donderdag 31 januari 2008

de eed

Ze was er weer. Ik sta op, kijk uit mijn badkamerraam en zie in de verte een vrouw staan. In de verte wil zeggen zo'n 40m verder, net ver genoeg zodat ik moet afgaan op mijn gevoel. Dat zegt dat zij het is. Vermits ik niet zoveel te doen heb, besluit ik haar van wat dichterbij te gaan bekijken. Dus kleed ik mij aan en vertrek naar de bakker zodat ik toch niet voor niks de deur uit moet.
Ik ga de deur uit, doe mijn sjaal wat hoger om me beter tegen de koude te beschermen. Even ben ik teleurgesteld als ik de hoek om ben. Ik zie ze niet meer... De boom waar ze onder stond, staat er nu verlaten bij, net als al de andere. Niemand te zien. Heb ik het dan alleen maar gedroomd? Dat zij er was?
Gewoon naar de bakker denk ik dan maar, en wandel rustig verder. Verdiep me weer in mijn gedachten terwijl ik verder wandel.
"Ken je me niet meer?"
Haar stem doet me verstijven. Even twijfel ik of ik niet hard ga weglopen, maar mijn benen willen niet. Zonder dat ik het eigenlijk wil draai ik me om.
"Hilde?"
Heb ik het hardop gezegd? Want ik twijfel aan de kracht van mijn stem, heb het gevoel alsof ik het alleen maar gedroomd heb.
"Heb jij me gevolgd de laatste dagen? Hoe heb je me gevonden?"
"Ja, ik heb je gevolgd de laatste dagen. Weet je nog wat we jaren geleden hebben afgesproken?"
Het begint me te dagen. Hilde en ik, wij waren een heel hecht koppel toen we een jaar of 18 waren. We waren heel erg verliefd, deelden alles en waren onafscheidelijk gedurende een jaar of drie. Toen liep het mis, onze ouders hadden al die jaren hun best gedaan onze relatie te dwarsbomen en waren er eindelijk in geslaagd. We gingen uit elkaar. Maar we hadden een eed gezworen toen we 1 jaar samen waren.
"Dat weet ik nog ja, maar..."
De woorden bleven in mijn keel hangen.
"Je kan er niet nu niet meer tussenuit schat. We hadden gezworen samen te sterven. Ongeacht wat er zou gebeuren met ons, als er één van ons sterft, sterven we allebei."
Ik wist het nog. Was het vergeten, maar toen ik haar stem zonet hoorde was dat het eerste dat in mijn hoofd opkwam... onze eed.
"Waarom kom je me dat zeggen? Is er iets met je gebeurd?"
Ik had het gevoel dat mijn stem almaar zwakker begon te worden.
"Ja, ik heb een verkeersongeluk gehad."
Ze zweeg, liet het even tot me doordringen.
"Ik lig nu in coma, maar vermits de dokters zeggen dat ik hersendood ben, hebben ze besloten om alles af te zetten. Dat hebben ze net gedaan."
"Maar..."
De tranen rollen over mijn wangen... alles draait... ik voel alleen nog de kilte.
"Ja schat, onze eed staat nog altijd overeind. Ik kom je halen. We gaan samen op weg..."

De ziekenwagen was er heel snel. Hebben me nog meegenomen, maar in het ziekenhuis stelden ze een hartaderbreuk vast. Niks aan te doen. Brute pech.
Niemand weet dat ik samen met Hilde op weg ben... behalve jullie...

vrijdag 25 januari 2008

Francinneke en Eddie

Maar hoe kwam ik Francinneke en Eddie de Ridder op het Zwarte Paard dan terug tegen? Sta mij toe u het vervolg van de belevenissen van onze koene ridder te vertellen.
Allereerst even een woordje over mezelf. Want zoals ik al vermeldde, was ik dus op reis. Een 15-jarige cruise naar het Midden Oosten de Kruisvaarders achterna. Toen ik vertrok was ik nog gelukkig getrouwd, maar we besloten met kinderen te wachten tot na mijn terugkeer. Mijn echtgenote kon geen vrijaf krijgen op haar werk, ze was tewerkgesteld in het lokale bordeel, en dus vertrok ik alleen op reis. Het was een prachtige cruise, goede hotels onderweg en een schitterend 5-sterren hotel in het Heilige Land. Te mooi om waar te zijn, alleen mijn terugkeer was iets minder leuk...
Mijn vrouw vond 15 jaar blijkbaar wat te lang en, hoewel ik haar een vibrator had gegeven, was ze een relatie met een andere man begonnen. Met Unlucky Willy dan nog. Inderdaad ja, de broer van Unlucky Frank. En Unlucky Willy had zijn naam niet gestolen, want hoe voorzichtig ze ook waren, na elke vrijpartij zorgde zijn willy ervoor dat hij weer eens papa werd. Maar dit terzijde.
Door al die vernederingen besloot ik te verhuizen en trok naar de andere kant van het land. Daar kwam ik Eddie de Ridder op het Zwarte Paard en Francinneke terug tegen.
Ook zij waren op de vlucht, want nu was het niet meer alleen Francinneke die werd uitgesloten, nu werden ze allebei overal uitgestoten. Dus waren ze ook naar de andere kant van het land getrokken en Francinneke werd hier Francinneke De Harlot. Het Engelse woordje 'the' was hier niet bekend en werd dus logischerwijze 'de' en 'Harlot' begrepen ze ook niet en dus spraken ze het op zijn Frans uit en brachten ze het verhaal dat haar vader een Franse graaf was. Ze was zogezegd thuis gaan vluchten omdat ze niet met Eddie de Ridder op het Zwarte Paard mocht trouwen en vermits liefde alles overwint, waren ze hier beland. Het gaf hen meteen aanzien in ons kleine dorpje.
Tot op een dag...

maandag 21 januari 2008

Francinneke

Hoe kan ik het verhaal van Eddie de Ridder op het Zwarte Paard verder zetten zonder over zijn grote liefde te vertellen. Want Francinneke De Harlot (zo was haar volledige naam) kunnen we toch echt wel beschouwen als zijn grote liefde. Het was ook zijn enige liefde.
De mama van Francinneke was Charlotte The Harlot, een vrouw van lichte zeden die in Engeland op de vlucht was gegaan omdat ze zwanger geworden was. Want zwanger zijn betekende dat ze verschillende maanden niet zou kunnen werken, dus wilde haar pooier van haar af. Slim als ze was had ze dit al voorzien en een beetje geld achter gehouden. Zo kon ze de grote oversteek maken en kon ze hier terecht.
Maar haar kind kon ze niet zelf houden en dus legde ze het te vondeling. Ik had haar nog zo gezegd dat ze het moest opgeven voor adoptie, maar ze wilde niet luisteren. Want beste lezer, u weet het nu toch, ik leefde reeds in de donkere middeleeuwen. Een goeie 900 jaar geleden werd ik geboren en dus heb ik dit verhaal uit eerste hand. Mijn buurvrouw was dus Charlotte The Harlot. Haar kind legde ze voor mijn deur, maar het noodlot wil dat ik toen net op vakantie was naar het Midden Oosten. De kruisvaarders achterna.
Helaas werd Francinneke gevonden door enkele nonnekes die geen al te beste bedoelingen hadden. Ze zagen in Francinneke een goeie meid. Als die later groot zou wezen, dan kon die het hele klooster kuisen en voor iedereen koken. Uit dankbaarheid omdat de nonnekes haar hadden grootgebracht.
Toen ik jaren later terugkwam van mijn reis, was Francinneke echter al terug uit het klooster. Ze was 15 en de nonnekes hadden haar betrapt met meneer pastoor. "Ik was de duivel aan het uitdrijven", probeerde die zich nog te redden, maar het mocht niet baten. De pastoor mocht in een andere parochie gaan werken en Francinneke werd overal buitengesloten.
Behalve bij onze koene held Eddie de Ridder op het Zwarte Paard.
To be continued.....

maandag 14 januari 2008

Eddie (weer)

De belevenissen van Eddie de Ridder op het Zwarte Paard

Laat ik u even vertellen over Eddie de Ridder op het Zwarte Paard. Want hij had het natuurlijk niet makkelijk. Stel je maar eens voor dat je als kleine kleuter naar school moet op een zwarte hond (want ze hadden geen klein zwart paardje beschikbaar), terwijl je naam Eddie de Ridder op het Zwarte Paard is. Hij moest dan ook nog eens het harnasje afdragen van zijn oudere broer en die was dubbel zo zwaar!
Dan denk je natuurlijk "kan zijn mama dat niet wat aanpassen?" maar ja, hoe krijg je zo'n harnas onder een naaimachine? Trouwens, de enige naaimachine die zijn mama kende was zijn vader. Die naaide er pas op los! Maar vertikte het om een ander harnasje voor zijn jongste spruit te gaan kopen!
Eddie de Ridder op het Zwarte Paard kon zich in de kleuterschool dus niet al te best redden. Hij was al blij dat hij zijn harnas van de klas naar de speelruimte en terug kreeg. De andere kindjes wilden ook niet met hem spelen, want stinken dat hij deed... hij zweette natuurlijk verschrikkelijk in dat zware harnas!
Kortom, Eddie de Ridder op het Zwarte Paard was een zwaar gefrustreerde puber. Gelukkig was hij sterker geworden door al dat gesleur met zijn harnas en was zijn oudere broer heel wat afgevallen zodat hij zo rond zijn 15de levensjaar een mooi glimmend harnas kreeg dat paste als gegoten. Nu ga ik meisjes bij de vleet versieren, dacht hij... alleen was hij vergeten dat zijn achternaam hem parten speelde. Geen enkel meisje wilde met hem uitgaan, ze hadden teveel schrik hun goede naam te verliezen. Met zo'n naaimachine als vader kon de zoon immers alleen maar uit hetzelfde hout gesneden zijn.
Behalve 1 enkel lief (en zelfs mooi) meisje, namelijk Francinneke. Zij werd verliefd op de echte Eddie de Ridder op het Zwarte Paard. Bij haar kon hij zichzelf zijn, want ze was er nog slechter aan toe dan hijzelf. Ze was een vondeling en werd overal uitgestoten, behalve bij onze koene ridder. Hoe mooi en romantisch nietwaar...
To be continued...

vrijdag 4 januari 2008

Eddie

De belevenissen van Eddie, de ridder op het zwarte paard

Lang geleden, het moet ergens in de donkere middeleeuwen geweest zijn, leefde er een ridder genaamd Eddie de ridder op het zwarte paard. Met zo'n naam is het natuurlijk niet makkelijk om een schone jonkvrouwe te vinden die met je wil trouwen. Zijn grootvader, Willy de ridder op het zwarte paard, had een belangrijk duel verloren van Jean de ridder op het witte paard. De twee families hadden al lang een vete lopen wie nu aantrekkelijker was voor schone jonkvrouwen en Jean de ridder op het witte paard won het beslissende duel. Sindsdien zijn alle jonge dames op zoek naar de ridder op het witte paard en nu weet U ook meteen waarom.
Kortom Eddie had het niet makkelijk. Zijn paard had ook nog als nummerplaat AAP-007, maar gelukkig speelde dat nadeel toen nog niet. Ze hadden in de donkere middeleeuwen nog niet overal van apen gehoord anders had hij eenzaam en als maagd moeten sterven.
Samen met zijn vriend Unlucky Frank gingen ze overal op trektocht, zoekend naar avontuur en knappe jonkvrouwen. Want Unlucky Frank trok zijn zwaard sneller dan zijn schaduw en was dus een uitstekende vechtersbaas. Helaas, driewerf helaas, met een kameraad die Unlucky als achternaam heeft, kan het natuurlijk ook alleen maar fout gaan bij de vrouwen. De familie van Unlucky Frank heeft trouwens later de naam veranderd in Lucky toen ze naar Amerika verhuisden en werden beroemd door Lucky Luke. Die trok zijn pistool sneller dan zijn schaduw en nu weet u ook meteen waar die vandaan komt.
Maar ze waren dus op trektocht vertrokken, zoekend naar avontuur en huwbare jonkvrouwen. Of op zijn minst vrouwen om het bed mee te delen.
Eigenlijk zouden ze al blij geweest zijn als er eentje met hen wilde praten, want zelfs dat was een probleem. Tot ze door een groot bos moesten en ze oog in oog stonden met een bende rovers.
"Uw geld of uw leven", schreeuwde de grootste van de bende rovers.
Ze zwaaiden vervaarlijk met hun getrokken zwaarden.
"Weten jullie wel wie wij zijn", schreeuwde Eddie de ridder op het zwarte paard even luid terug, " wij zijn..."
Helaas kon hij verder niets meer zeggen. Unlucky Frank had zo snel zijn zwaard getrokken dat het uit zijn handen geglipt was... en het zwaard had de keel van Eddie de ridder op het zwarte paard doorgesneden. Tragisch, maar ook wel logisch als je Unlucky Frank heet. Die sprong van zijn paard en wilde zijn vriend opvangen en op de grond leggen. Alleen... toen hij Eddie de ridder op het zwarte paard in zijn armen nam, vergat hij even diens zwaard en dat zwaarde boorde zich recht door zijn hart. Tja, je heet natuurlijk niet voor niets Unlucky.
Hier eindigen de tragische avonturen van Eddie de ridder op het zwarte paard.