Einde

Althans hier zal dit het einde zijn...
Maar geen nood, want ik ben gewoon verhuisd. Heb mijn boeltje bij elkaar gezocht, alle ballast achter me gelaten en ga elders gewoon verder. Maar dan met een propere lei.
Vanaf nu leest u dus hier meer van en over mezelf.

Kom gerust even langs!

Gelijk

Het was weer een korte nachtrust. Wat zeg ik? Het was eigenlijk een lang dutje na een uitgelopen chatsessie :-)
Maar we kunnen het niet helpen, hopeloos zijn we. Want ik heb mijn gelijke gevonden. Ze is een even groot "viswijf" als ik en na uren van babbelen en chatten zijn we nog steeds op zoek naar grote verschillen. We hebben het opgegeven tegen elkaar te zeggen "dat heb ik ook" of "dat vind ik ook". Eerst was het leuk op dezelfde golflengte te zitten, dan werd het scary dat er zoveel overeenkomsten waren, nu is het logisch dat we elkaars mening delen.
Alles is bespreekbaar, we peilen naar elkaars diepste geheimen en om één of andere reden voelen we ons daar nog goed bij ook. Hetgeen voor mij een raar gevoel is. Want ik heb altijd mijn reserves, laat nooit het achterste van mijn tong zien. Gewoonlijk duurt het wel een hele tijd voor ik iemand zo in vertrouwen neem, maar nu was dat gewoon logisch. Vanaf het begin. Geen reserves. Take it or leave it.
Ik kan het iedereen aanraden, zo'n goeie vriendin, het kleurt je dag ;-)

Stilte

Het zit ertegen. Dikken ambras. Verwijten worden heen en weer geslingerd, het ene al wat raker dan het andere.
Maar niemand die het ziet, want het zit in mijn hoofd. Alle ruzies met Vriendin passeren de revue. "Je bent zo stil vandaag" constateerde een collega. Ik heb maar gezegd dat ik slecht geslapen had en moe was. Klinkt beter dan "daar heb jij niks mee te maken".
Enkele dagen geleden kreeg ik nog te horen dat ik straalde. Dat zal vandaag niemand zeggen vrees ik.
Bij deze aan iedereen die mij vandaag tegenkomt : "sorry, die donderwolk op mijn gezicht is echt niet jullie schuld!"
En nu ga ik lekker verder ruziën.

Foutje (vervolg)

"Maar baas," zegde Eddie zacht, "ik wist toch niet dat jij die fout gemaakt hebt. Ik ben hier nog maar een half jaar aan het werk. Eigenlijk dacht ik dat het wel mooi was, zo'n love story is toch wel prachtig. Ze waren gemaakt voor elkaar en dan loopt er iets mis, maar ik breng ze toch terug samen. Mooi toch, niet?"
"Eddie toch, het is te horen dat je van de Cupido-afdeling overgeplaatst bent. Man wat ben jij een zacht eitje. Je weet ondertussen toch dat we ons met zoiets niet mogen mengen!"
De baas schudde zijn hoofd. Onbegrijpelijk dat zo'n idioot hier een plaats versierd heeft.
"Zeg baas, maar was jij toen echt in slaap gevallen?"
"Je kent Ilse toch, ons afdelingshoofd?"
"Wie kent die trut nu niet, wat is dat een arrogant mens en..."
Nog net op tijd kon hij zich inhouden. Want hij had nog enkele scheldwoorden klaar.
"Dat was toen wel mijn lief hé Eddie. Was over haar aan het dagdromen en vergat dat meisje haar verkoudheid te geven. Daarom zat ze bij haar mama in de wagen. Het was mijn enige fout, weet je? En dan zal jij dat hier effe proberen recht te zetten? Probeer hier nu maar eerst een oplossing te zoeken voor jouw gedoe!"
Urenlang hebben ze zitten zwoegen. Verschillende scenario's bekeken, andere mannen gezocht voor haar, andere vrouwen voor hem. Niks klopte. Overal was er wel iets...
Maar ze konden die twee toch niet zomaar naar elkaar toe laten groeien. Dat mocht niet, het stond in hun ethische code : "geen inmenging in liefdesperikelen". Deze zaak kon voor hen beiden het einde van hun loopbaan betekenen. Ze hadden nog maar één optie...
"Eddie, we stoppen ermee."
"Maar baas, wat gaan we dan doen?"
"We geven het dossier aan de afdeling Random."
Eddie werd er stil van.
"Maar baas, die mogen er mee doen wat ze willen. Die kunnen ze samen brengen of uiteen drijven of...", Eddie was zachter gaan praten en boog zijn hoofd, "gaat het dan echt niks worden met die twee?"
"Ik weet het niet Eddie, ik weet het niet..."

Foutje

"Wat heb je gedaan?"
Zijn stem bulderde door de ganse afdeling. Enkelen hadden het lef om recht te staan zodat ze alles goed zouden kunnen volgen.
"En ga godverdomme terug zitten, allemaal", hij riep het zonder omkijken en ging dan verder tegen zijn slachtoffer, "Wat voor een knoeiboel is dat hier eigenlijk, leg me dat eens uit."
Eddie kroop nu helemaal ineen, hij had een fout van enkele jaren geleden recht gezet en nu was zijn baas kwaad op hem. Zijn brein werkte op volle toeren in een poging er toch nog een draai aan te geven. Hij was er zo zeker van geweest dat hij niks over het hoofd had gezien, had de fout op een originele manier hersteld en nu was dat verkeerd?! Nee, hij veranderde van gedacht, hij zou het hem eens goed zeggen.
"Baas, ik heb gewoon die fout recht gezet," begon hij dapper, "je weet toch wat mijn voorganger hier gedaan heeft? Die man, ik noem hem zelf Frans, zou dus wel nooit meer die vrouw van zijn leven tegen komen hé. Want die pummel die hier gezeten heeft, vond het nodig haar uit het oog te verliezen. Die heeft haar gewoon in een verkeersongeluk laten omkomen terwijl ze eigenlijk gewoon ziek thuis had moeten zitten. Daar had hij voor moeten zorgen, we zitten hier toch op de afdeling Levenslopen in de hemel niet? Het stond in zijn planning, ik heb het in de archieven opgezocht, maar hij was in slaap gevallen."
Hij was goed op dreef. Besloot gewoon verder door te drammen, ook al was zijn baas er woedend om.
"Dus heb ik haar zieltje gered en het gewoon terug op aarde gezet. Misschien een beetje laat en beetje ver uit de buurt, ik weet het, maar er was geen andere plaats meer. En akkoord, er zijn nog wat kleinigheden die ik niet kan oplossen. Maar ik heb er toch maar mooi voor gezorgd dat ze elkaar ontmoet hebben. De rest ben ik nu aan het uitklaren."
"Jij stomme idioot, ik was die pummel die in slaap gevallen was. Heb je dat er niet bij zien staan? Ik heb die fout gemaakt en ik heb zijn leven terug moeten uittekenen. Het heeft me dagen aan overuren gekost om iemand te vinden voor hem. Nu ga jij alles op de helling zetten om die twee samen te brengen, met zoveel jaar vertraging..."
Hij schudde zijn hoofd. Probeerde diep in en uit te ademen. Allebei staarden ze elkaar aan. Nu was het een probleem van hen beiden.
"Wat een knoeiboel," zuchtte hij, "we zullen hier eens zien wie er voor haar nog vrij is en hoe we dat hier gaan oplossen. Man toch, hoe gaan we dit aan de Grote Baas moeten uitleggen..."

Nachtelijk gesprekje

"Kwekkwek"
"Ah Donald," zegde ik, "nog zo laat op vriend."
Donald de Eend is de buurman van meneer Zwaan. Als ik 's avonds thuis kom, doen we soms een babbeltje. Het was al half 1 toen ik de auto parkeerde en hem daarmee duidelijk wakker maakte. Bijna had ik zijn hele kroost gewekt, maar hij kon het toch niet laten me even op de vingers te tikken voor het nachtlawaai.
"Kweeek"
"Ja, ik weet het. Eigenlijk is het wat laat geworden, maar het was gezellig met Ingrid. Voor we het wisten was het weeral laat hé."
"Kwekkweek"
"Ik begrijp dat ook niet man. Hoe kan zij in godsnaam nog single zijn. Onbegrijpelijk."
"Kwekkwekkweeek"
"Wel, ik zal eens een foto meebrengen voor je. Dan kan je zelf zien dat ze een knappe verschijning is. We doen urenlang niks anders dan babbelen en het lijkt altijd alsof er maar enkele minuten voorbij gegaan zijn. De uren vliegen voorbij."
"Kwek"
"Nee, niet overdrijven vriend. Hier is alleen maar een warme vriendschap aan het openbloeien. Maar waarom zijn er geen andere venten die dat in haar zien? Of zou ze misschien wat té kieskeurig zijn? Ofwel valt ze voor de verkeerde mannen... In elk geval, daar kunnen jij en ik helemaal niks aan doen. We komen goed overeen en we begrijpen elkaar. Wat kan je daar nog aan verbeteren?"
"Kweekkwekkwekkweekkweek"
"Ja, da's goed. Ga maar slapen, ik zal in het vervolg wel stiller zijn. Sorry hé vriend, tot de volgende!"

Nuance

Er moet me toch nog iets van het hart. Want ook al ben ik dan een 'kwebbelmarjet', zoals Margo het zo mooi stelde, er zijn momenten dat ik helemaal stil val. Het belangrijkste punt van kritiek dat ik van Vriendin kreeg, was dat ik zo weinig zegde. We praatten niet meer, ik was altijd in gedachten verzonken en heel erg ver weg.
Dat had ze heel goed opgemerkt. We waren op een punt aangekomen waar ik haar niks meer te vertellen had. Wel over de dagdagelijkse dingen natuurlijk. Dingen die op het werk gebeurden en zo, dat ging. Maar het ging nooit meer over ons, of over mezelf. Het was zo'n situatie van "jij vertelt wat, ik vertel wat en dan maar hopen dat het voor mij tijd is om naar huis te rijden".
Mij stoorde het niet echt, die stilte. Het gaf mijn verbeelding de kans om op hol te slaan en verhaaltjes te verzinnen. Of ik wilde gewoon rustig een beetje lezen. Maar dan sloot ik haar buiten, en zij wilde andere dingen doen. Dus deden we al die dingen die zij graag deed. Tot er een moment kwam dat er nog maar één zin door mijn hoofd ging : "Ik wil hier weg!"
Andere woorden vond ik niet meer en dus zweeg ik. Tot ook zij geen woorden meer vond.
Toen begon de stilte minder leuk te worden. Werd er een tijdje weer terug over 'ons' gepraat. Of beter gezegd, over wat er nog overbleef van die 'ons'.

Het was niet genoeg meer. Ook al doet ze me nog veel. Ze wilde graag met een propere lei terug beginnen, vanaf nul alles terug opbouwen. Want zo slecht was het toch niet. Ik viel weer stil. Wilde er niet op ingaan. Heb haar gezegd het te laten rusten en te proberen ons leven eerst terug op te nemen. Dan zullen we wel zien.
Want terug beginnen vanaf nul kan niet. Er zit al teveel in onze rugzak dat we niet kunnen negeren.
Trouwens... terug beginnen... het is gedoemd om te mislukken... toch?

Mork

Gisteravond heb ik nog een stuk van "One Hour Photo" gezien. Mijn favoriete acteur (Robin Williams) laat hier een ander staaltje van zijn kunnen zien. Het bewijs dat hij niet alleen dolgedraaide komische personages kan neerzetten, maar ook heel ingetogen en onderkoelde personages kan neerzetten. Ook in "Insomnia" vond ik hem super. Ook daar vond ik hem ongelooflijk goed.
Maar voor mij blijft hij voor altijd Mork van Ork. De alien van de planeet Ork die met het vliegende ei op aarde land om ons te bestuderen. Het begon allemaal met een rol in "Happy Days" waar het personake Mork van Ork dreigde Ritchie mee te nemen naar zijn planeet. Dat plan werd gedwarsboomd door Fonzie, maar het personage was geboren en populair genoeg om een reeks rond te bouwen.
Eind jaren 70 was het toen, en we waren allemaal fan van Mork. Als we elkaar op straat tegen kwamen zegden we "Nanu nanu", zoals Mork. Hele afleveringen speelden we na, of we verzonnen zelf scenes. Natuurlijk hadden we ook allemaal een boontje voor Mindy en waren we jaloers op Mork. Maar we gunden het hem, die rare alien :o)
Gelukkig is niet alles verloren gegaan en via Youtube kon ik toch nog even genieten van wat jeugdsentiment. Daarom dit fragment, met de fantastische intro van de show erbij en enkele supergoeie scenes... kijk en geniet!

Babbelkous

Oorspronkelijk was ik van plan om hier een uitgebreid verslag achter te laten van het voorbije weekend. Het bevatte alle ingrediënten om een leuke soap te maken. Maar bij nader inzien ga ik het laten. Misschien dat u het allemaal nog eens tegenkomt in één of ander kortverhaal... want dat zit er echt wel in. Grappige dingen, heel emotionele momenten, lange intieme gesprekken...
Het was een weekend dat ik niet snel zal vergeten. Ook voor mezelf was het heel erg leerrijk. Maar erover schrijven, dat lukt nog niet al te best. Sommige dingen moeten nog wat bezinken, andere dingen heb ik al kunnen delen.
De voorbije week heb ik trouwens nog wat over mezelf geleerd. Waar ik een tijdje geleden nog schreef dat ik een hekel heb aan chatten, moet ik dat nuanceren. Want met de juiste gesprekspartner, kan dat reuze leuk zijn. Ik heb er vooral een hekel aan als er allerlei code-berichten op me afkomen. Spreektaal en afkortingen zijn niet zo aan mij besteed, dan moet ik alles 2 of 3 keer herlezen voor ik het door heb. Geef mij maar gewone volzinnen (ook al zijn de hokjes van msn soms een beetje klein voor mij ;o)). Zolang ik maar het idee heb dat er goed gecommuniceerd wordt.
Misschien hadden mijn leerkrachten vroeger toch wel een beetje gelijk, toen ze me een echt "viswijf" noemden. De enige constante die je op al mijn rapporten terug vindt, van het 1ste leerjaar tot het 6de middelbaar, is "praat teveel in de les"... En als ik niet kan praten, dan schrijven we maar, zoals hier... :o)

Plaatje

Af en toe moet je ook eens wat grondiger schoonmaken. Elke keer weer stoot ik dan op spullen die ik al lang had moeten wegsmijten, maar het nooit over mijn hart kreeg. Zo stootte ik nu op de restanten van mijn platencollectie. Het grootste deel van die collectie (op het hoogtepunt zo'n 200 LP's) heb ik weggegeven of weggesmeten. Dat laatste omdat ze gewoon niet meer te beluisteren waren... letterlijk grijs gedraaid.
Enkele heb ik nog, en dus verwens ik nu het moment enkele jaren geleden toen ik zo nodig mijn platendraaier moest weggeven. Moest... want het was echt van moetes. We gingen samenwonen, Vriendin en ik, maar dat mottig oud spul kwam er niet in. Net als die platen, weg ermee. Toen ik enkele jaren later terug apart ging wonen en navraag deed naar die oude spullen van mij, was bijna alles verkocht.
Enkele mooie herinneringen zitten er nog wel tussen. De eerste plaat van Iron Maiden die ik kocht ("Killers"), "Tokyo Tapes" van The Scorpions, "Mob Rules" van Black Sabbath, "Live in Japan" van Judas Priest. Enkele heb ik later op cd kunnen kopen. Op zoek naar een gepast nummertje om hier bij te zetten, stootte ik op Y&T. Lead-gitarist Dave Meniketti toont zijn kunnen op zijn gitaar. Eerst een lange solo, dan het supergevoelige "I'll cry". Woorden zijn overbodig hier, zijn gitaar zegt het allemaal...

Here's looking at you, kid

Wel Maike, je hebt dat eigenlijk heel goed gezien, ik wil teveel forceren op een date. Maar het was gewoon de bedoeling een babbeltje te doen en ik dacht dat we na een uurtje of zo wel uitgepraat zouden zijn. Dat is dus wat uitgelopen.
De klik was echt wel wederzijds, daar hebben we achteraf echt wel over gepraat. Een half woord was genoeg om alles duidelijk te maken, zelfs zonder woorden begrijpen we elkaar. We keken elkaar aan en ... maar soit, laat ik er hier mee ophouden voor het helemaal melig wordt.
We blijken echt wel erg veel gemeen te hebben, zo ook dat uitvergroten. We blazen dingen graag al eens op. Zij legde de link naar "Casablanca"... en meteen was ik jaloers dat zij er eerst op gekomen was ;o)
Mooi oorlogsdrama, maar die scene waar Humphrey Bogart afscheid neemt van Ingrid Bergman (geen idee wat de namen van de personages waren), die vond ik altijd wat té. Het was toch een beetje teveel van het goede vond ik. Maar hoe kan je alles beter uitvergroten dan met zo'n schitterend filmmoment?.
We laten nu dus ons verstand spreken en koesteren onze vriendschap. Want het is tenslotte toch altijd leuk iemand te hebben die alles wat je zegt ook meteen begrijpt.
Zoals zij het schreef in haar mail : we'll always have...Antwerp :o)

Coup de foudre (deel 4)

Hij probeerde zich te kalmeren. Het had hem een halfuur gekost voor hij genoeg moed verzameld had om haar te bellen met het slechte nieuws. Slecht nieuws voor haar welteverstaan. Er was geen reden meer om nog een avond bij haar te zijn. Louise had gehuild, geschreeuwd, gevloekt, gesmeekt, maar hij had het been stijf gehouden. Uitgelegd dat er voor hen geen toekomst was, dat hij haar niet aan het lijntje wilde houden.
Daarna had het hem een tijdje gekost om terug te kalmeren en tot rust te komen. Het volgende telefoontje was naar Chantal. Nu was hij degene die afgewezen werd. Kort en bondig. Neen, ik wil niet met je uit. Daarna had ze ingehaakt voor hij kon reageren. Einde verhaal. Begin van de tranenvloed.

"Zeg Eddie," porde Johan zijn vriend aan, "hoeveel jaar ga je nog rondlopen met dat begrafenisgezicht?"
"Huh?"
"Zeg nu niet dat dat nog altijd door die Chantal is hé. My god, dat mens is dat toch niet waard!"
"Concentreer jij je maar op de weg," antwoordde hij kortaf, "of we zijn nog te laat voor die snookerwedstrijd."
"Och man, we zijn er bijna. En laat eindelijk nog eens iets zien van uw kunnen hé. Ik wil niet weer verliezen!"
Er was weinig volk in het café en dat was altijd goed, dan zou het toch makkelijker zijn om wat geconcentreerd te spelen. Hij was vast van plan om dit keer aan niks te denken. Alleen aan het snookeren. Het was tenslotte al een week of drie na dat laatste telefoontje.
"Oh fuck, nee toch," zuchtte Johan toen ze binnen stapten, "dat mens werkt hier of wat?"
"Wie bedoel je?"
Toen zag hij Haar. Achter de toog stond Chantal. Even verdween het hele café, zag hij alleen Haar.
"Shit man, wil ik maar ineens forfait geven, dan zijn we rapper thuis."
Hij keek Johan aan. Zonder hem een antwoord te gunnen, stormde hij naar Haar.
"Hey Chantal," zegde hij zacht. Ze had hem nog niet opgemerkt.
"Kunnen we even praten?"
Ze keek hem aan, herkende hem meteen. Haar blik werd droevig.
"Waarom? Wie kom je nu kwetsen?"
"Maar je begrijpt het niet. Ik wilde nooit met Louise uit. Ik deed het voor jou, remember. Jij vroeg me of ik met haar uit wilde gaan. Om jou een plezier te doen heb ik dat gedaan."
Ze snoof.
"Heb ik je dan ook gevraagd om haar nog eens mee uit te vragen? Of om haar dan de volgende dag te dumpen? Besef je wel hoe je haar gekwetst hebt?"
Hij werd rood, probeerde zo rustig mogelijk te blijven.
"Jij hebt mij ook pijn gedaan door met Johan uit te gaan. En je deed me nog meer pijn toen je me vroeg om Louise mee te vragen. Heb je daar ooit bij stil gestaan?"
Ze keek hem aan. De woorden drongen nu helemaal door.
"Bedoel je..."
"Ja Chantal, van in het begin was het mij alleen maar om jou te doen. Jij bracht me helemaal van mijn stuk. Nog altijd. Ik slaap slecht, krijg met moeite mijn werk gedaan, Johan klaagt steen en been dat hij zijne maat kwijt is. Ik kan aan niks of niemand anders denken. Jou wil ik beter leren kennen, want het klikte. Jij hebt dat toch ook gevoeld."
Even was er stilte. De tooghanger die het hele gesprek had gevolgd, besloot het ijs dan maar te breken.
"Hé pop, pakt diene pummel hier ne keer mee naar de cinema. Want anders begint hem hier te bleiten."
Ze glimlachten allebei, ondanks alles.
"Ja, dat zullen we dan maar eens doen. Want de klanten mogen hier niet beginnen bleiten."
"Hoe laat heb je gedaan met werken straks?"
"Waarom?"
"Ik wil niet meer wachten, anders verander je misschien nog van gedacht. Ik blijf hier!"

Hij is er

De volgende weken zal je me vaak met mijn nieuwe vriend zien. De nieuwe van Elizabeth George, "Careless in Red". Haar nieuwe Thomas Lynley-boek.
De reden dat ik haar boeken zo graag lees? Gewoon omdat ze eigenlijk altijd 2 romans tegelijk schrijft. Er is een spannende plot, een moordzaak die moet opgelost worden door haar hoofdpersonages. Het tweede boek zijn de dagelijkse beslommeringen van die hoofdpersonages. Hun liefdesperikelen, hun problemen, hun hoogtepunten, hun leven kortom.
Ze spaart haar personages ook niet. Laat ze worstelen met de moeilijke privé-beslissingen die ieder van ons moet nemen. Je kan elk boek wel apart lezen, maar er valt zoveel meer op zijn plaats als je ze in chronologische volgorde leest. Ook al wordt elke moordzaak afgerond, je ziet de personages evolueren in de loop van de boeken.
Als ik een boek lees, dan zit ik daar middenin. Mijn verbeelding laat het me toe alles voor mijn ogen te zien gebeuren. Haar laatste boek heb ik tegen het einde aan enkele weken opzij gelegd. Telkens ik verder begon te lezen kreeg ik tranen in mijn ogen. Want je gaat onbewust toch meeleven met die hoofdpersonages en ze beschreef het drama zo levensecht...
Nu kan ik dus eindelijk aan het volgende deel beginnen.

Coup de foudre (deel 3)

"Zeg, wat was dat allemaal?"
"Hey, dimmen hé," probeerde hij zijn vriend te kalmeren, "wat is er dan geweest?"
"Je hebt godverdomme de hele avond geprobeerd mijnen date te versieren. Jullie zaten te babbelen alsof Louise en ik er niet bij zaten. Echt wel een goeie vriend dat je bent, ja!"
"Ja, zeg dan ook eens iets zinnigs hé. Trouwens, jullie hebben toch een paar keren nen trage gedanst, of niet?"
Hij begon rood te worden. Vooral omdat zijn vriend eigenlijk wel gelijk had. De hele avond was hij vooral met Chantal aan de praat geweest en zijn vriend had het door. Hij dacht dat hij het nog had kunnen redden door Louise mee te nemen voor een slow. Zij was erin getrapt, ze had hem dicht tegen haar aan getrokken, had hem nog gevraagd of hij bij haar nog iets wilde komen drinken. Hij had natuurlijk 'nee' gezegd. Maar Johan was er dus niet in getrapt.
"Kijk hé maat, trekt uwe plan. Voor mij is het genoeg geweest. Die Chantal ziet mij toch niet zitten. Als ge ze moet hebben, doe maar. Zak!"
Johan draaide zich abrupt om en vertrok.
Oh shit, en hij had Louise beloofd om volgende week terug uit te gaan. Hoe moest hij zich hier nu weer uit gaan praten?

"Zeg Chantal, gaan jij nog terug met die Johan op date? Want voor mij moet je niet meer hoor. Ik ga zaterdag terug met Eddie uit, en wie weet..."
"Nee," antwoordde ze teleurgesteld, "hij heeft me niks gevraagd, hij heeft zelfs niet gezegd dat hij me zal bellen. Volgens mij was hij om één of andere reden kwaad."
"Ja, dat dacht ik ook al. Heb je iets verkeerd gezegd of zo?"
Meer dan haar schouders even ophalen deed Chantal niet. Waarschijnlijk had Johan gewoon door dat het tussen haar en Eddie zo goed klikte. Ze was er zeker van dat hij daarom kwaad was vertrokken, met Eddie achter hem aan. Aan Louise was het allemaal voorbijgegaan. Die had de hele avond naar Eddie zitten kijken. Zielig gewoon. Maar ze had hem toch zover gekregen dat ze opnieuw een date hadden, en Louise wist duidelijk al waar die zou eindigen.
Waarom had ze zelf Eddie niet gevraagd? Nu Louise zo verkocht was, was hij helemaal off limits voor haar.
"Louise schat, ik ben weg, ik bel je nog wel."
Eigenlijk had ze meer zin om eens lekker te brullen, maar dat zou ze thuis wel doen. Ze liet haar vriendin achter, ze kon die brede glimlach op haar gezicht even niet verdragen.

Coup de foudre (deel 2)

"Ga zitten Chantal," zegde hij, terwijl hij zichzelf probeerde te kalmeren, "wil je iets drinken?"
Hij hoopte dat ze ja zou zeggen, dan had hij weer enkele seconden extra om rust te vinden.
"Nee, dank je. Ik kom alleen iets vragen."
Er verscheen een frons op zijn voorhoofd. De uitdrukking op haar gezicht vertelde hem dat ze het er zelf moeilijk mee had. Hij voelde zijn maag krimpen, probeerde zich te wapenen voor de klap die hij voelde aankomen.
"Doe maar, zijn er problemen?"
Ze ademde even diep in en wierp het eruit.
"Wel, je vriend heeft me gebeld. Hij wil zaterdag met me uitgaan. Maar Louise wil er graag een dubbele date van maken. Dus...zou jij haar willen vragen en er dan een dubbele date van maken?"
"Euh..." Zijn frons werd dieper en hij duwde met twee vingers tegen zijn slaap om de opkomende hoofdpijn te bedwingen.
"Je moet niet, maar...", ze zegde het twijfelend, "wel, het zou toch leuk zijn. Met z'n vieren een avondje op stap."
Even had hij zijn ogen gesloten en toen hij terug opkeek, keek ze hem vragend aan, hopend, haar hoofd een beetje schuin. Hoe kon hij haar iets weigeren?
"Oké, ik zal haar straks bellen."
"Bedankt, en sorry dat ik je hiermee kwam lastig vallen. Maar zeg absoluut niet dat ik dit gevraagd heb. Please?"
"Nee, wees gerust."
Hij had de woorden gefluisterd en keek weer naar zijn voeten.
"Goed, dan ga ik maar."
Ze had zijn houding zien veranderen en ook nog net de hardheid in zijn ogen opgemerkt die zo plots verschenen was. Zonder hem aan te kijken was ze naar de deur gegaan.
"Tot zaterdag dan," kon hij er nog net uitbrengen.
Terug buiten twijfelde ze. Bijna had ze zich omgedraaid. Ze wilde hem het volledige verhaal vertellen, zeker nu ze zijn reactie had gezien. Waarom had ze Louise toch beloofd dat ze dit zou vragen?

Coup de foudre

Hij zuchtte. Moedeloos werd hij er van. Hij wilde roepen, brullen, wilde zijn woede uit zijn lijf hebben. Maar kon alleen maar zuchten.
"The story of my life", zei hij tegen zichzelf, "boy meets girl, boy falls in love, girl doesn't."
Hij raapte al zijn krachten samen en probeerde recht te staan. De ijskast was ver weg, zo'n meter of 8, maar hij ging proberen de afstand te overbruggen...
Het was op het nippertje, maar hij was er. Even moest hij zich vasthouden, zijn hartslag was veel te hoog en hij moest op één of andere manier proberen tot rust te komen. Diep inademen door de neus, rustig uitademen door de mond.
Een kleine 2 weken geleden had hij Haar leren kennen. Hoewel...leren kennen is veel gezegd. Zoals elke donderdag ging hij met enkele vrienden snooker spelen. Buiten de vaste stamgasten waren er nog 2 dames aanwezig.
De wedstrijd was nog maar pas begonnen toen ze binnen kwamen en langs hen heen liepen naar een tafeltje een beetje verder. Hij kon moeilijk anders doen dan even naar hen kijken, ze moesten voor hem langs gaan. Zijn blik vond even die van Haar en... hij had net zo goed achterover kunnen vallen. Het was jaren geleden dat hij nog zo zwaar verloren had. Hij kon zich gewoon niet concentreren.
Een week later was het weer van dat. Het was zijn beurt om een rondje te geven en hij stevende recht op een zware nederlaag af.
"Hey Swa, geef ons hetzelfde en geef die dames daar ook iets van mij," zegde hij zo ontspannen mogelijk. Ongelooflijk dat hij zoiets had kunnen zeggen. Bovendien had hij geluk. Want een uurtje later zaten ze met z'n vieren te praten.
Nu ja, hij liet het praten vooral aan zijn vriend over. Stiekem zat hij zowat de hele tijd naar Haar te kijken.
Nu ja, stiekem. Nu was het al de derde keer dat ze hem erop betrapte en hij zo rood als een tomaat werd. Uiteindelijk hadden ze telefoonnummers en adressen uitgewisseld. Hij was zo nerveus dat hij bijna een verkeerd adres had opgeschreven.
Heel het weekend had hij geprobeerd zichzelf zover te krijgen dat hij Haar zou bellen. Het lukte niet. Telkens hij het nummer probeerde in te tikken, blokkeerde hij.
En toen werd het maandag, gisteravond dus. Zijn vriend kwam even langs na het werk. Hij wilde even praten, had iets belangrijks te vertellen.
"Ik heb Haar gebeld," zegde die opgewonden,"we hebben lang gepraat en ik denk dat ze me wel ziet zitten."
"Hoe bedoel je?"
"Wel, je voelt dat hé. We hebben vorige week ook al gezellig zitten praten en ze ziet er best wel goed uit. Dus heb ik haar gebeld hé."
De rest van de babbel was aan hem voorbij gegaan. Helemaal van de kaart, verraden door zijn beste vriend. Hij had Haar eerst gezien, hij had hen zelfs getrakteerd. Nu ging zijn vriend met de pluimen lopen.
Eindelijk slaagde hij erin zijn ijskast open te doen.
De deurbel ging. Even twijfelde hij. Hij wilde niemand zien, wilde met niemand praten. Gisteren had hij zelfs de telefoonstekker uitgetrokken en zijn gsm uitgezet.
Weer ging die verrekte bel. Waarom had hij die ook niet uitgezet?
Toch maar even opendoen dus.
"Wat is..."
Zijn stem viel stil want Ze stond voor zijn deur.
"Hey, ik wilde je bellen maar kon je niet bereiken," zegde ze een beetje bezorgd, "voel je je wel goed?"
"Ja hoor, kom binnen," hoorde hij zichzelf zeggen.
En dat deed ze nog ook. Toen hij de deur dicht deed zuchtte hij weer. Maar zijn moedeloosheid was op slag verdwenen.

Plus

Het is vorig weekend stiefouderdag geweest, of beter gezegd plus-ouderdag. Maar helaas iets te laat voor mij, deze naamsverandering. Alhoewel...eens je stiefouder bent, blijf je dat toch naar mijn gevoel.
De voorbije 13 jaar heb ik uren doorgebracht aan schoolpoorten om de stiefkinderen op te halen. Huiswerk helpen maken en lessen helpen leren dat was mijn taak want ik was tenslotte degene met het meeste geduld. Vaak was ook mijn geduld bijna ten einde, maar we zijn er doorheen gesparteld. Ze hebben hun schooltijd achter de rug en hebben allebei een vaste job. Taak volbracht.
Alleen is er nu geen officiële band meer. Hoe goed je ook je best hebt gedaan, nu kan ik alleen maar rekenen op hun goodwill om hen nog eens terug te zien. Want ik was tenslotte alleen maar de stiefouder.
Jarenlang balanceren met als enig voordeel dat hun natuurlijke vader nooit in de buurt was. Ze schermden nooit met de woorden "jij bent mijn vader niet", gewoon omdat ik het concept "vader" het meest benaderde. Zonder mij was er niks meer. Hoewel ze me vaak liever kwijt dan rijk waren.
Langs de andere kant zijn er wel vooral heel mooie herinneringen. Vanaf de eerste dag heeft het altijd goed geklikt. Die koester ik nu, die herinneringen. Ze weten ook allebei dat ze steeds welkom zijn. Maar nu is het water nog een beetje te diep.
Of er nu schuld was of niet, bloed is dikker dan water en natuurlijk is het logisch dat ze hun mama opvangen. Momenteel ben ik de zondebok, willen ze me niet meer zien.
Nu ja, ik had ook niks anders verwacht. Het belangrijkste is dat mijn geweten in orde is. Al die jaren zijn ze mijn kinderen geweest, zo zag ik hen. Zou ik het nu anders doen? Neen. Dat kan ik niet, je gaat er voor of je gaat er niet voor hé. Want uiteindelijk bepaal je hun toekomst voor een stuk. Ook al was ik 'maar' stiefouder, alle waarden die ze hebben meegekregen hebben we ze samen meegegeven. Dan kan je geen reserve inbouwen, kan je geen afstandelijke houding aannemen. Ook al maak je hier en daar fouten, toch moet je er helemaal voor gaan.
De relatie mag dan stuk zijn, we kunnen toch trots zijn op wat we met onze kinderen bereikt hebben. Dat hebben we toch goed gedaan.