Serieus

Het was een goeie vraag, of ik een serieus gesprek kon voeren. Ja hoor, geen probleem...alleen mag dat gesprek liefst niet rond mij draaien. Komt dat door vroeger? Daar twijfel ik geen seconde aan.
Sommige dingen moet je leren, ook over jezelf praten en problemen aanpakken. Maar mijn moeder is wereldkampioene in het ontkennen van problemen. "Als ik de problemen niet zie, zijn ze er niet" is haar manier om problemen op te lossen. "Iets uitpraten" is een concept dat haar onbekend is, nee hoor zij zegt gewoon wat je moet doen en het probleem is opgelost. Wat haar betreft heeft ze een erg gelukkig leven gehad.
Mijn vader was een ander paar mouwen. Hij was haar speelbal... denk ik toch, want ik kan het hem niet meer vragen. Hij werd door moeder gebruikt om alle plooien glad te strijken. Ook al was het tegen zijn zin, en toen ik ouder werd, begon ik dat ook heel duidelijk te zien. Hij was niet sterk genoeg, kon niet tegen haar op en droeg een erg zware last, je zag hem er onder gebukt gaan.
We lijken erg veel op elkaar, mijn vader en ik. We kunnen over alles en iedereen heel erg diepgaande gesprekken hebben, maar moeilijk over onszelf praten. We zijn allebei erg gevoelig, dragen sarcasme hoog in ons vaandel maar zullen nooit iemand bewust kwetsen. We proberen voor iedereen "goed te doen", zoeken naar bevestiging, zijn ook erg diplomatisch. We vallen op hetzelfde moment in slaap als we naar koers kijken op tv, hebben dezelfde ideeën als het over voetbal gaat. Alleen was hij een knappe man, dat had ik ook wel graag meegekregen van hem.
Maar ja, een mens kan niet alles hebben in het leven hé...

Te laat

Bezoekjes aan mijn moeder maken me heel erg onwennig. Het lijkt soms alsof ik terug 12 jaar ben en onder mijn voeten krijg, voor wat dan ook. Als ik bij haar ben, zit ik dan ook de hele tijd rond te kijken. Dit keer viel mijn oog op een spreuk die aan de muur hing : "een schouderklopje heeft nog nooit iemand verwond".
Helaas heeft ze die spreuk daar wel 30 jaar te laat omhoog gehangen. Het idee dat je je zoon af en toe een schouderklopje kan geven als stimulans is er bij haar nooit geweest. Niks was ooit 'goed genoeg', altijd kon het beter.
Uiteraard weet ik wel dat je ook op die manier iemand kan aanzetten tot betere prestaties, alleen werkt dat niet bij mij. Zelf heb ik gesport en ben trainer geweest gedurende enkele jaren, en altijd ben ik positief geweest. Mijn ervaring leerde me dat je met aanmoedigen en schouderklopjes veel verder raakt dan met kritiek en negatieve opmerkingen.
Misschien is het daardoor dat ik steeds weer op zoek ga naar bevestiging of een complimentje. Mijn werk doe ik met hart en ziel en zonder een compliment af en toe had ik dat allang niet meer kunnen doen. Iedereen zal wel zijn eigen drijfveren hebben om zich volledig in te zetten voor zijn bezigheden. Voor mij is die bevestiging dat ik goed werk lever, dat ik voor die mensen verschil maak, mijn belangrijkste drijfveer.
Het zou best kunnen dat het tekort aan bevestiging en de afwezigheid van complimentjes gedurende mijn eerste 18 levensjaren daar iets mee te maken heeft. Of misschien was ik toen inderdaad niet goed bezig en verdiende ik geen positieve commentaren. Het heeft me alleszins getekend en achteraf bekeken was het misschien toch goed dat er nooit positieve opmerkingen waren. Anders was ik misschien nog arroganter en eigenzinniger dan ik nu al ben :-)

Manuscript

Voor de honderdste keer had hij het gelezen. Of was het ondertussen al meer? Hij wist het niet meer, had het ook nooit geteld.
Maar hij was er zeker van dat het al minstens honderd keer zou moeten zijn. Minstens één keer per week las hij het snel door en het was vandaag net 2 jaar geleden dat hij er de laatste hand aan had gelegd. Of het laatste woord had geschreven. "Einde" was dat, hoewel hij nog steeds niet zeker was dat hij dat er bij wilde schrijven. Af en toe had hij nog een zin veranderd en alles dan terug uitgeprint. Deze versie had hij nu een maand of twee en hij kon niks meer vinden om te verbeteren.
Maar hij wilde het niet verzenden. Hij had alles liggen om het op te sturen naar de uitgevers, de adressen waren zelfs al geschreven. Alleen nog de manuscripten erin steken en naar de post brengen.
Zo'n maand of drie geleden was hij er zelfs mee naar de post gereden. Had alles verpakt, adressen erop, in een doos gelegd en in de auto gezet. Tot hij vertrok. Toen blokkeerde hij. Zelfs achteruit rijden om uit zijn parkeerplaats te raken ging niet. Zweten, bibberen, krampachtig zijn stuur vastnemen, geen lucht meer. Hij moest er terug uit. Nam alles mee terug naar zijn huis en een uurtje later was hij terug zichzelf.
Waarom had hij het niet gedurfd?
Gewoon logisch redeneren. Stel dat hij het manuscript verstuurd. Er is een uitgeverij die het wil uitbrengen. Zijn boek wordt een bestseller. Hij wordt een gevierd auteur en overal gevraagd om zijn boek te signeren. Verdiend er redelijk wat geld mee.
En dan...
Uiteraard wordt er van hem verwacht dat hij dan een volgend boek zal schrijven. Het tweede in een lange rij. De verwachtingen zullen hoog gespannen zijn en de critici slijpen waarschijnlijk hun pennen om zijn volgend boek de grond in te boren. "De hoge verwachtingen kon hij niet waar maken" of "Een draak van een boek". Nee, hij wilde het niet meemaken.
Hoogstwaarschijnlijk zou hij instorten bij teveel negatieve kritiek. Dan zou hij pas echt een writer's block hebben.
Trouwens... stel dat er maar één boek in hem zat. Dat hij niks meer zou kunnen schrijven. Waar moest hij in godsnaam de inspiratie vinden voor nog zo'n geweldig boek? Hij had zich helemaal leeg geschreven voor dit boek, wie kon hem garanderen dat hij nog zoiets kon presteren?
Nee. Hij had zich er bij neergelegd.
Het zou hier blijven staan. Allemaal.
Hij was de enige die het gelezen had en tot zijn dood zou dat ook zo blijven. Nu was hij tenminste nog gelukkig in zijn veilige cocon. Niemand die hem lastig viel, geen interviews, geen signeersessies.
Nee hoor, hij was gelukkig.
Zijn manuscript was nu perfect... het was beter het zo te laten.
Die verdomde uitgeverij zou er toch een idiote editor op los laten en dan zou het nooit meer zijn boek zijn.
Nee, het was perfect. Hij wist het.
Ooit zou er iemand dat beseffen.
Ooit...