Schaakmat (slot)

Met tegenzin moest ze toegeven dat hij eigenlijk echt wel een heel mooie ruiker had gekocht voor haar. Een grote bos bloemen en net niet overdadig. Even had ze eraan gedacht hem maar gewoon weg te smijten, maar toen had ze hem eens goed bekeken en had ze toch maar besloten hem te houden.
Even keek ze uit het raam. De ziekenwagen was net vertrokken met de chauffeur van de vrachtwagen. De politie had de straat afgezet, maar haar auto stond net ver genoeg geparkeerd. Rustig wandelde ze voorbij de vele nieuwsgierigen die zich afvroegen wat er gebeurd was.
De rest van de avond had ze toch niks meer te doen en dus besloot ze maar een oude bekende te gaan opzoeken. Enkele weken geleden was ze hem tegen het lijf gelopen. Eerst was hij nogal afstandelijk geweest. Enkele jaren geleden hadden ze kort een relatie gehad, maar hij was zo'n Don Juan die nooit lang bij dezelfde vrouw bleef. Pas toen ze vertelde waar ze werkte, toonde hij meer belangstelling.
Uiteraard maakte het haar niks uit, want ze wilde hem terug. Ze waren uiteindelijk in een klein restaurant beland en hij was die nacht zelfs bij haar gebleven. 's Morgens had hij gevraagd iets voor hem te doen. Nu was hij van haar.

"Hey Nicky, proficiat maat!"
"Bedankt"
De hele avond had hij genoten van de gelukwensen. Natuurlijk had hij Frans liever op een sportieve manier geklopt, maar voor hem telde maar één ding. Winnen. Natuurlijk liet hij duidelijk weten hoe spijtig het was dat Frans niet was komen opdagen, maar de reglementen waren duidelijk. Hij was nu de kampioen.
"Dag schat"
Hij schrok. Wat kwam zij hier doen?
"Dag Chantal, wat kom jij hier doen? Waar is Frans?"
Schichtig keek hij rond, op zoek naar Frans. Zou zijn plannetje hier toch nog in het honderd lopen?
Ze sloeg haar armen rond hem, maar werd chagrijnig omdat hij haar wegduwde.
"Frans is naar het mortuarium. Dat probleem is uit de weg geruimd," zei ze enigszins gepikeerd, "kom je mee naar mij thuis?"
Met open mond keek hij haar aan. Niet begrijpend. Hij trok haar mee naar buiten, in sneltreinvaart ging het naar de parking.
"Wat heb je gedaan?" snauwde hij.
"Je probleem opgelost, permanent," beet ze even hard terug, "je zou blij moeten zijn dat ik je probleem heb opgelost. Sukkel!"
"Je hebt hem toch niet..."
"Dat wilde je toch? Nu kunnen wij voor altijd samen zijn."
"Hoe bedoel je? Mijn god, ik wil je nooit meer zien!"
Hij was zo van slag dat hij haar hand niet in haar tasje zag gaan. Het ging zo snel dat hij niet besefte wat die luide knal was. De mannen uit het café zagen nog net een auto van de parking rijden en vonden zijn levenloze lichaam enkele seconden later.
Chantal is sindsdien spoorloos...

Schaakmat (deel 3)

Half verdoofd zocht Frans naar het knopje om zijn raam open te krijgen. Wat deed Chantal hier in godsnaam naast zijn wagen, en waarom was het niet donker buiten, en... Hij probeerde zijn gedachten te ordenen. Het afspraakje met Chantal... hij was er ruim op tijd naartoe gereden... had zijn boek genomen om de tijd te doden... waarom lag dat boek hier op zijn benen... zijn ogen vonden het klokje op het dashboard... 20u57...huh?...was hij in slaap gevallen?...had hij dat alles dan alleen maar gedroomd?...
"Wat zit jij hier eigenlijk te doen?"
"Sorry, ik ben blijkbaar in slaap gevallen," het kwam amper hoorbaar uit zijn mond, "sorry, ik..."
Zijn verontschuldigingen bleven steken in zijn keel. Diep fronsend keek hij naar haar op, zijn gezicht evenaarde nu de kleur van een rijpe tomaat en de zweetdruppels parelden op zijn voorhoofd.
"Je hebt wel geluk dat mijn auto hier een beetje verder geparkeerd staat," zegde Chantal, "anders had je hier morgen nog gezeten. Ben je nog van plan om iets te gaan drinken? Of ga je liever slapen?"
Er zat een duidelijk spottende ondertoon in haar stem. Hoe kon het ook anders. Frans was al blij dat ze de moeite had genomen hem wakker te maken en dat ze niet kwaad geworden was.
"Ja, tuurlijk," antwoordde hij vlug, "Ik wil doodgraag nog iets gaan drinken met je."
"Dat zie ik ja."
Snel deed hij het raampje terug omhoog en stapte hij uit. Ze begon nu hardop te lachen.
"Wat?"
"Je voorhoofd," lachte ze, "we zullen wel naar mij thuis gaan, want jouw stuur heeft een mooie afdruk achtergelaten op je voorhoofd."
"Oh shit," stamelde hij, "ik ben wel echt een goeie eerste indruk aan het maken, denk ik."
Snel kwam hij langs haar lopen, maar stopte meteen weer.
"Wacht even, ik ben zo terug."
Hij spurtte terug naar zijn wagen en nam de bloemen van de achterbank. Met de grote bos voor zich uit liep hij terug naar Chantal toe.
"Mmmm, ze zijn mooi," knikte ze bewonderend, "smaak heb je toch."
"Ah natuurlijk," probeerde hij zo nonchalant mogelijk te zeggen, "daarom heb ik jou toch mee uit gevraagd."
Ze deed een stapje naar voren, hield de bloemen achter haar zodat ze nu vlak voor hem stond. Hij begon terug te zweten en voelde zijn hart het tempo optrekken naar zo'n 200 slagen per minuut. Dat was ook de reden dat hij de vrachtwagen niet hoorde.
"Dit zal je leren zomaar in slaap te vallen," siste ze zacht. Met haar volle gewicht duwde ze hem de straat op.
De vrachtwagenchauffeur probeerde nog uit te wijken maar het was te laat...Frans heeft nooit beseft wat er gebeurde. Maar goed ook.
Rustig draaide Chantal zich om en wandelde terug naar haar voordeur. "Zo," dacht ze, "nu eerst even de bloemen in een vaas zetten..."

Schaakmat (deel 2)

Klokslag 8 uur drukte hij op haar bel. Het was niet moeilijk om zo stipt te zijn. Hij was zo nerveus dat hij al rond 7 uur arriveerde en zijn auto gewoon een straat verder parkeerde. Te laat komen was dan toch al niet meer mogelijk en hij wachtte wel in de auto. Hij had een boek meegenomen en probeerde zich zo te ontspannen.
Alleen was dat niet gelukt. Natuurlijk niet. Na een half uur lezen, of wat daarvoor moest doorgaan, had hij geen flauw idee meer wat hij gelezen had. Hij had het dan maar opgegeven en was een beetje gaan wandelen.
Onwillekeurig moest hij denken aan Nicky die nu zijn zet deed en de klok indrukte. Waarschijnlijk zou die zich afvragen wat er gebeurd was want hij was nog nooit te laat geweest. Binnen een uurtje zou hij de nieuwe kampioen zijn.
"Hey, dag Frans," haar stem bracht hem terug, "kom je even binnen?"
"Natuurlijk"
Hij schraapte zijn keel even, want zijn stem slaagde er niet in een volwaardige klank te produceren. Met de bos bloemen voor zich uit volgde hij haar naar de woonkamer.
"Alsjeblief"
Meer kreeg hij niet gezegd, de zenuwen gierden door zijn keel.
"Dankje, ze zijn mooi. Ik zet ze vlug even in een vaas."
Ze nam de bloemen aan en raakte even zijn hand aan. Hij voelde de elektriciteit door zijn lijf gaan. Even dacht hij dat hij flauw zou vallen. Tot er een vreemde rust over hem kwam.
"Wil je nog even iets drinken voor we vertrekken?"
Ze schikte de bloemen nog even en keek hem vragend aan.

Urenlang hadden ze gepraat. Ze gaf hem het gevoel 'thuis' te zijn en nog nooit had hij zich zo ontspannen gevoeld. Met zijn hoofd op het stuur van zijn auto vroeg hij zich af hoe dit verder moest gaan. Hij schrok van het tikken tegen zijn raampje. Het was Chantal...

Schaakmat

"Sorry mevrouw," vroeg hij haar verlegen, "maar is dit misschien van U?"
Een overbodige vraag natuurlijk, want hij had duidelijk gezien hoe de handtas van de stoel naast haar was gevallen. Het was de handtas die ze altijd bij had.
"Oh ja, bedankt."
Ze had hem maar half aangekeken en had het gesprek met de vrouw tegenover haar verder gezet. Het was niet zo druk in het personeelsrestaurant op dit uur. Dat was de reden waarom hij graag zo laat kwam lunchen. Bovendien was Zij er ook steeds rond dit uur.
Vandaag ging hij haar echter niet observeren. Dat had hij al zo vaak gedaan en vandaag was zijn andere passie iets belangrijker. De schaakwedstrijd die hij vanavond ging spelen was beslissend voor het clubkampioenschap. Hij had genoeg aan een remise om eindelijk ook eens kampioen te worden. Voor alle zekerheid wilde hij nog even enkele openingen nakijken en dus sloeg hij zijn portefeuille open. Lang geleden had hij de binnenkant ervan bewerkt zodat het een mini-schaakbord was en hij begon zijn eerste openingsstelling op te zetten.
"Hey, dat heb je leuk gemaakt!"
Hij keek op. Haar reebruine ogen deden zijn adem stokken in zijn keel. Meteen kreeg zijn hoofd de kleur van de tomaat op zijn bord.
"Ik ben Chantal, aangenaam. Ik was daarnet nogal kortaf en ik wilde je toch nog even bedanken dat je mijn handtas hebt opgeraapt."
"Geen probleem, ik ben Frans."
Hopelijk had ze hem verstaan, want hij kreeg amper een woord door zijn keel. Hij was met veel gestuntel recht gaan staan en schudde haar uitgestoken hand.
"Heb je die portefeuille zo gekocht?"
"Nee, die heb ik zelf zo gemaakt. Al enkele jaren geleden. Zo heb ik mijn schaakbord altijd bij."
Zou hij haar vragen om erbij te komen zitten?
"Nou, tot ziens dan maar, en eet smakelijk."
"Kunnen we misschien eens iets gaan drinken?"
Damn, wie had dat nu weer gezegd? Oh shit, hijzelf. Hoe had hij dat durven doen? Nu ja, ze had zich al omgedraaid om verder te gaan en het was er in een reflex uitgekomen. Hij voelde zijn hoofd licht worden en wachtte op het onverbiddelijke "neen".
Ze draaide zich om, keek hem even aan.
"Ja, graag. Kan je vanavond?"
"Tuurlijk. Hoe laat?"
Zijn hart haalde nu minstens 200 slagen per minuut.
Ze nam zijn pen en schreef een adres op het briefje naast zijn portefeuille. Het lag er eigenlijk om aantekeningen te maken bij zijn analyse.
"Pik me daar om 8 uur maar op, dan zien we wel waar we naartoe gaan."
"Oke, tot straks."
Ze was al even buiten toen hij besefte dat hij nog steeds recht stond met het briefje in zijn hand. Nog half verdoofd ging hij zitten en zijn hart danste in het rond van geluk.
Maar er was toch wel een nadeel aan.
Hij zou geen kampioen worden vanavond...

Steun

Misschien hebt u het al gemerkt... muziek speelt een redelijke rol in mijn leven. Nummers die op mijn lijst van all time favourites komen, staan daar meestal omdat de teksten me iets zeggen. Elke frustratie, verdriet, pijn of wat dan ook verdwijnt als sneeuw voor de zon als ik het juiste nummer keihard kan meebrullen.
Soms is die tekst erg duidelijk, soms voor interpretatie vatbaar. Maar op de moeilijke momenten in mijn leven blijft om één of andere reden toch steeds ook het juiste nummer in mijn achterhoofd spelen.
Toen 3 jaar geleden mijn vader stierf, waren we er allemaal bij in het ziekenhuis. Hij was 's morgens snel slechter geworden en tegen 's middags was duidelijk dat zijn laatste gevecht ten einde liep. Iedereen was verwittigd, zijn kinderen stonden er allemaal bij. Toen het echt op het einde liep, ben ik bij hem gaan staan en heb zijn hand vastgenomen. Ik wilde niet dat hij het gevoel zou kunnen hebben dat hij alleen was bij die laatste ademstoot.
Zachtjes heb ik hem toegefluisterd dat het oké was, dat hij mocht vertrekken, dat het goed geweest was. Hij heeft nog zachtjes in mijn hand geknepen, maar of hij dat bewust deed...dat kan ik hem nooit meer vragen. De enige reden dat ik op dat moment mijn tranen kon bedwingen, was het liedje dat in mijn hoofd speelde. "My last Breath" van Evanescence. Het heeft me toen recht gehouden en staat daarom nog altijd in mijn top 10.
Vandaar...