Serieus

Het was een goeie vraag, of ik een serieus gesprek kon voeren. Ja hoor, geen probleem...alleen mag dat gesprek liefst niet rond mij draaien. Komt dat door vroeger? Daar twijfel ik geen seconde aan.
Sommige dingen moet je leren, ook over jezelf praten en problemen aanpakken. Maar mijn moeder is wereldkampioene in het ontkennen van problemen. "Als ik de problemen niet zie, zijn ze er niet" is haar manier om problemen op te lossen. "Iets uitpraten" is een concept dat haar onbekend is, nee hoor zij zegt gewoon wat je moet doen en het probleem is opgelost. Wat haar betreft heeft ze een erg gelukkig leven gehad.
Mijn vader was een ander paar mouwen. Hij was haar speelbal... denk ik toch, want ik kan het hem niet meer vragen. Hij werd door moeder gebruikt om alle plooien glad te strijken. Ook al was het tegen zijn zin, en toen ik ouder werd, begon ik dat ook heel duidelijk te zien. Hij was niet sterk genoeg, kon niet tegen haar op en droeg een erg zware last, je zag hem er onder gebukt gaan.
We lijken erg veel op elkaar, mijn vader en ik. We kunnen over alles en iedereen heel erg diepgaande gesprekken hebben, maar moeilijk over onszelf praten. We zijn allebei erg gevoelig, dragen sarcasme hoog in ons vaandel maar zullen nooit iemand bewust kwetsen. We proberen voor iedereen "goed te doen", zoeken naar bevestiging, zijn ook erg diplomatisch. We vallen op hetzelfde moment in slaap als we naar koers kijken op tv, hebben dezelfde ideeën als het over voetbal gaat. Alleen was hij een knappe man, dat had ik ook wel graag meegekregen van hem.
Maar ja, een mens kan niet alles hebben in het leven hé...