vertel wat en dan maar hopen dat het voor mij tijd is om naar huis te rijden".
Mij stoorde het niet echt, die stilte. Het gaf mijn verbeelding de kans om op hol te slaan en verhaaltjes te verzinnen. Of ik wilde gewoon rustig een beetje lezen. Maar dan sloot ik haar buiten, en zij wilde andere dingen doen. Dus deden we al die dingen die zij graag deed. Tot er een moment kwam dat er nog maar één zin door mijn hoofd ging : "Ik wil hier weg!"
Andere woorden vond ik niet meer en dus zweeg ik. Tot ook zij geen woorden meer vond.
Toen begon de stilte minder leuk te worden. Werd er een tijdje weer terug over 'ons' gepraat. Of beter gezegd, over wat er nog overbleef van die 'ons'.

Het was niet genoeg meer. Ook al doet ze me nog veel. Ze wilde graag met een propere lei terug beginnen, vanaf nul alles terug opbouwen. Want zo slecht was het toch niet. Ik viel weer stil. Wilde er niet op ingaan. Heb haar gezegd het te laten rusten en te proberen ons leven eerst terug op te nemen. Dan zullen we wel zien.
Want terug beginnen vanaf nul kan niet. Er zit al teveel in onze rugzak dat we niet kunnen negeren.
Trouwens... terug beginnen... het is gedoemd om te mislukken... toch?