Althans hier zal dit het einde zijn...
Maar geen nood, want ik ben gewoon verhuisd. Heb mijn boeltje bij elkaar gezocht, alle ballast achter me gelaten en ga elders gewoon verder. Maar dan met een propere lei.
Vanaf nu leest u dus hier meer van en over mezelf.
Kom gerust even langs!
donderdag 24 juli 2008
dinsdag 22 juli 2008
Gelijk
Het was weer een korte nachtrust. Wat zeg ik? Het was eigenlijk een lang dutje na een uitgelopen chatsessie :-)
Maar we kunnen het niet helpen, hopeloos zijn we. Want ik heb mijn gelijke gevonden. Ze is een even groot "viswijf" als ik en na uren van babbelen en chatten zijn we nog steeds op zoek naar grote verschillen. We hebben het opgegeven tegen elkaar te zeggen "dat heb ik ook" of "dat vind ik ook". Eerst was het leuk op dezelfde golflengte te zitten, dan werd het scary dat er zoveel overeenkomsten waren, nu is het logisch dat we elkaars mening delen.
Alles is bespreekbaar, we peilen naar elkaars diepste geheimen en om één of andere reden voelen we ons daar nog goed bij ook. Hetgeen voor mij een raar gevoel is. Want ik heb altijd mijn reserves, laat nooit het achterste van mijn tong zien. Gewoonlijk duurt het wel een hele tijd voor ik iemand zo in vertrouwen neem, maar nu was dat gewoon logisch. Vanaf het begin. Geen reserves. Take it or leave it.
Ik kan het iedereen aanraden, zo'n goeie vriendin, het kleurt je dag ;-)
Maar we kunnen het niet helpen, hopeloos zijn we. Want ik heb mijn gelijke gevonden. Ze is een even groot "viswijf" als ik en na uren van babbelen en chatten zijn we nog steeds op zoek naar grote verschillen. We hebben het opgegeven tegen elkaar te zeggen "dat heb ik ook" of "dat vind ik ook". Eerst was het leuk op dezelfde golflengte te zitten, dan werd het scary dat er zoveel overeenkomsten waren, nu is het logisch dat we elkaars mening delen.
Alles is bespreekbaar, we peilen naar elkaars diepste geheimen en om één of andere reden voelen we ons daar nog goed bij ook. Hetgeen voor mij een raar gevoel is. Want ik heb altijd mijn reserves, laat nooit het achterste van mijn tong zien. Gewoonlijk duurt het wel een hele tijd voor ik iemand zo in vertrouwen neem, maar nu was dat gewoon logisch. Vanaf het begin. Geen reserves. Take it or leave it.
Ik kan het iedereen aanraden, zo'n goeie vriendin, het kleurt je dag ;-)
maandag 21 juli 2008
Stilte
Het zit ertegen. Dikken ambras. Verwijten worden heen en weer geslingerd, het ene al wat raker dan het andere.
Maar niemand die het ziet, want het zit in mijn hoofd. Alle ruzies met Vriendin passeren de revue. "Je bent zo stil vandaag" constateerde een collega. Ik heb maar gezegd dat ik slecht geslapen had en moe was. Klinkt beter dan "daar heb jij niks mee te maken".
Enkele dagen geleden kreeg ik nog te horen dat ik straalde. Dat zal vandaag niemand zeggen vrees ik.
Bij deze aan iedereen die mij vandaag tegenkomt : "sorry, die donderwolk op mijn gezicht is echt niet jullie schuld!"
En nu ga ik lekker verder ruziën.
Maar niemand die het ziet, want het zit in mijn hoofd. Alle ruzies met Vriendin passeren de revue. "Je bent zo stil vandaag" constateerde een collega. Ik heb maar gezegd dat ik slecht geslapen had en moe was. Klinkt beter dan "daar heb jij niks mee te maken".
Enkele dagen geleden kreeg ik nog te horen dat ik straalde. Dat zal vandaag niemand zeggen vrees ik.
Bij deze aan iedereen die mij vandaag tegenkomt : "sorry, die donderwolk op mijn gezicht is echt niet jullie schuld!"
En nu ga ik lekker verder ruziën.
zondag 20 juli 2008
Foutje (vervolg)
"Maar baas," zegde Eddie zacht, "ik wist toch niet dat jij die fout gemaakt hebt. Ik ben hier nog maar een half jaar aan het werk. Eigenlijk dacht ik dat het wel mooi was, zo'n love story is toch wel prachtig. Ze waren gemaakt voor elkaar en dan loopt er iets mis, maar ik breng ze toch terug samen. Mooi toch, niet?"
"Eddie toch, het is te horen dat je van de Cupido-afdeling overgeplaatst bent. Man wat ben jij een zacht eitje. Je weet ondertussen toch dat we ons met zoiets niet mogen mengen!"
De baas schudde zijn hoofd. Onbegrijpelijk dat zo'n idioot hier een plaats versierd heeft.
"Zeg baas, maar was jij toen echt in slaap gevallen?"
"Je kent Ilse toch, ons afdelingshoofd?"
"Wie kent die trut nu niet, wat is dat een arrogant mens en..."
Nog net op tijd kon hij zich inhouden. Want hij had nog enkele scheldwoorden klaar.
"Dat was toen wel mijn lief hé Eddie. Was over haar aan het dagdromen en vergat dat meisje haar verkoudheid te geven. Daarom zat ze bij haar mama in de wagen. Het was mijn enige fout, weet je? En dan zal jij dat hier effe proberen recht te zetten? Probeer hier nu maar eerst een oplossing te zoeken voor jouw gedoe!"
Urenlang hebben ze zitten zwoegen. Verschillende scenario's bekeken, andere mannen gezocht voor haar, andere vrouwen voor hem. Niks klopte. Overal was er wel iets...
Maar ze konden die twee toch niet zomaar naar elkaar toe laten groeien. Dat mocht niet, het stond in hun ethische code : "geen inmenging in liefdesperikelen". Deze zaak kon voor hen beiden het einde van hun loopbaan betekenen. Ze hadden nog maar één optie...
"Eddie, we stoppen ermee."
"Maar baas, wat gaan we dan doen?"
"We geven het dossier aan de afdeling Random."
Eddie werd er stil van.
"Maar baas, die mogen er mee doen wat ze willen. Die kunnen ze samen brengen of uiteen drijven of...", Eddie was zachter gaan praten en boog zijn hoofd, "gaat het dan echt niks worden met die twee?"
"Ik weet het niet Eddie, ik weet het niet..."
"Eddie toch, het is te horen dat je van de Cupido-afdeling overgeplaatst bent. Man wat ben jij een zacht eitje. Je weet ondertussen toch dat we ons met zoiets niet mogen mengen!"
De baas schudde zijn hoofd. Onbegrijpelijk dat zo'n idioot hier een plaats versierd heeft.
"Zeg baas, maar was jij toen echt in slaap gevallen?"
"Je kent Ilse toch, ons afdelingshoofd?"
"Wie kent die trut nu niet, wat is dat een arrogant mens en..."
Nog net op tijd kon hij zich inhouden. Want hij had nog enkele scheldwoorden klaar.
"Dat was toen wel mijn lief hé Eddie. Was over haar aan het dagdromen en vergat dat meisje haar verkoudheid te geven. Daarom zat ze bij haar mama in de wagen. Het was mijn enige fout, weet je? En dan zal jij dat hier effe proberen recht te zetten? Probeer hier nu maar eerst een oplossing te zoeken voor jouw gedoe!"
Urenlang hebben ze zitten zwoegen. Verschillende scenario's bekeken, andere mannen gezocht voor haar, andere vrouwen voor hem. Niks klopte. Overal was er wel iets...
Maar ze konden die twee toch niet zomaar naar elkaar toe laten groeien. Dat mocht niet, het stond in hun ethische code : "geen inmenging in liefdesperikelen". Deze zaak kon voor hen beiden het einde van hun loopbaan betekenen. Ze hadden nog maar één optie...
"Eddie, we stoppen ermee."
"Maar baas, wat gaan we dan doen?"
"We geven het dossier aan de afdeling Random."
Eddie werd er stil van.
"Maar baas, die mogen er mee doen wat ze willen. Die kunnen ze samen brengen of uiteen drijven of...", Eddie was zachter gaan praten en boog zijn hoofd, "gaat het dan echt niks worden met die twee?"
"Ik weet het niet Eddie, ik weet het niet..."
zaterdag 19 juli 2008
Foutje
"Wat heb je gedaan?"
Zijn stem bulderde door de ganse afdeling. Enkelen hadden het lef om recht te staan zodat ze alles goed zouden kunnen volgen.
"En ga godverdomme terug zitten, allemaal", hij riep het zonder omkijken en ging dan verder tegen zijn slachtoffer, "Wat voor een knoeiboel is dat hier eigenlijk, leg me dat eens uit."
Eddie kroop nu helemaal ineen, hij had een fout van enkele jaren geleden recht gezet en nu was zijn baas kwaad op hem. Zijn brein werkte op volle toeren in een poging er toch nog een draai aan te geven. Hij was er zo zeker van geweest dat hij niks over het hoofd had gezien, had de fout op een originele manier hersteld en nu was dat verkeerd?! Nee, hij veranderde van gedacht, hij zou het hem eens goed zeggen.
"Baas, ik heb gewoon die fout recht gezet," begon hij dapper, "je weet toch wat mijn voorganger hier gedaan heeft? Die man, ik noem hem zelf Frans, zou dus wel nooit meer die vrouw van zijn leven tegen komen hé. Want die pummel die hier gezeten heeft, vond het nodig haar uit het oog te verliezen. Die heeft haar gewoon in een verkeersongeluk laten omkomen terwijl ze eigenlijk gewoon ziek thuis had moeten zitten. Daar had hij voor moeten zorgen, we zitten hier toch op de afdeling Levenslopen in de hemel niet? Het stond in zijn planning, ik heb het in de archieven opgezocht, maar hij was in slaap gevallen."
Hij was goed op dreef. Besloot gewoon verder door te drammen, ook al was zijn baas er woedend om.
"Dus heb ik haar zieltje gered en het gewoon terug op aarde gezet. Misschien een beetje laat en beetje ver uit de buurt, ik weet het, maar er was geen andere plaats meer. En akkoord, er zijn nog wat kleinigheden die ik niet kan oplossen. Maar ik heb er toch maar mooi voor gezorgd dat ze elkaar ontmoet hebben. De rest ben ik nu aan het uitklaren."
"Jij stomme idioot, ik was die pummel die in slaap gevallen was. Heb je dat er niet bij zien staan? Ik heb die fout gemaakt en ik heb zijn leven terug moeten uittekenen. Het heeft me dagen aan overuren gekost om iemand te vinden voor hem. Nu ga jij alles op de helling zetten om die twee samen te brengen, met zoveel jaar vertraging..."
Hij schudde zijn hoofd. Probeerde diep in en uit te ademen. Allebei staarden ze elkaar aan. Nu was het een probleem van hen beiden.
"Wat een knoeiboel," zuchtte hij, "we zullen hier eens zien wie er voor haar nog vrij is en hoe we dat hier gaan oplossen. Man toch, hoe gaan we dit aan de Grote Baas moeten uitleggen..."
Zijn stem bulderde door de ganse afdeling. Enkelen hadden het lef om recht te staan zodat ze alles goed zouden kunnen volgen.
"En ga godverdomme terug zitten, allemaal", hij riep het zonder omkijken en ging dan verder tegen zijn slachtoffer, "Wat voor een knoeiboel is dat hier eigenlijk, leg me dat eens uit."
Eddie kroop nu helemaal ineen, hij had een fout van enkele jaren geleden recht gezet en nu was zijn baas kwaad op hem. Zijn brein werkte op volle toeren in een poging er toch nog een draai aan te geven. Hij was er zo zeker van geweest dat hij niks over het hoofd had gezien, had de fout op een originele manier hersteld en nu was dat verkeerd?! Nee, hij veranderde van gedacht, hij zou het hem eens goed zeggen.
"Baas, ik heb gewoon die fout recht gezet," begon hij dapper, "je weet toch wat mijn voorganger hier gedaan heeft? Die man, ik noem hem zelf Frans, zou dus wel nooit meer die vrouw van zijn leven tegen komen hé. Want die pummel die hier gezeten heeft, vond het nodig haar uit het oog te verliezen. Die heeft haar gewoon in een verkeersongeluk laten omkomen terwijl ze eigenlijk gewoon ziek thuis had moeten zitten. Daar had hij voor moeten zorgen, we zitten hier toch op de afdeling Levenslopen in de hemel niet? Het stond in zijn planning, ik heb het in de archieven opgezocht, maar hij was in slaap gevallen."
Hij was goed op dreef. Besloot gewoon verder door te drammen, ook al was zijn baas er woedend om.
"Dus heb ik haar zieltje gered en het gewoon terug op aarde gezet. Misschien een beetje laat en beetje ver uit de buurt, ik weet het, maar er was geen andere plaats meer. En akkoord, er zijn nog wat kleinigheden die ik niet kan oplossen. Maar ik heb er toch maar mooi voor gezorgd dat ze elkaar ontmoet hebben. De rest ben ik nu aan het uitklaren."
"Jij stomme idioot, ik was die pummel die in slaap gevallen was. Heb je dat er niet bij zien staan? Ik heb die fout gemaakt en ik heb zijn leven terug moeten uittekenen. Het heeft me dagen aan overuren gekost om iemand te vinden voor hem. Nu ga jij alles op de helling zetten om die twee samen te brengen, met zoveel jaar vertraging..."
Hij schudde zijn hoofd. Probeerde diep in en uit te ademen. Allebei staarden ze elkaar aan. Nu was het een probleem van hen beiden.
"Wat een knoeiboel," zuchtte hij, "we zullen hier eens zien wie er voor haar nog vrij is en hoe we dat hier gaan oplossen. Man toch, hoe gaan we dit aan de Grote Baas moeten uitleggen..."
vrijdag 18 juli 2008
Nachtelijk gesprekje
"Kwekkwek"
"Ah Donald," zegde ik, "nog zo laat op vriend."
Donald de Eend is de buurman van meneer Zwaan. Als ik 's avonds thuis kom, doen we soms een babbeltje. Het was al half 1 toen ik de auto parkeerde en hem daarmee duidelijk wakker maakte. Bijna had ik zijn hele kroost gewekt, maar hij kon het toch niet laten me even op de vingers te tikken voor het nachtlawaai.
"Kweeek"
"Ja, ik weet het. Eigenlijk is het wat laat geworden, maar het was gezellig met Ingrid. Voor we het wisten was het weeral laat hé."
"Kwekkweek"
"Ik begrijp dat ook niet man. Hoe kan zij in godsnaam nog single zijn. Onbegrijpelijk."
"Kwekkwekkweeek"
"Wel, ik zal eens een foto meebrengen voor je. Dan kan je zelf zien dat ze een knappe verschijning is. We doen urenlang niks anders dan babbelen en het lijkt altijd alsof er maar enkele minuten voorbij gegaan zijn. De uren vliegen voorbij."
"Kwek"
"Nee, niet overdrijven vriend. Hier is alleen maar een warme vriendschap aan het openbloeien. Maar waarom zijn er geen andere venten die dat in haar zien? Of zou ze misschien wat té kieskeurig zijn? Ofwel valt ze voor de verkeerde mannen... In elk geval, daar kunnen jij en ik helemaal niks aan doen. We komen goed overeen en we begrijpen elkaar. Wat kan je daar nog aan verbeteren?"
"Kweekkwekkwekkweekkweek"
"Ja, da's goed. Ga maar slapen, ik zal in het vervolg wel stiller zijn. Sorry hé vriend, tot de volgende!"
"Ah Donald," zegde ik, "nog zo laat op vriend."
Donald de Eend is de buurman van meneer Zwaan. Als ik 's avonds thuis kom, doen we soms een babbeltje. Het was al half 1 toen ik de auto parkeerde en hem daarmee duidelijk wakker maakte. Bijna had ik zijn hele kroost gewekt, maar hij kon het toch niet laten me even op de vingers te tikken voor het nachtlawaai.
"Kweeek"
"Ja, ik weet het. Eigenlijk is het wat laat geworden, maar het was gezellig met Ingrid. Voor we het wisten was het weeral laat hé."
"Kwekkweek"
"Ik begrijp dat ook niet man. Hoe kan zij in godsnaam nog single zijn. Onbegrijpelijk."
"Kwekkwekkweeek"
"Wel, ik zal eens een foto meebrengen voor je. Dan kan je zelf zien dat ze een knappe verschijning is. We doen urenlang niks anders dan babbelen en het lijkt altijd alsof er maar enkele minuten voorbij gegaan zijn. De uren vliegen voorbij."
"Kwek"
"Nee, niet overdrijven vriend. Hier is alleen maar een warme vriendschap aan het openbloeien. Maar waarom zijn er geen andere venten die dat in haar zien? Of zou ze misschien wat té kieskeurig zijn? Ofwel valt ze voor de verkeerde mannen... In elk geval, daar kunnen jij en ik helemaal niks aan doen. We komen goed overeen en we begrijpen elkaar. Wat kan je daar nog aan verbeteren?"
"Kweekkwekkwekkweekkweek"
"Ja, da's goed. Ga maar slapen, ik zal in het vervolg wel stiller zijn. Sorry hé vriend, tot de volgende!"
donderdag 17 juli 2008
Nuance
Er moet me toch nog iets van het hart. Want ook al ben ik dan een 'kwebbelmarjet', zoals Margo het zo mooi stelde, er zijn momenten dat ik helemaal stil val. Het belangrijkste punt van kritiek dat ik van Vriendin kreeg, was dat ik zo weinig zegde. We praatten niet meer, ik was altijd in gedachten verzonken en heel erg ver weg.
Dat had ze heel goed opgemerkt. We waren op een punt aangekomen waar ik haar niks meer te vertellen had. Wel over de dagdagelijkse dingen natuurlijk. Dingen die op het werk gebeurden en zo, dat ging. Maar het ging nooit meer over ons, of over mezelf. Het was zo'n situatie van "jij vertelt wat, ik vertel wat en dan maar hopen dat het voor mij tijd is om naar huis te rijden".
Mij stoorde het niet echt, die stilte. Het gaf mijn verbeelding de kans om op hol te slaan en verhaaltjes te verzinnen. Of ik wilde gewoon rustig een beetje lezen. Maar dan sloot ik haar buiten, en zij wilde andere dingen doen. Dus deden we al die dingen die zij graag deed. Tot er een moment kwam dat er nog maar één zin door mijn hoofd ging : "Ik wil hier weg!"
Andere woorden vond ik niet meer en dus zweeg ik. Tot ook zij geen woorden meer vond.
Toen begon de stilte minder leuk te worden. Werd er een tijdje weer terug over 'ons' gepraat. Of beter gezegd, over wat er nog overbleef van die 'ons'.
Het was niet genoeg meer. Ook al doet ze me nog veel. Ze wilde graag met een propere lei terug beginnen, vanaf nul alles terug opbouwen. Want zo slecht was het toch niet. Ik viel weer stil. Wilde er niet op ingaan. Heb haar gezegd het te laten rusten en te proberen ons leven eerst terug op te nemen. Dan zullen we wel zien.
Want terug beginnen vanaf nul kan niet. Er zit al teveel in onze rugzak dat we niet kunnen negeren.
Trouwens... terug beginnen... het is gedoemd om te mislukken... toch?
Dat had ze heel goed opgemerkt. We waren op een punt aangekomen waar ik haar niks meer te vertellen had. Wel over de dagdagelijkse dingen natuurlijk. Dingen die op het werk gebeurden en zo, dat ging. Maar het ging nooit meer over ons, of over mezelf. Het was zo'n situatie van "jij vertelt wat, ik vertel wat en dan maar hopen dat het voor mij tijd is om naar huis te rijden".
Mij stoorde het niet echt, die stilte. Het gaf mijn verbeelding de kans om op hol te slaan en verhaaltjes te verzinnen. Of ik wilde gewoon rustig een beetje lezen. Maar dan sloot ik haar buiten, en zij wilde andere dingen doen. Dus deden we al die dingen die zij graag deed. Tot er een moment kwam dat er nog maar één zin door mijn hoofd ging : "Ik wil hier weg!"
Andere woorden vond ik niet meer en dus zweeg ik. Tot ook zij geen woorden meer vond.
Toen begon de stilte minder leuk te worden. Werd er een tijdje weer terug over 'ons' gepraat. Of beter gezegd, over wat er nog overbleef van die 'ons'.
Het was niet genoeg meer. Ook al doet ze me nog veel. Ze wilde graag met een propere lei terug beginnen, vanaf nul alles terug opbouwen. Want zo slecht was het toch niet. Ik viel weer stil. Wilde er niet op ingaan. Heb haar gezegd het te laten rusten en te proberen ons leven eerst terug op te nemen. Dan zullen we wel zien.
Want terug beginnen vanaf nul kan niet. Er zit al teveel in onze rugzak dat we niet kunnen negeren.
Trouwens... terug beginnen... het is gedoemd om te mislukken... toch?
woensdag 16 juli 2008
Mork
Gisteravond heb ik nog een stuk van "One Hour Photo" gezien. Mijn favoriete acteur (Robin Williams) laat hier een ander staaltje van zijn kunnen zien. Het bewijs dat hij niet alleen dolgedraaide komische personages kan neerzetten, maar ook heel ingetogen en onderkoelde personages kan neerzetten. Ook in "Insomnia" vond ik hem super. Ook daar vond ik hem ongelooflijk goed.
Maar voor mij blijft hij voor altijd Mork van Ork. De alien van de planeet Ork die met het vliegende ei op aarde land om ons te bestuderen. Het begon allemaal met een rol in "Happy Days" waar het personake Mork van Ork dreigde Ritchie mee te nemen naar zijn planeet. Dat plan werd gedwarsboomd door Fonzie, maar het personage was geboren en populair genoeg om een reeks rond te bouwen.
Eind jaren 70 was het toen, en we waren allemaal fan van Mork. Als we elkaar op straat tegen kwamen zegden we "Nanu nanu", zoals Mork. Hele afleveringen speelden we na, of we verzonnen zelf scenes. Natuurlijk hadden we ook allemaal een boontje voor Mindy en waren we jaloers op Mork. Maar we gunden het hem, die rare alien :o)
Gelukkig is niet alles verloren gegaan en via Youtube kon ik toch nog even genieten van wat jeugdsentiment. Daarom dit fragment, met de fantastische intro van de show erbij en enkele supergoeie scenes... kijk en geniet!
Maar voor mij blijft hij voor altijd Mork van Ork. De alien van de planeet Ork die met het vliegende ei op aarde land om ons te bestuderen. Het begon allemaal met een rol in "Happy Days" waar het personake Mork van Ork dreigde Ritchie mee te nemen naar zijn planeet. Dat plan werd gedwarsboomd door Fonzie, maar het personage was geboren en populair genoeg om een reeks rond te bouwen.
Eind jaren 70 was het toen, en we waren allemaal fan van Mork. Als we elkaar op straat tegen kwamen zegden we "Nanu nanu", zoals Mork. Hele afleveringen speelden we na, of we verzonnen zelf scenes. Natuurlijk hadden we ook allemaal een boontje voor Mindy en waren we jaloers op Mork. Maar we gunden het hem, die rare alien :o)
Gelukkig is niet alles verloren gegaan en via Youtube kon ik toch nog even genieten van wat jeugdsentiment. Daarom dit fragment, met de fantastische intro van de show erbij en enkele supergoeie scenes... kijk en geniet!
maandag 14 juli 2008
Babbelkous
Oorspronkelijk was ik van plan om hier een uitgebreid verslag achter te laten van het voorbije weekend. Het bevatte alle ingrediënten om een leuke soap te maken. Maar bij nader inzien ga ik het laten. Misschien dat u het allemaal nog eens tegenkomt in één of ander kortverhaal... want dat zit er echt wel in. Grappige dingen, heel emotionele momenten, lange intieme gesprekken...
Het was een weekend dat ik niet snel zal vergeten. Ook voor mezelf was het heel erg leerrijk. Maar erover schrijven, dat lukt nog niet al te best. Sommige dingen moeten nog wat bezinken, andere dingen heb ik al kunnen delen.
De voorbije week heb ik trouwens nog wat over mezelf geleerd. Waar ik een tijdje geleden nog schreef dat ik een hekel heb aan chatten, moet ik dat nuanceren. Want met de juiste gesprekspartner, kan dat reuze leuk zijn. Ik heb er vooral een hekel aan als er allerlei code-berichten op me afkomen. Spreektaal en afkortingen zijn niet zo aan mij besteed, dan moet ik alles 2 of 3 keer herlezen voor ik het door heb. Geef mij maar gewone volzinnen (ook al zijn de hokjes van msn soms een beetje klein voor mij ;o)). Zolang ik maar het idee heb dat er goed gecommuniceerd wordt.
Misschien hadden mijn leerkrachten vroeger toch wel een beetje gelijk, toen ze me een echt "viswijf" noemden. De enige constante die je op al mijn rapporten terug vindt, van het 1ste leerjaar tot het 6de middelbaar, is "praat teveel in de les"... En als ik niet kan praten, dan schrijven we maar, zoals hier... :o)
Het was een weekend dat ik niet snel zal vergeten. Ook voor mezelf was het heel erg leerrijk. Maar erover schrijven, dat lukt nog niet al te best. Sommige dingen moeten nog wat bezinken, andere dingen heb ik al kunnen delen.
De voorbije week heb ik trouwens nog wat over mezelf geleerd. Waar ik een tijdje geleden nog schreef dat ik een hekel heb aan chatten, moet ik dat nuanceren. Want met de juiste gesprekspartner, kan dat reuze leuk zijn. Ik heb er vooral een hekel aan als er allerlei code-berichten op me afkomen. Spreektaal en afkortingen zijn niet zo aan mij besteed, dan moet ik alles 2 of 3 keer herlezen voor ik het door heb. Geef mij maar gewone volzinnen (ook al zijn de hokjes van msn soms een beetje klein voor mij ;o)). Zolang ik maar het idee heb dat er goed gecommuniceerd wordt.
Misschien hadden mijn leerkrachten vroeger toch wel een beetje gelijk, toen ze me een echt "viswijf" noemden. De enige constante die je op al mijn rapporten terug vindt, van het 1ste leerjaar tot het 6de middelbaar, is "praat teveel in de les"... En als ik niet kan praten, dan schrijven we maar, zoals hier... :o)
woensdag 9 juli 2008
Plaatje
Af en toe moet je ook eens wat grondiger schoonmaken. Elke keer weer stoot ik dan op spullen die ik al lang had moeten wegsmijten, maar het nooit over mijn hart kreeg. Zo stootte ik nu op de restanten van mijn platencollectie. Het grootste deel van die collectie (op het hoogtepunt zo'n 200 LP's) heb ik weggegeven of weggesmeten. Dat laatste omdat ze gewoon niet meer te beluisteren waren... letterlijk grijs gedraaid.
Enkele heb ik nog, en dus verwens ik nu het moment enkele jaren geleden toen ik zo nodig mijn platendraaier moest weggeven. Moest... want het was echt van moetes. We gingen samenwonen, Vriendin en ik, maar dat mottig oud spul kwam er niet in. Net als die platen, weg ermee. Toen ik enkele jaren later terug apart ging wonen en navraag deed naar die oude spullen van mij, was bijna alles verkocht.
Enkele mooie herinneringen zitten er nog wel tussen. De eerste plaat van Iron Maiden die ik kocht ("Killers"), "Tokyo Tapes" van The Scorpions, "Mob Rules" van Black Sabbath, "Live in Japan" van Judas Priest. Enkele heb ik later op cd kunnen kopen. Op zoek naar een gepast nummertje om hier bij te zetten, stootte ik op Y&T. Lead-gitarist Dave Meniketti toont zijn kunnen op zijn gitaar. Eerst een lange solo, dan het supergevoelige "I'll cry". Woorden zijn overbodig hier, zijn gitaar zegt het allemaal...
Enkele heb ik nog, en dus verwens ik nu het moment enkele jaren geleden toen ik zo nodig mijn platendraaier moest weggeven. Moest... want het was echt van moetes. We gingen samenwonen, Vriendin en ik, maar dat mottig oud spul kwam er niet in. Net als die platen, weg ermee. Toen ik enkele jaren later terug apart ging wonen en navraag deed naar die oude spullen van mij, was bijna alles verkocht.
Enkele mooie herinneringen zitten er nog wel tussen. De eerste plaat van Iron Maiden die ik kocht ("Killers"), "Tokyo Tapes" van The Scorpions, "Mob Rules" van Black Sabbath, "Live in Japan" van Judas Priest. Enkele heb ik later op cd kunnen kopen. Op zoek naar een gepast nummertje om hier bij te zetten, stootte ik op Y&T. Lead-gitarist Dave Meniketti toont zijn kunnen op zijn gitaar. Eerst een lange solo, dan het supergevoelige "I'll cry". Woorden zijn overbodig hier, zijn gitaar zegt het allemaal...
dinsdag 8 juli 2008
Here's looking at you, kid
Wel Maike, je hebt dat eigenlijk heel goed gezien, ik wil teveel forceren op een date. Maar het was gewoon de bedoeling een babbeltje te doen en ik dacht dat we na een uurtje of zo wel uitgepraat zouden zijn. Dat is dus wat uitgelopen.
De klik was echt wel wederzijds, daar hebben we achteraf echt wel over gepraat. Een half woord was genoeg om alles duidelijk te maken, zelfs zonder woorden begrijpen we elkaar. We keken elkaar aan en ... maar soit, laat ik er hier mee ophouden voor het helemaal melig wordt.
We blijken echt wel erg veel gemeen te hebben, zo ook dat uitvergroten. We blazen dingen graag al eens op. Zij legde de link naar "Casablanca"... en meteen was ik jaloers dat zij er eerst op gekomen was ;o)
Mooi oorlogsdrama, maar die scene waar Humphrey Bogart afscheid neemt van Ingrid Bergman (geen idee wat de namen van de personages waren), die vond ik altijd wat té. Het was toch een beetje teveel van het goede vond ik. Maar hoe kan je alles beter uitvergroten dan met zo'n schitterend filmmoment?.
We laten nu dus ons verstand spreken en koesteren onze vriendschap. Want het is tenslotte toch altijd leuk iemand te hebben die alles wat je zegt ook meteen begrijpt.
Zoals zij het schreef in haar mail : we'll always have...Antwerp :o)
De klik was echt wel wederzijds, daar hebben we achteraf echt wel over gepraat. Een half woord was genoeg om alles duidelijk te maken, zelfs zonder woorden begrijpen we elkaar. We keken elkaar aan en ... maar soit, laat ik er hier mee ophouden voor het helemaal melig wordt.
We blijken echt wel erg veel gemeen te hebben, zo ook dat uitvergroten. We blazen dingen graag al eens op. Zij legde de link naar "Casablanca"... en meteen was ik jaloers dat zij er eerst op gekomen was ;o)
Mooi oorlogsdrama, maar die scene waar Humphrey Bogart afscheid neemt van Ingrid Bergman (geen idee wat de namen van de personages waren), die vond ik altijd wat té. Het was toch een beetje teveel van het goede vond ik. Maar hoe kan je alles beter uitvergroten dan met zo'n schitterend filmmoment?.
We laten nu dus ons verstand spreken en koesteren onze vriendschap. Want het is tenslotte toch altijd leuk iemand te hebben die alles wat je zegt ook meteen begrijpt.
Zoals zij het schreef in haar mail : we'll always have...Antwerp :o)
vrijdag 4 juli 2008
Coup de foudre (deel 4)
Hij probeerde zich te kalmeren. Het had hem een halfuur gekost voor hij genoeg moed verzameld had om haar te bellen met het slechte nieuws. Slecht nieuws voor haar welteverstaan. Er was geen reden meer om nog een avond bij haar te zijn. Louise had gehuild, geschreeuwd, gevloekt, gesmeekt, maar hij had het been stijf gehouden. Uitgelegd dat er voor hen geen toekomst was, dat hij haar niet aan het lijntje wilde houden.
Daarna had het hem een tijdje gekost om terug te kalmeren en tot rust te komen. Het volgende telefoontje was naar Chantal. Nu was hij degene die afgewezen werd. Kort en bondig. Neen, ik wil niet met je uit. Daarna had ze ingehaakt voor hij kon reageren. Einde verhaal. Begin van de tranenvloed.
"Zeg Eddie," porde Johan zijn vriend aan, "hoeveel jaar ga je nog rondlopen met dat begrafenisgezicht?"
"Huh?"
"Zeg nu niet dat dat nog altijd door die Chantal is hé. My god, dat mens is dat toch niet waard!"
"Concentreer jij je maar op de weg," antwoordde hij kortaf, "of we zijn nog te laat voor die snookerwedstrijd."
"Och man, we zijn er bijna. En laat eindelijk nog eens iets zien van uw kunnen hé. Ik wil niet weer verliezen!"
Er was weinig volk in het café en dat was altijd goed, dan zou het toch makkelijker zijn om wat geconcentreerd te spelen. Hij was vast van plan om dit keer aan niks te denken. Alleen aan het snookeren. Het was tenslotte al een week of drie na dat laatste telefoontje.
"Oh fuck, nee toch," zuchtte Johan toen ze binnen stapten, "dat mens werkt hier of wat?"
"Wie bedoel je?"
Toen zag hij Haar. Achter de toog stond Chantal. Even verdween het hele café, zag hij alleen Haar.
"Shit man, wil ik maar ineens forfait geven, dan zijn we rapper thuis."
Hij keek Johan aan. Zonder hem een antwoord te gunnen, stormde hij naar Haar.
"Hey Chantal," zegde hij zacht. Ze had hem nog niet opgemerkt.
"Kunnen we even praten?"
Ze keek hem aan, herkende hem meteen. Haar blik werd droevig.
"Waarom? Wie kom je nu kwetsen?"
"Maar je begrijpt het niet. Ik wilde nooit met Louise uit. Ik deed het voor jou, remember. Jij vroeg me of ik met haar uit wilde gaan. Om jou een plezier te doen heb ik dat gedaan."
Ze snoof.
"Heb ik je dan ook gevraagd om haar nog eens mee uit te vragen? Of om haar dan de volgende dag te dumpen? Besef je wel hoe je haar gekwetst hebt?"
Hij werd rood, probeerde zo rustig mogelijk te blijven.
"Jij hebt mij ook pijn gedaan door met Johan uit te gaan. En je deed me nog meer pijn toen je me vroeg om Louise mee te vragen. Heb je daar ooit bij stil gestaan?"
Ze keek hem aan. De woorden drongen nu helemaal door.
"Bedoel je..."
"Ja Chantal, van in het begin was het mij alleen maar om jou te doen. Jij bracht me helemaal van mijn stuk. Nog altijd. Ik slaap slecht, krijg met moeite mijn werk gedaan, Johan klaagt steen en been dat hij zijne maat kwijt is. Ik kan aan niks of niemand anders denken. Jou wil ik beter leren kennen, want het klikte. Jij hebt dat toch ook gevoeld."
Even was er stilte. De tooghanger die het hele gesprek had gevolgd, besloot het ijs dan maar te breken.
"Hé pop, pakt diene pummel hier ne keer mee naar de cinema. Want anders begint hem hier te bleiten."
Ze glimlachten allebei, ondanks alles.
"Ja, dat zullen we dan maar eens doen. Want de klanten mogen hier niet beginnen bleiten."
"Hoe laat heb je gedaan met werken straks?"
"Waarom?"
"Ik wil niet meer wachten, anders verander je misschien nog van gedacht. Ik blijf hier!"
Daarna had het hem een tijdje gekost om terug te kalmeren en tot rust te komen. Het volgende telefoontje was naar Chantal. Nu was hij degene die afgewezen werd. Kort en bondig. Neen, ik wil niet met je uit. Daarna had ze ingehaakt voor hij kon reageren. Einde verhaal. Begin van de tranenvloed.
"Zeg Eddie," porde Johan zijn vriend aan, "hoeveel jaar ga je nog rondlopen met dat begrafenisgezicht?"
"Huh?"
"Zeg nu niet dat dat nog altijd door die Chantal is hé. My god, dat mens is dat toch niet waard!"
"Concentreer jij je maar op de weg," antwoordde hij kortaf, "of we zijn nog te laat voor die snookerwedstrijd."
"Och man, we zijn er bijna. En laat eindelijk nog eens iets zien van uw kunnen hé. Ik wil niet weer verliezen!"
Er was weinig volk in het café en dat was altijd goed, dan zou het toch makkelijker zijn om wat geconcentreerd te spelen. Hij was vast van plan om dit keer aan niks te denken. Alleen aan het snookeren. Het was tenslotte al een week of drie na dat laatste telefoontje.
"Oh fuck, nee toch," zuchtte Johan toen ze binnen stapten, "dat mens werkt hier of wat?"
"Wie bedoel je?"
Toen zag hij Haar. Achter de toog stond Chantal. Even verdween het hele café, zag hij alleen Haar.
"Shit man, wil ik maar ineens forfait geven, dan zijn we rapper thuis."
Hij keek Johan aan. Zonder hem een antwoord te gunnen, stormde hij naar Haar.
"Hey Chantal," zegde hij zacht. Ze had hem nog niet opgemerkt.
"Kunnen we even praten?"
Ze keek hem aan, herkende hem meteen. Haar blik werd droevig.
"Waarom? Wie kom je nu kwetsen?"
"Maar je begrijpt het niet. Ik wilde nooit met Louise uit. Ik deed het voor jou, remember. Jij vroeg me of ik met haar uit wilde gaan. Om jou een plezier te doen heb ik dat gedaan."
Ze snoof.
"Heb ik je dan ook gevraagd om haar nog eens mee uit te vragen? Of om haar dan de volgende dag te dumpen? Besef je wel hoe je haar gekwetst hebt?"
Hij werd rood, probeerde zo rustig mogelijk te blijven.
"Jij hebt mij ook pijn gedaan door met Johan uit te gaan. En je deed me nog meer pijn toen je me vroeg om Louise mee te vragen. Heb je daar ooit bij stil gestaan?"
Ze keek hem aan. De woorden drongen nu helemaal door.
"Bedoel je..."
"Ja Chantal, van in het begin was het mij alleen maar om jou te doen. Jij bracht me helemaal van mijn stuk. Nog altijd. Ik slaap slecht, krijg met moeite mijn werk gedaan, Johan klaagt steen en been dat hij zijne maat kwijt is. Ik kan aan niks of niemand anders denken. Jou wil ik beter leren kennen, want het klikte. Jij hebt dat toch ook gevoeld."
Even was er stilte. De tooghanger die het hele gesprek had gevolgd, besloot het ijs dan maar te breken.
"Hé pop, pakt diene pummel hier ne keer mee naar de cinema. Want anders begint hem hier te bleiten."
Ze glimlachten allebei, ondanks alles.
"Ja, dat zullen we dan maar eens doen. Want de klanten mogen hier niet beginnen bleiten."
"Hoe laat heb je gedaan met werken straks?"
"Waarom?"
"Ik wil niet meer wachten, anders verander je misschien nog van gedacht. Ik blijf hier!"
Hij is er
De volgende weken zal je me vaak met mijn nieuwe vriend zien. De nieuwe van Elizabeth George, "Careless in Red". Haar nieuwe Thomas Lynley-boek.
De reden dat ik haar boeken zo graag lees? Gewoon omdat ze eigenlijk altijd 2 romans tegelijk schrijft. Er is een spannende plot, een moordzaak die moet opgelost worden door haar hoofdpersonages. Het tweede boek zijn de dagelijkse beslommeringen van die hoofdpersonages. Hun liefdesperikelen, hun problemen, hun hoogtepunten, hun leven kortom.
Ze spaart haar personages ook niet. Laat ze worstelen met de moeilijke privé-beslissingen die ieder van ons moet nemen. Je kan elk boek wel apart lezen, maar er valt zoveel meer op zijn plaats als je ze in chronologische volgorde leest. Ook al wordt elke moordzaak afgerond, je ziet de personages evolueren in de loop van de boeken.
Als ik een boek lees, dan zit ik daar middenin. Mijn verbeelding laat het me toe alles voor mijn ogen te zien gebeuren. Haar laatste boek heb ik tegen het einde aan enkele weken opzij gelegd. Telkens ik verder begon te lezen kreeg ik tranen in mijn ogen. Want je gaat onbewust toch meeleven met die hoofdpersonages en ze beschreef het drama zo levensecht...
Nu kan ik dus eindelijk aan het volgende deel beginnen.
De reden dat ik haar boeken zo graag lees? Gewoon omdat ze eigenlijk altijd 2 romans tegelijk schrijft. Er is een spannende plot, een moordzaak die moet opgelost worden door haar hoofdpersonages. Het tweede boek zijn de dagelijkse beslommeringen van die hoofdpersonages. Hun liefdesperikelen, hun problemen, hun hoogtepunten, hun leven kortom.
Ze spaart haar personages ook niet. Laat ze worstelen met de moeilijke privé-beslissingen die ieder van ons moet nemen. Je kan elk boek wel apart lezen, maar er valt zoveel meer op zijn plaats als je ze in chronologische volgorde leest. Ook al wordt elke moordzaak afgerond, je ziet de personages evolueren in de loop van de boeken.
Als ik een boek lees, dan zit ik daar middenin. Mijn verbeelding laat het me toe alles voor mijn ogen te zien gebeuren. Haar laatste boek heb ik tegen het einde aan enkele weken opzij gelegd. Telkens ik verder begon te lezen kreeg ik tranen in mijn ogen. Want je gaat onbewust toch meeleven met die hoofdpersonages en ze beschreef het drama zo levensecht...
Nu kan ik dus eindelijk aan het volgende deel beginnen.
donderdag 3 juli 2008
Coup de foudre (deel 3)
"Zeg, wat was dat allemaal?"
"Hey, dimmen hé," probeerde hij zijn vriend te kalmeren, "wat is er dan geweest?"
"Je hebt godverdomme de hele avond geprobeerd mijnen date te versieren. Jullie zaten te babbelen alsof Louise en ik er niet bij zaten. Echt wel een goeie vriend dat je bent, ja!"
"Ja, zeg dan ook eens iets zinnigs hé. Trouwens, jullie hebben toch een paar keren nen trage gedanst, of niet?"
Hij begon rood te worden. Vooral omdat zijn vriend eigenlijk wel gelijk had. De hele avond was hij vooral met Chantal aan de praat geweest en zijn vriend had het door. Hij dacht dat hij het nog had kunnen redden door Louise mee te nemen voor een slow. Zij was erin getrapt, ze had hem dicht tegen haar aan getrokken, had hem nog gevraagd of hij bij haar nog iets wilde komen drinken. Hij had natuurlijk 'nee' gezegd. Maar Johan was er dus niet in getrapt.
"Kijk hé maat, trekt uwe plan. Voor mij is het genoeg geweest. Die Chantal ziet mij toch niet zitten. Als ge ze moet hebben, doe maar. Zak!"
Johan draaide zich abrupt om en vertrok.
Oh shit, en hij had Louise beloofd om volgende week terug uit te gaan. Hoe moest hij zich hier nu weer uit gaan praten?
"Zeg Chantal, gaan jij nog terug met die Johan op date? Want voor mij moet je niet meer hoor. Ik ga zaterdag terug met Eddie uit, en wie weet..."
"Nee," antwoordde ze teleurgesteld, "hij heeft me niks gevraagd, hij heeft zelfs niet gezegd dat hij me zal bellen. Volgens mij was hij om één of andere reden kwaad."
"Ja, dat dacht ik ook al. Heb je iets verkeerd gezegd of zo?"
Meer dan haar schouders even ophalen deed Chantal niet. Waarschijnlijk had Johan gewoon door dat het tussen haar en Eddie zo goed klikte. Ze was er zeker van dat hij daarom kwaad was vertrokken, met Eddie achter hem aan. Aan Louise was het allemaal voorbijgegaan. Die had de hele avond naar Eddie zitten kijken. Zielig gewoon. Maar ze had hem toch zover gekregen dat ze opnieuw een date hadden, en Louise wist duidelijk al waar die zou eindigen.
Waarom had ze zelf Eddie niet gevraagd? Nu Louise zo verkocht was, was hij helemaal off limits voor haar.
"Louise schat, ik ben weg, ik bel je nog wel."
Eigenlijk had ze meer zin om eens lekker te brullen, maar dat zou ze thuis wel doen. Ze liet haar vriendin achter, ze kon die brede glimlach op haar gezicht even niet verdragen.
"Hey, dimmen hé," probeerde hij zijn vriend te kalmeren, "wat is er dan geweest?"
"Je hebt godverdomme de hele avond geprobeerd mijnen date te versieren. Jullie zaten te babbelen alsof Louise en ik er niet bij zaten. Echt wel een goeie vriend dat je bent, ja!"
"Ja, zeg dan ook eens iets zinnigs hé. Trouwens, jullie hebben toch een paar keren nen trage gedanst, of niet?"
Hij begon rood te worden. Vooral omdat zijn vriend eigenlijk wel gelijk had. De hele avond was hij vooral met Chantal aan de praat geweest en zijn vriend had het door. Hij dacht dat hij het nog had kunnen redden door Louise mee te nemen voor een slow. Zij was erin getrapt, ze had hem dicht tegen haar aan getrokken, had hem nog gevraagd of hij bij haar nog iets wilde komen drinken. Hij had natuurlijk 'nee' gezegd. Maar Johan was er dus niet in getrapt.
"Kijk hé maat, trekt uwe plan. Voor mij is het genoeg geweest. Die Chantal ziet mij toch niet zitten. Als ge ze moet hebben, doe maar. Zak!"
Johan draaide zich abrupt om en vertrok.
Oh shit, en hij had Louise beloofd om volgende week terug uit te gaan. Hoe moest hij zich hier nu weer uit gaan praten?
"Zeg Chantal, gaan jij nog terug met die Johan op date? Want voor mij moet je niet meer hoor. Ik ga zaterdag terug met Eddie uit, en wie weet..."
"Nee," antwoordde ze teleurgesteld, "hij heeft me niks gevraagd, hij heeft zelfs niet gezegd dat hij me zal bellen. Volgens mij was hij om één of andere reden kwaad."
"Ja, dat dacht ik ook al. Heb je iets verkeerd gezegd of zo?"
Meer dan haar schouders even ophalen deed Chantal niet. Waarschijnlijk had Johan gewoon door dat het tussen haar en Eddie zo goed klikte. Ze was er zeker van dat hij daarom kwaad was vertrokken, met Eddie achter hem aan. Aan Louise was het allemaal voorbijgegaan. Die had de hele avond naar Eddie zitten kijken. Zielig gewoon. Maar ze had hem toch zover gekregen dat ze opnieuw een date hadden, en Louise wist duidelijk al waar die zou eindigen.
Waarom had ze zelf Eddie niet gevraagd? Nu Louise zo verkocht was, was hij helemaal off limits voor haar.
"Louise schat, ik ben weg, ik bel je nog wel."
Eigenlijk had ze meer zin om eens lekker te brullen, maar dat zou ze thuis wel doen. Ze liet haar vriendin achter, ze kon die brede glimlach op haar gezicht even niet verdragen.
Coup de foudre (deel 2)
"Ga zitten Chantal," zegde hij, terwijl hij zichzelf probeerde te kalmeren, "wil je iets drinken?"
Hij hoopte dat ze ja zou zeggen, dan had hij weer enkele seconden extra om rust te vinden.
"Nee, dank je. Ik kom alleen iets vragen."
Er verscheen een frons op zijn voorhoofd. De uitdrukking op haar gezicht vertelde hem dat ze het er zelf moeilijk mee had. Hij voelde zijn maag krimpen, probeerde zich te wapenen voor de klap die hij voelde aankomen.
"Doe maar, zijn er problemen?"
Ze ademde even diep in en wierp het eruit.
"Wel, je vriend heeft me gebeld. Hij wil zaterdag met me uitgaan. Maar Louise wil er graag een dubbele date van maken. Dus...zou jij haar willen vragen en er dan een dubbele date van maken?"
"Euh..." Zijn frons werd dieper en hij duwde met twee vingers tegen zijn slaap om de opkomende hoofdpijn te bedwingen.
"Je moet niet, maar...", ze zegde het twijfelend, "wel, het zou toch leuk zijn. Met z'n vieren een avondje op stap."
Even had hij zijn ogen gesloten en toen hij terug opkeek, keek ze hem vragend aan, hopend, haar hoofd een beetje schuin. Hoe kon hij haar iets weigeren?
"Oké, ik zal haar straks bellen."
"Bedankt, en sorry dat ik je hiermee kwam lastig vallen. Maar zeg absoluut niet dat ik dit gevraagd heb. Please?"
"Nee, wees gerust."
Hij had de woorden gefluisterd en keek weer naar zijn voeten.
"Goed, dan ga ik maar."
Ze had zijn houding zien veranderen en ook nog net de hardheid in zijn ogen opgemerkt die zo plots verschenen was. Zonder hem aan te kijken was ze naar de deur gegaan.
"Tot zaterdag dan," kon hij er nog net uitbrengen.
Terug buiten twijfelde ze. Bijna had ze zich omgedraaid. Ze wilde hem het volledige verhaal vertellen, zeker nu ze zijn reactie had gezien. Waarom had ze Louise toch beloofd dat ze dit zou vragen?
Hij hoopte dat ze ja zou zeggen, dan had hij weer enkele seconden extra om rust te vinden.
"Nee, dank je. Ik kom alleen iets vragen."
Er verscheen een frons op zijn voorhoofd. De uitdrukking op haar gezicht vertelde hem dat ze het er zelf moeilijk mee had. Hij voelde zijn maag krimpen, probeerde zich te wapenen voor de klap die hij voelde aankomen.
"Doe maar, zijn er problemen?"
Ze ademde even diep in en wierp het eruit.
"Wel, je vriend heeft me gebeld. Hij wil zaterdag met me uitgaan. Maar Louise wil er graag een dubbele date van maken. Dus...zou jij haar willen vragen en er dan een dubbele date van maken?"
"Euh..." Zijn frons werd dieper en hij duwde met twee vingers tegen zijn slaap om de opkomende hoofdpijn te bedwingen.
"Je moet niet, maar...", ze zegde het twijfelend, "wel, het zou toch leuk zijn. Met z'n vieren een avondje op stap."
Even had hij zijn ogen gesloten en toen hij terug opkeek, keek ze hem vragend aan, hopend, haar hoofd een beetje schuin. Hoe kon hij haar iets weigeren?
"Oké, ik zal haar straks bellen."
"Bedankt, en sorry dat ik je hiermee kwam lastig vallen. Maar zeg absoluut niet dat ik dit gevraagd heb. Please?"
"Nee, wees gerust."
Hij had de woorden gefluisterd en keek weer naar zijn voeten.
"Goed, dan ga ik maar."
Ze had zijn houding zien veranderen en ook nog net de hardheid in zijn ogen opgemerkt die zo plots verschenen was. Zonder hem aan te kijken was ze naar de deur gegaan.
"Tot zaterdag dan," kon hij er nog net uitbrengen.
Terug buiten twijfelde ze. Bijna had ze zich omgedraaid. Ze wilde hem het volledige verhaal vertellen, zeker nu ze zijn reactie had gezien. Waarom had ze Louise toch beloofd dat ze dit zou vragen?
dinsdag 1 juli 2008
Coup de foudre
Hij zuchtte. Moedeloos werd hij er van. Hij wilde roepen, brullen, wilde zijn woede uit zijn lijf hebben. Maar kon alleen maar zuchten.
"The story of my life", zei hij tegen zichzelf, "boy meets girl, boy falls in love, girl doesn't."
Hij raapte al zijn krachten samen en probeerde recht te staan. De ijskast was ver weg, zo'n meter of 8, maar hij ging proberen de afstand te overbruggen...
Het was op het nippertje, maar hij was er. Even moest hij zich vasthouden, zijn hartslag was veel te hoog en hij moest op één of andere manier proberen tot rust te komen. Diep inademen door de neus, rustig uitademen door de mond.
Een kleine 2 weken geleden had hij Haar leren kennen. Hoewel...leren kennen is veel gezegd. Zoals elke donderdag ging hij met enkele vrienden snooker spelen. Buiten de vaste stamgasten waren er nog 2 dames aanwezig.
De wedstrijd was nog maar pas begonnen toen ze binnen kwamen en langs hen heen liepen naar een tafeltje een beetje verder. Hij kon moeilijk anders doen dan even naar hen kijken, ze moesten voor hem langs gaan. Zijn blik vond even die van Haar en... hij had net zo goed achterover kunnen vallen. Het was jaren geleden dat hij nog zo zwaar verloren had. Hij kon zich gewoon niet concentreren.
Een week later was het weer van dat. Het was zijn beurt om een rondje te geven en hij stevende recht op een zware nederlaag af.
"Hey Swa, geef ons hetzelfde en geef die dames daar ook iets van mij," zegde hij zo ontspannen mogelijk. Ongelooflijk dat hij zoiets had kunnen zeggen. Bovendien had hij geluk. Want een uurtje later zaten ze met z'n vieren te praten.
Nu ja, hij liet het praten vooral aan zijn vriend over. Stiekem zat hij zowat de hele tijd naar Haar te kijken.
Nu ja, stiekem. Nu was het al de derde keer dat ze hem erop betrapte en hij zo rood als een tomaat werd. Uiteindelijk hadden ze telefoonnummers en adressen uitgewisseld. Hij was zo nerveus dat hij bijna een verkeerd adres had opgeschreven.
Heel het weekend had hij geprobeerd zichzelf zover te krijgen dat hij Haar zou bellen. Het lukte niet. Telkens hij het nummer probeerde in te tikken, blokkeerde hij.
En toen werd het maandag, gisteravond dus. Zijn vriend kwam even langs na het werk. Hij wilde even praten, had iets belangrijks te vertellen.
"Ik heb Haar gebeld," zegde die opgewonden,"we hebben lang gepraat en ik denk dat ze me wel ziet zitten."
"Hoe bedoel je?"
"Wel, je voelt dat hé. We hebben vorige week ook al gezellig zitten praten en ze ziet er best wel goed uit. Dus heb ik haar gebeld hé."
De rest van de babbel was aan hem voorbij gegaan. Helemaal van de kaart, verraden door zijn beste vriend. Hij had Haar eerst gezien, hij had hen zelfs getrakteerd. Nu ging zijn vriend met de pluimen lopen.
Eindelijk slaagde hij erin zijn ijskast open te doen.
De deurbel ging. Even twijfelde hij. Hij wilde niemand zien, wilde met niemand praten. Gisteren had hij zelfs de telefoonstekker uitgetrokken en zijn gsm uitgezet.
Weer ging die verrekte bel. Waarom had hij die ook niet uitgezet?
Toch maar even opendoen dus.
"Wat is..."
Zijn stem viel stil want Ze stond voor zijn deur.
"Hey, ik wilde je bellen maar kon je niet bereiken," zegde ze een beetje bezorgd, "voel je je wel goed?"
"Ja hoor, kom binnen," hoorde hij zichzelf zeggen.
En dat deed ze nog ook. Toen hij de deur dicht deed zuchtte hij weer. Maar zijn moedeloosheid was op slag verdwenen.
"The story of my life", zei hij tegen zichzelf, "boy meets girl, boy falls in love, girl doesn't."
Hij raapte al zijn krachten samen en probeerde recht te staan. De ijskast was ver weg, zo'n meter of 8, maar hij ging proberen de afstand te overbruggen...
Het was op het nippertje, maar hij was er. Even moest hij zich vasthouden, zijn hartslag was veel te hoog en hij moest op één of andere manier proberen tot rust te komen. Diep inademen door de neus, rustig uitademen door de mond.
Een kleine 2 weken geleden had hij Haar leren kennen. Hoewel...leren kennen is veel gezegd. Zoals elke donderdag ging hij met enkele vrienden snooker spelen. Buiten de vaste stamgasten waren er nog 2 dames aanwezig.
De wedstrijd was nog maar pas begonnen toen ze binnen kwamen en langs hen heen liepen naar een tafeltje een beetje verder. Hij kon moeilijk anders doen dan even naar hen kijken, ze moesten voor hem langs gaan. Zijn blik vond even die van Haar en... hij had net zo goed achterover kunnen vallen. Het was jaren geleden dat hij nog zo zwaar verloren had. Hij kon zich gewoon niet concentreren.
Een week later was het weer van dat. Het was zijn beurt om een rondje te geven en hij stevende recht op een zware nederlaag af.
"Hey Swa, geef ons hetzelfde en geef die dames daar ook iets van mij," zegde hij zo ontspannen mogelijk. Ongelooflijk dat hij zoiets had kunnen zeggen. Bovendien had hij geluk. Want een uurtje later zaten ze met z'n vieren te praten.
Nu ja, hij liet het praten vooral aan zijn vriend over. Stiekem zat hij zowat de hele tijd naar Haar te kijken.
Nu ja, stiekem. Nu was het al de derde keer dat ze hem erop betrapte en hij zo rood als een tomaat werd. Uiteindelijk hadden ze telefoonnummers en adressen uitgewisseld. Hij was zo nerveus dat hij bijna een verkeerd adres had opgeschreven.
Heel het weekend had hij geprobeerd zichzelf zover te krijgen dat hij Haar zou bellen. Het lukte niet. Telkens hij het nummer probeerde in te tikken, blokkeerde hij.
En toen werd het maandag, gisteravond dus. Zijn vriend kwam even langs na het werk. Hij wilde even praten, had iets belangrijks te vertellen.
"Ik heb Haar gebeld," zegde die opgewonden,"we hebben lang gepraat en ik denk dat ze me wel ziet zitten."
"Hoe bedoel je?"
"Wel, je voelt dat hé. We hebben vorige week ook al gezellig zitten praten en ze ziet er best wel goed uit. Dus heb ik haar gebeld hé."
De rest van de babbel was aan hem voorbij gegaan. Helemaal van de kaart, verraden door zijn beste vriend. Hij had Haar eerst gezien, hij had hen zelfs getrakteerd. Nu ging zijn vriend met de pluimen lopen.
Eindelijk slaagde hij erin zijn ijskast open te doen.
De deurbel ging. Even twijfelde hij. Hij wilde niemand zien, wilde met niemand praten. Gisteren had hij zelfs de telefoonstekker uitgetrokken en zijn gsm uitgezet.
Weer ging die verrekte bel. Waarom had hij die ook niet uitgezet?
Toch maar even opendoen dus.
"Wat is..."
Zijn stem viel stil want Ze stond voor zijn deur.
"Hey, ik wilde je bellen maar kon je niet bereiken," zegde ze een beetje bezorgd, "voel je je wel goed?"
"Ja hoor, kom binnen," hoorde hij zichzelf zeggen.
En dat deed ze nog ook. Toen hij de deur dicht deed zuchtte hij weer. Maar zijn moedeloosheid was op slag verdwenen.
Plus
Het is vorig weekend stiefouderdag geweest, of beter gezegd plus-ouderdag. Maar helaas iets te laat voor mij, deze naamsverandering. Alhoewel...eens je stiefouder bent, blijf je dat toch naar mijn gevoel.
De voorbije 13 jaar heb ik uren doorgebracht aan schoolpoorten om de stiefkinderen op te halen. Huiswerk helpen maken en lessen helpen leren dat was mijn taak want ik was tenslotte degene met het meeste geduld. Vaak was ook mijn geduld bijna ten einde, maar we zijn er doorheen gesparteld. Ze hebben hun schooltijd achter de rug en hebben allebei een vaste job. Taak volbracht.
Alleen is er nu geen officiële band meer. Hoe goed je ook je best hebt gedaan, nu kan ik alleen maar rekenen op hun goodwill om hen nog eens terug te zien. Want ik was tenslotte alleen maar de stiefouder.
Jarenlang balanceren met als enig voordeel dat hun natuurlijke vader nooit in de buurt was. Ze schermden nooit met de woorden "jij bent mijn vader niet", gewoon omdat ik het concept "vader" het meest benaderde. Zonder mij was er niks meer. Hoewel ze me vaak liever kwijt dan rijk waren.
Langs de andere kant zijn er wel vooral heel mooie herinneringen. Vanaf de eerste dag heeft het altijd goed geklikt. Die koester ik nu, die herinneringen. Ze weten ook allebei dat ze steeds welkom zijn. Maar nu is het water nog een beetje te diep.
Of er nu schuld was of niet, bloed is dikker dan water en natuurlijk is het logisch dat ze hun mama opvangen. Momenteel ben ik de zondebok, willen ze me niet meer zien.
Nu ja, ik had ook niks anders verwacht. Het belangrijkste is dat mijn geweten in orde is. Al die jaren zijn ze mijn kinderen geweest, zo zag ik hen. Zou ik het nu anders doen? Neen. Dat kan ik niet, je gaat er voor of je gaat er niet voor hé. Want uiteindelijk bepaal je hun toekomst voor een stuk. Ook al was ik 'maar' stiefouder, alle waarden die ze hebben meegekregen hebben we ze samen meegegeven. Dan kan je geen reserve inbouwen, kan je geen afstandelijke houding aannemen. Ook al maak je hier en daar fouten, toch moet je er helemaal voor gaan.
De relatie mag dan stuk zijn, we kunnen toch trots zijn op wat we met onze kinderen bereikt hebben. Dat hebben we toch goed gedaan.
De voorbije 13 jaar heb ik uren doorgebracht aan schoolpoorten om de stiefkinderen op te halen. Huiswerk helpen maken en lessen helpen leren dat was mijn taak want ik was tenslotte degene met het meeste geduld. Vaak was ook mijn geduld bijna ten einde, maar we zijn er doorheen gesparteld. Ze hebben hun schooltijd achter de rug en hebben allebei een vaste job. Taak volbracht.
Alleen is er nu geen officiële band meer. Hoe goed je ook je best hebt gedaan, nu kan ik alleen maar rekenen op hun goodwill om hen nog eens terug te zien. Want ik was tenslotte alleen maar de stiefouder.
Jarenlang balanceren met als enig voordeel dat hun natuurlijke vader nooit in de buurt was. Ze schermden nooit met de woorden "jij bent mijn vader niet", gewoon omdat ik het concept "vader" het meest benaderde. Zonder mij was er niks meer. Hoewel ze me vaak liever kwijt dan rijk waren.
Langs de andere kant zijn er wel vooral heel mooie herinneringen. Vanaf de eerste dag heeft het altijd goed geklikt. Die koester ik nu, die herinneringen. Ze weten ook allebei dat ze steeds welkom zijn. Maar nu is het water nog een beetje te diep.
Of er nu schuld was of niet, bloed is dikker dan water en natuurlijk is het logisch dat ze hun mama opvangen. Momenteel ben ik de zondebok, willen ze me niet meer zien.
Nu ja, ik had ook niks anders verwacht. Het belangrijkste is dat mijn geweten in orde is. Al die jaren zijn ze mijn kinderen geweest, zo zag ik hen. Zou ik het nu anders doen? Neen. Dat kan ik niet, je gaat er voor of je gaat er niet voor hé. Want uiteindelijk bepaal je hun toekomst voor een stuk. Ook al was ik 'maar' stiefouder, alle waarden die ze hebben meegekregen hebben we ze samen meegegeven. Dan kan je geen reserve inbouwen, kan je geen afstandelijke houding aannemen. Ook al maak je hier en daar fouten, toch moet je er helemaal voor gaan.
De relatie mag dan stuk zijn, we kunnen toch trots zijn op wat we met onze kinderen bereikt hebben. Dat hebben we toch goed gedaan.
dinsdag 24 juni 2008
Schaakmat (slot)
Met tegenzin moest ze toegeven dat hij eigenlijk echt wel een heel mooie ruiker had gekocht voor haar. Een grote bos bloemen en net niet overdadig. Even had ze eraan gedacht hem maar gewoon weg te smijten, maar toen had ze hem eens goed bekeken en had ze toch maar besloten hem te houden.
Even keek ze uit het raam. De ziekenwagen was net vertrokken met de chauffeur van de vrachtwagen. De politie had de straat afgezet, maar haar auto stond net ver genoeg geparkeerd. Rustig wandelde ze voorbij de vele nieuwsgierigen die zich afvroegen wat er gebeurd was.
De rest van de avond had ze toch niks meer te doen en dus besloot ze maar een oude bekende te gaan opzoeken. Enkele weken geleden was ze hem tegen het lijf gelopen. Eerst was hij nogal afstandelijk geweest. Enkele jaren geleden hadden ze kort een relatie gehad, maar hij was zo'n Don Juan die nooit lang bij dezelfde vrouw bleef. Pas toen ze vertelde waar ze werkte, toonde hij meer belangstelling.
Uiteraard maakte het haar niks uit, want ze wilde hem terug. Ze waren uiteindelijk in een klein restaurant beland en hij was die nacht zelfs bij haar gebleven. 's Morgens had hij gevraagd iets voor hem te doen. Nu was hij van haar.
"Hey Nicky, proficiat maat!"
"Bedankt"
De hele avond had hij genoten van de gelukwensen. Natuurlijk had hij Frans liever op een sportieve manier geklopt, maar voor hem telde maar één ding. Winnen. Natuurlijk liet hij duidelijk weten hoe spijtig het was dat Frans niet was komen opdagen, maar de reglementen waren duidelijk. Hij was nu de kampioen.
"Dag schat"
Hij schrok. Wat kwam zij hier doen?
"Dag Chantal, wat kom jij hier doen? Waar is Frans?"
Schichtig keek hij rond, op zoek naar Frans. Zou zijn plannetje hier toch nog in het honderd lopen?
Ze sloeg haar armen rond hem, maar werd chagrijnig omdat hij haar wegduwde.
"Frans is naar het mortuarium. Dat probleem is uit de weg geruimd," zei ze enigszins gepikeerd, "kom je mee naar mij thuis?"
Met open mond keek hij haar aan. Niet begrijpend. Hij trok haar mee naar buiten, in sneltreinvaart ging het naar de parking.
"Wat heb je gedaan?" snauwde hij.
"Je probleem opgelost, permanent," beet ze even hard terug, "je zou blij moeten zijn dat ik je probleem heb opgelost. Sukkel!"
"Je hebt hem toch niet..."
"Dat wilde je toch? Nu kunnen wij voor altijd samen zijn."
"Hoe bedoel je? Mijn god, ik wil je nooit meer zien!"
Hij was zo van slag dat hij haar hand niet in haar tasje zag gaan. Het ging zo snel dat hij niet besefte wat die luide knal was. De mannen uit het café zagen nog net een auto van de parking rijden en vonden zijn levenloze lichaam enkele seconden later.
Chantal is sindsdien spoorloos...
Even keek ze uit het raam. De ziekenwagen was net vertrokken met de chauffeur van de vrachtwagen. De politie had de straat afgezet, maar haar auto stond net ver genoeg geparkeerd. Rustig wandelde ze voorbij de vele nieuwsgierigen die zich afvroegen wat er gebeurd was.
De rest van de avond had ze toch niks meer te doen en dus besloot ze maar een oude bekende te gaan opzoeken. Enkele weken geleden was ze hem tegen het lijf gelopen. Eerst was hij nogal afstandelijk geweest. Enkele jaren geleden hadden ze kort een relatie gehad, maar hij was zo'n Don Juan die nooit lang bij dezelfde vrouw bleef. Pas toen ze vertelde waar ze werkte, toonde hij meer belangstelling.
Uiteraard maakte het haar niks uit, want ze wilde hem terug. Ze waren uiteindelijk in een klein restaurant beland en hij was die nacht zelfs bij haar gebleven. 's Morgens had hij gevraagd iets voor hem te doen. Nu was hij van haar.
"Hey Nicky, proficiat maat!"
"Bedankt"
De hele avond had hij genoten van de gelukwensen. Natuurlijk had hij Frans liever op een sportieve manier geklopt, maar voor hem telde maar één ding. Winnen. Natuurlijk liet hij duidelijk weten hoe spijtig het was dat Frans niet was komen opdagen, maar de reglementen waren duidelijk. Hij was nu de kampioen.
"Dag schat"
Hij schrok. Wat kwam zij hier doen?
"Dag Chantal, wat kom jij hier doen? Waar is Frans?"
Schichtig keek hij rond, op zoek naar Frans. Zou zijn plannetje hier toch nog in het honderd lopen?
Ze sloeg haar armen rond hem, maar werd chagrijnig omdat hij haar wegduwde.
"Frans is naar het mortuarium. Dat probleem is uit de weg geruimd," zei ze enigszins gepikeerd, "kom je mee naar mij thuis?"
Met open mond keek hij haar aan. Niet begrijpend. Hij trok haar mee naar buiten, in sneltreinvaart ging het naar de parking.
"Wat heb je gedaan?" snauwde hij.
"Je probleem opgelost, permanent," beet ze even hard terug, "je zou blij moeten zijn dat ik je probleem heb opgelost. Sukkel!"
"Je hebt hem toch niet..."
"Dat wilde je toch? Nu kunnen wij voor altijd samen zijn."
"Hoe bedoel je? Mijn god, ik wil je nooit meer zien!"
Hij was zo van slag dat hij haar hand niet in haar tasje zag gaan. Het ging zo snel dat hij niet besefte wat die luide knal was. De mannen uit het café zagen nog net een auto van de parking rijden en vonden zijn levenloze lichaam enkele seconden later.
Chantal is sindsdien spoorloos...
zaterdag 21 juni 2008
Schaakmat (deel 3)
Half verdoofd zocht Frans naar het knopje om zijn raam open te krijgen. Wat deed Chantal hier in godsnaam naast zijn wagen, en waarom was het niet donker buiten, en... Hij probeerde zijn gedachten te ordenen. Het afspraakje met Chantal... hij was er ruim op tijd naartoe gereden... had zijn boek genomen om de tijd te doden... waarom lag dat boek hier op zijn benen... zijn ogen vonden het klokje op het dashboard... 20u57...huh?...was hij in slaap gevallen?...had hij dat alles dan alleen maar gedroomd?...
"Wat zit jij hier eigenlijk te doen?"
"Sorry, ik ben blijkbaar in slaap gevallen," het kwam amper hoorbaar uit zijn mond, "sorry, ik..."
Zijn verontschuldigingen bleven steken in zijn keel. Diep fronsend keek hij naar haar op, zijn gezicht evenaarde nu de kleur van een rijpe tomaat en de zweetdruppels parelden op zijn voorhoofd.
"Je hebt wel geluk dat mijn auto hier een beetje verder geparkeerd staat," zegde Chantal, "anders had je hier morgen nog gezeten. Ben je nog van plan om iets te gaan drinken? Of ga je liever slapen?"
Er zat een duidelijk spottende ondertoon in haar stem. Hoe kon het ook anders. Frans was al blij dat ze de moeite had genomen hem wakker te maken en dat ze niet kwaad geworden was.
"Ja, tuurlijk," antwoordde hij vlug, "Ik wil doodgraag nog iets gaan drinken met je."
"Dat zie ik ja."
Snel deed hij het raampje terug omhoog en stapte hij uit. Ze begon nu hardop te lachen.
"Wat?"
"Je voorhoofd," lachte ze, "we zullen wel naar mij thuis gaan, want jouw stuur heeft een mooie afdruk achtergelaten op je voorhoofd."
"Oh shit," stamelde hij, "ik ben wel echt een goeie eerste indruk aan het maken, denk ik."
Snel kwam hij langs haar lopen, maar stopte meteen weer.
"Wacht even, ik ben zo terug."
Hij spurtte terug naar zijn wagen en nam de bloemen van de achterbank. Met de grote bos voor zich uit liep hij terug naar Chantal toe.
"Mmmm, ze zijn mooi," knikte ze bewonderend, "smaak heb je toch."
"Ah natuurlijk," probeerde hij zo nonchalant mogelijk te zeggen, "daarom heb ik jou toch mee uit gevraagd."
Ze deed een stapje naar voren, hield de bloemen achter haar zodat ze nu vlak voor hem stond. Hij begon terug te zweten en voelde zijn hart het tempo optrekken naar zo'n 200 slagen per minuut. Dat was ook de reden dat hij de vrachtwagen niet hoorde.
"Dit zal je leren zomaar in slaap te vallen," siste ze zacht. Met haar volle gewicht duwde ze hem de straat op.
De vrachtwagenchauffeur probeerde nog uit te wijken maar het was te laat...Frans heeft nooit beseft wat er gebeurde. Maar goed ook.
Rustig draaide Chantal zich om en wandelde terug naar haar voordeur. "Zo," dacht ze, "nu eerst even de bloemen in een vaas zetten..."
"Wat zit jij hier eigenlijk te doen?"
"Sorry, ik ben blijkbaar in slaap gevallen," het kwam amper hoorbaar uit zijn mond, "sorry, ik..."
Zijn verontschuldigingen bleven steken in zijn keel. Diep fronsend keek hij naar haar op, zijn gezicht evenaarde nu de kleur van een rijpe tomaat en de zweetdruppels parelden op zijn voorhoofd.
"Je hebt wel geluk dat mijn auto hier een beetje verder geparkeerd staat," zegde Chantal, "anders had je hier morgen nog gezeten. Ben je nog van plan om iets te gaan drinken? Of ga je liever slapen?"
Er zat een duidelijk spottende ondertoon in haar stem. Hoe kon het ook anders. Frans was al blij dat ze de moeite had genomen hem wakker te maken en dat ze niet kwaad geworden was.
"Ja, tuurlijk," antwoordde hij vlug, "Ik wil doodgraag nog iets gaan drinken met je."
"Dat zie ik ja."
Snel deed hij het raampje terug omhoog en stapte hij uit. Ze begon nu hardop te lachen.
"Wat?"
"Je voorhoofd," lachte ze, "we zullen wel naar mij thuis gaan, want jouw stuur heeft een mooie afdruk achtergelaten op je voorhoofd."
"Oh shit," stamelde hij, "ik ben wel echt een goeie eerste indruk aan het maken, denk ik."
Snel kwam hij langs haar lopen, maar stopte meteen weer.
"Wacht even, ik ben zo terug."
Hij spurtte terug naar zijn wagen en nam de bloemen van de achterbank. Met de grote bos voor zich uit liep hij terug naar Chantal toe.
"Mmmm, ze zijn mooi," knikte ze bewonderend, "smaak heb je toch."
"Ah natuurlijk," probeerde hij zo nonchalant mogelijk te zeggen, "daarom heb ik jou toch mee uit gevraagd."
Ze deed een stapje naar voren, hield de bloemen achter haar zodat ze nu vlak voor hem stond. Hij begon terug te zweten en voelde zijn hart het tempo optrekken naar zo'n 200 slagen per minuut. Dat was ook de reden dat hij de vrachtwagen niet hoorde.
"Dit zal je leren zomaar in slaap te vallen," siste ze zacht. Met haar volle gewicht duwde ze hem de straat op.
De vrachtwagenchauffeur probeerde nog uit te wijken maar het was te laat...Frans heeft nooit beseft wat er gebeurde. Maar goed ook.
Rustig draaide Chantal zich om en wandelde terug naar haar voordeur. "Zo," dacht ze, "nu eerst even de bloemen in een vaas zetten..."
dinsdag 17 juni 2008
Schaakmat (deel 2)
Klokslag 8 uur drukte hij op haar bel. Het was niet moeilijk om zo stipt te zijn. Hij was zo nerveus dat hij al rond 7 uur arriveerde en zijn auto gewoon een straat verder parkeerde. Te laat komen was dan toch al niet meer mogelijk en hij wachtte wel in de auto. Hij had een boek meegenomen en probeerde zich zo te ontspannen.
Alleen was dat niet gelukt. Natuurlijk niet. Na een half uur lezen, of wat daarvoor moest doorgaan, had hij geen flauw idee meer wat hij gelezen had. Hij had het dan maar opgegeven en was een beetje gaan wandelen.
Onwillekeurig moest hij denken aan Nicky die nu zijn zet deed en de klok indrukte. Waarschijnlijk zou die zich afvragen wat er gebeurd was want hij was nog nooit te laat geweest. Binnen een uurtje zou hij de nieuwe kampioen zijn.
"Hey, dag Frans," haar stem bracht hem terug, "kom je even binnen?"
"Natuurlijk"
Hij schraapte zijn keel even, want zijn stem slaagde er niet in een volwaardige klank te produceren. Met de bos bloemen voor zich uit volgde hij haar naar de woonkamer.
"Alsjeblief"
Meer kreeg hij niet gezegd, de zenuwen gierden door zijn keel.
"Dankje, ze zijn mooi. Ik zet ze vlug even in een vaas."
Ze nam de bloemen aan en raakte even zijn hand aan. Hij voelde de elektriciteit door zijn lijf gaan. Even dacht hij dat hij flauw zou vallen. Tot er een vreemde rust over hem kwam.
"Wil je nog even iets drinken voor we vertrekken?"
Ze schikte de bloemen nog even en keek hem vragend aan.
Urenlang hadden ze gepraat. Ze gaf hem het gevoel 'thuis' te zijn en nog nooit had hij zich zo ontspannen gevoeld. Met zijn hoofd op het stuur van zijn auto vroeg hij zich af hoe dit verder moest gaan. Hij schrok van het tikken tegen zijn raampje. Het was Chantal...
Alleen was dat niet gelukt. Natuurlijk niet. Na een half uur lezen, of wat daarvoor moest doorgaan, had hij geen flauw idee meer wat hij gelezen had. Hij had het dan maar opgegeven en was een beetje gaan wandelen.
Onwillekeurig moest hij denken aan Nicky die nu zijn zet deed en de klok indrukte. Waarschijnlijk zou die zich afvragen wat er gebeurd was want hij was nog nooit te laat geweest. Binnen een uurtje zou hij de nieuwe kampioen zijn.
"Hey, dag Frans," haar stem bracht hem terug, "kom je even binnen?"
"Natuurlijk"
Hij schraapte zijn keel even, want zijn stem slaagde er niet in een volwaardige klank te produceren. Met de bos bloemen voor zich uit volgde hij haar naar de woonkamer.
"Alsjeblief"
Meer kreeg hij niet gezegd, de zenuwen gierden door zijn keel.
"Dankje, ze zijn mooi. Ik zet ze vlug even in een vaas."
Ze nam de bloemen aan en raakte even zijn hand aan. Hij voelde de elektriciteit door zijn lijf gaan. Even dacht hij dat hij flauw zou vallen. Tot er een vreemde rust over hem kwam.
"Wil je nog even iets drinken voor we vertrekken?"
Ze schikte de bloemen nog even en keek hem vragend aan.
Urenlang hadden ze gepraat. Ze gaf hem het gevoel 'thuis' te zijn en nog nooit had hij zich zo ontspannen gevoeld. Met zijn hoofd op het stuur van zijn auto vroeg hij zich af hoe dit verder moest gaan. Hij schrok van het tikken tegen zijn raampje. Het was Chantal...
zaterdag 14 juni 2008
Schaakmat
"Sorry mevrouw," vroeg hij haar verlegen, "maar is dit misschien van U?"
Een overbodige vraag natuurlijk, want hij had duidelijk gezien hoe de handtas van de stoel naast haar was gevallen. Het was de handtas die ze altijd bij had.
"Oh ja, bedankt."
Ze had hem maar half aangekeken en had het gesprek met de vrouw tegenover haar verder gezet. Het was niet zo druk in het personeelsrestaurant op dit uur. Dat was de reden waarom hij graag zo laat kwam lunchen. Bovendien was Zij er ook steeds rond dit uur.
Vandaag ging hij haar echter niet observeren. Dat had hij al zo vaak gedaan en vandaag was zijn andere passie iets belangrijker. De schaakwedstrijd die hij vanavond ging spelen was beslissend voor het clubkampioenschap. Hij had genoeg aan een remise om eindelijk ook eens kampioen te worden. Voor alle zekerheid wilde hij nog even enkele openingen nakijken en dus sloeg hij zijn portefeuille open. Lang geleden had hij de binnenkant ervan bewerkt zodat het een mini-schaakbord was en hij begon zijn eerste openingsstelling op te zetten.
"Hey, dat heb je leuk gemaakt!"
Hij keek op. Haar reebruine ogen deden zijn adem stokken in zijn keel. Meteen kreeg zijn hoofd de kleur van de tomaat op zijn bord.
"Ik ben Chantal, aangenaam. Ik was daarnet nogal kortaf en ik wilde je toch nog even bedanken dat je mijn handtas hebt opgeraapt."
"Geen probleem, ik ben Frans."
Hopelijk had ze hem verstaan, want hij kreeg amper een woord door zijn keel. Hij was met veel gestuntel recht gaan staan en schudde haar uitgestoken hand.
"Heb je die portefeuille zo gekocht?"
"Nee, die heb ik zelf zo gemaakt. Al enkele jaren geleden. Zo heb ik mijn schaakbord altijd bij."
Zou hij haar vragen om erbij te komen zitten?
"Nou, tot ziens dan maar, en eet smakelijk."
"Kunnen we misschien eens iets gaan drinken?"
Damn, wie had dat nu weer gezegd? Oh shit, hijzelf. Hoe had hij dat durven doen? Nu ja, ze had zich al omgedraaid om verder te gaan en het was er in een reflex uitgekomen. Hij voelde zijn hoofd licht worden en wachtte op het onverbiddelijke "neen".
Ze draaide zich om, keek hem even aan.
"Ja, graag. Kan je vanavond?"
"Tuurlijk. Hoe laat?"
Zijn hart haalde nu minstens 200 slagen per minuut.
Ze nam zijn pen en schreef een adres op het briefje naast zijn portefeuille. Het lag er eigenlijk om aantekeningen te maken bij zijn analyse.
"Pik me daar om 8 uur maar op, dan zien we wel waar we naartoe gaan."
"Oke, tot straks."
Ze was al even buiten toen hij besefte dat hij nog steeds recht stond met het briefje in zijn hand. Nog half verdoofd ging hij zitten en zijn hart danste in het rond van geluk.
Maar er was toch wel een nadeel aan.
Hij zou geen kampioen worden vanavond...
Een overbodige vraag natuurlijk, want hij had duidelijk gezien hoe de handtas van de stoel naast haar was gevallen. Het was de handtas die ze altijd bij had.
"Oh ja, bedankt."
Ze had hem maar half aangekeken en had het gesprek met de vrouw tegenover haar verder gezet. Het was niet zo druk in het personeelsrestaurant op dit uur. Dat was de reden waarom hij graag zo laat kwam lunchen. Bovendien was Zij er ook steeds rond dit uur.
Vandaag ging hij haar echter niet observeren. Dat had hij al zo vaak gedaan en vandaag was zijn andere passie iets belangrijker. De schaakwedstrijd die hij vanavond ging spelen was beslissend voor het clubkampioenschap. Hij had genoeg aan een remise om eindelijk ook eens kampioen te worden. Voor alle zekerheid wilde hij nog even enkele openingen nakijken en dus sloeg hij zijn portefeuille open. Lang geleden had hij de binnenkant ervan bewerkt zodat het een mini-schaakbord was en hij begon zijn eerste openingsstelling op te zetten.
"Hey, dat heb je leuk gemaakt!"
Hij keek op. Haar reebruine ogen deden zijn adem stokken in zijn keel. Meteen kreeg zijn hoofd de kleur van de tomaat op zijn bord.
"Ik ben Chantal, aangenaam. Ik was daarnet nogal kortaf en ik wilde je toch nog even bedanken dat je mijn handtas hebt opgeraapt."
"Geen probleem, ik ben Frans."
Hopelijk had ze hem verstaan, want hij kreeg amper een woord door zijn keel. Hij was met veel gestuntel recht gaan staan en schudde haar uitgestoken hand.
"Heb je die portefeuille zo gekocht?"
"Nee, die heb ik zelf zo gemaakt. Al enkele jaren geleden. Zo heb ik mijn schaakbord altijd bij."
Zou hij haar vragen om erbij te komen zitten?
"Nou, tot ziens dan maar, en eet smakelijk."
"Kunnen we misschien eens iets gaan drinken?"
Damn, wie had dat nu weer gezegd? Oh shit, hijzelf. Hoe had hij dat durven doen? Nu ja, ze had zich al omgedraaid om verder te gaan en het was er in een reflex uitgekomen. Hij voelde zijn hoofd licht worden en wachtte op het onverbiddelijke "neen".
Ze draaide zich om, keek hem even aan.
"Ja, graag. Kan je vanavond?"
"Tuurlijk. Hoe laat?"
Zijn hart haalde nu minstens 200 slagen per minuut.
Ze nam zijn pen en schreef een adres op het briefje naast zijn portefeuille. Het lag er eigenlijk om aantekeningen te maken bij zijn analyse.
"Pik me daar om 8 uur maar op, dan zien we wel waar we naartoe gaan."
"Oke, tot straks."
Ze was al even buiten toen hij besefte dat hij nog steeds recht stond met het briefje in zijn hand. Nog half verdoofd ging hij zitten en zijn hart danste in het rond van geluk.
Maar er was toch wel een nadeel aan.
Hij zou geen kampioen worden vanavond...
vrijdag 13 juni 2008
Steun
Misschien hebt u het al gemerkt... muziek speelt een redelijke rol in mijn leven. Nummers die op mijn lijst van all time favourites komen, staan daar meestal omdat de teksten me iets zeggen. Elke frustratie, verdriet, pijn of wat dan ook verdwijnt als sneeuw voor de zon als ik het juiste nummer keihard kan meebrullen.
Soms is die tekst erg duidelijk, soms voor interpretatie vatbaar. Maar op de moeilijke momenten in mijn leven blijft om één of andere reden toch steeds ook het juiste nummer in mijn achterhoofd spelen.
Toen 3 jaar geleden mijn vader stierf, waren we er allemaal bij in het ziekenhuis. Hij was 's morgens snel slechter geworden en tegen 's middags was duidelijk dat zijn laatste gevecht ten einde liep. Iedereen was verwittigd, zijn kinderen stonden er allemaal bij. Toen het echt op het einde liep, ben ik bij hem gaan staan en heb zijn hand vastgenomen. Ik wilde niet dat hij het gevoel zou kunnen hebben dat hij alleen was bij die laatste ademstoot.
Zachtjes heb ik hem toegefluisterd dat het oké was, dat hij mocht vertrekken, dat het goed geweest was. Hij heeft nog zachtjes in mijn hand geknepen, maar of hij dat bewust deed...dat kan ik hem nooit meer vragen. De enige reden dat ik op dat moment mijn tranen kon bedwingen, was het liedje dat in mijn hoofd speelde. "My last Breath" van Evanescence. Het heeft me toen recht gehouden en staat daarom nog altijd in mijn top 10.
Vandaar...
Soms is die tekst erg duidelijk, soms voor interpretatie vatbaar. Maar op de moeilijke momenten in mijn leven blijft om één of andere reden toch steeds ook het juiste nummer in mijn achterhoofd spelen.
Toen 3 jaar geleden mijn vader stierf, waren we er allemaal bij in het ziekenhuis. Hij was 's morgens snel slechter geworden en tegen 's middags was duidelijk dat zijn laatste gevecht ten einde liep. Iedereen was verwittigd, zijn kinderen stonden er allemaal bij. Toen het echt op het einde liep, ben ik bij hem gaan staan en heb zijn hand vastgenomen. Ik wilde niet dat hij het gevoel zou kunnen hebben dat hij alleen was bij die laatste ademstoot.
Zachtjes heb ik hem toegefluisterd dat het oké was, dat hij mocht vertrekken, dat het goed geweest was. Hij heeft nog zachtjes in mijn hand geknepen, maar of hij dat bewust deed...dat kan ik hem nooit meer vragen. De enige reden dat ik op dat moment mijn tranen kon bedwingen, was het liedje dat in mijn hoofd speelde. "My last Breath" van Evanescence. Het heeft me toen recht gehouden en staat daarom nog altijd in mijn top 10.
Vandaar...
woensdag 30 april 2008
Serieus
Het was een goeie vraag, of ik een serieus gesprek kon voeren. Ja hoor, geen probleem...alleen mag dat gesprek liefst niet rond mij draaien. Komt dat door vroeger? Daar twijfel ik geen seconde aan.
Sommige dingen moet je leren, ook over jezelf praten en problemen aanpakken. Maar mijn moeder is wereldkampioene in het ontkennen van problemen. "Als ik de problemen niet zie, zijn ze er niet" is haar manier om problemen op te lossen. "Iets uitpraten" is een concept dat haar onbekend is, nee hoor zij zegt gewoon wat je moet doen en het probleem is opgelost. Wat haar betreft heeft ze een erg gelukkig leven gehad.
Mijn vader was een ander paar mouwen. Hij was haar speelbal... denk ik toch, want ik kan het hem niet meer vragen. Hij werd door moeder gebruikt om alle plooien glad te strijken. Ook al was het tegen zijn zin, en toen ik ouder werd, begon ik dat ook heel duidelijk te zien. Hij was niet sterk genoeg, kon niet tegen haar op en droeg een erg zware last, je zag hem er onder gebukt gaan.
We lijken erg veel op elkaar, mijn vader en ik. We kunnen over alles en iedereen heel erg diepgaande gesprekken hebben, maar moeilijk over onszelf praten. We zijn allebei erg gevoelig, dragen sarcasme hoog in ons vaandel maar zullen nooit iemand bewust kwetsen. We proberen voor iedereen "goed te doen", zoeken naar bevestiging, zijn ook erg diplomatisch. We vallen op hetzelfde moment in slaap als we naar koers kijken op tv, hebben dezelfde ideeën als het over voetbal gaat. Alleen was hij een knappe man, dat had ik ook wel graag meegekregen van hem.
Maar ja, een mens kan niet alles hebben in het leven hé...
Sommige dingen moet je leren, ook over jezelf praten en problemen aanpakken. Maar mijn moeder is wereldkampioene in het ontkennen van problemen. "Als ik de problemen niet zie, zijn ze er niet" is haar manier om problemen op te lossen. "Iets uitpraten" is een concept dat haar onbekend is, nee hoor zij zegt gewoon wat je moet doen en het probleem is opgelost. Wat haar betreft heeft ze een erg gelukkig leven gehad.
Mijn vader was een ander paar mouwen. Hij was haar speelbal... denk ik toch, want ik kan het hem niet meer vragen. Hij werd door moeder gebruikt om alle plooien glad te strijken. Ook al was het tegen zijn zin, en toen ik ouder werd, begon ik dat ook heel duidelijk te zien. Hij was niet sterk genoeg, kon niet tegen haar op en droeg een erg zware last, je zag hem er onder gebukt gaan.
We lijken erg veel op elkaar, mijn vader en ik. We kunnen over alles en iedereen heel erg diepgaande gesprekken hebben, maar moeilijk over onszelf praten. We zijn allebei erg gevoelig, dragen sarcasme hoog in ons vaandel maar zullen nooit iemand bewust kwetsen. We proberen voor iedereen "goed te doen", zoeken naar bevestiging, zijn ook erg diplomatisch. We vallen op hetzelfde moment in slaap als we naar koers kijken op tv, hebben dezelfde ideeën als het over voetbal gaat. Alleen was hij een knappe man, dat had ik ook wel graag meegekregen van hem.
Maar ja, een mens kan niet alles hebben in het leven hé...
vrijdag 25 april 2008
Te laat
Bezoekjes aan mijn moeder maken me heel erg onwennig. Het lijkt soms alsof ik terug 12 jaar ben en onder mijn voeten krijg, voor wat dan ook. Als ik bij haar ben, zit ik dan ook de hele tijd rond te kijken. Dit keer viel mijn oog op een spreuk die aan de muur hing : "een schouderklopje heeft nog nooit iemand verwond".
Helaas heeft ze die spreuk daar wel 30 jaar te laat omhoog gehangen. Het idee dat je je zoon af en toe een schouderklopje kan geven als stimulans is er bij haar nooit geweest. Niks was ooit 'goed genoeg', altijd kon het beter.
Uiteraard weet ik wel dat je ook op die manier iemand kan aanzetten tot betere prestaties, alleen werkt dat niet bij mij. Zelf heb ik gesport en ben trainer geweest gedurende enkele jaren, en altijd ben ik positief geweest. Mijn ervaring leerde me dat je met aanmoedigen en schouderklopjes veel verder raakt dan met kritiek en negatieve opmerkingen.
Misschien is het daardoor dat ik steeds weer op zoek ga naar bevestiging of een complimentje. Mijn werk doe ik met hart en ziel en zonder een compliment af en toe had ik dat allang niet meer kunnen doen. Iedereen zal wel zijn eigen drijfveren hebben om zich volledig in te zetten voor zijn bezigheden. Voor mij is die bevestiging dat ik goed werk lever, dat ik voor die mensen verschil maak, mijn belangrijkste drijfveer.
Het zou best kunnen dat het tekort aan bevestiging en de afwezigheid van complimentjes gedurende mijn eerste 18 levensjaren daar iets mee te maken heeft. Of misschien was ik toen inderdaad niet goed bezig en verdiende ik geen positieve commentaren. Het heeft me alleszins getekend en achteraf bekeken was het misschien toch goed dat er nooit positieve opmerkingen waren. Anders was ik misschien nog arroganter en eigenzinniger dan ik nu al ben :-)
Helaas heeft ze die spreuk daar wel 30 jaar te laat omhoog gehangen. Het idee dat je je zoon af en toe een schouderklopje kan geven als stimulans is er bij haar nooit geweest. Niks was ooit 'goed genoeg', altijd kon het beter.
Uiteraard weet ik wel dat je ook op die manier iemand kan aanzetten tot betere prestaties, alleen werkt dat niet bij mij. Zelf heb ik gesport en ben trainer geweest gedurende enkele jaren, en altijd ben ik positief geweest. Mijn ervaring leerde me dat je met aanmoedigen en schouderklopjes veel verder raakt dan met kritiek en negatieve opmerkingen.
Misschien is het daardoor dat ik steeds weer op zoek ga naar bevestiging of een complimentje. Mijn werk doe ik met hart en ziel en zonder een compliment af en toe had ik dat allang niet meer kunnen doen. Iedereen zal wel zijn eigen drijfveren hebben om zich volledig in te zetten voor zijn bezigheden. Voor mij is die bevestiging dat ik goed werk lever, dat ik voor die mensen verschil maak, mijn belangrijkste drijfveer.
Het zou best kunnen dat het tekort aan bevestiging en de afwezigheid van complimentjes gedurende mijn eerste 18 levensjaren daar iets mee te maken heeft. Of misschien was ik toen inderdaad niet goed bezig en verdiende ik geen positieve commentaren. Het heeft me alleszins getekend en achteraf bekeken was het misschien toch goed dat er nooit positieve opmerkingen waren. Anders was ik misschien nog arroganter en eigenzinniger dan ik nu al ben :-)
zaterdag 19 april 2008
Manuscript
Voor de honderdste keer had hij het gelezen. Of was het ondertussen al meer? Hij wist het niet meer, had het ook nooit geteld.
Maar hij was er zeker van dat het al minstens honderd keer zou moeten zijn. Minstens één keer per week las hij het snel door en het was vandaag net 2 jaar geleden dat hij er de laatste hand aan had gelegd. Of het laatste woord had geschreven. "Einde" was dat, hoewel hij nog steeds niet zeker was dat hij dat er bij wilde schrijven. Af en toe had hij nog een zin veranderd en alles dan terug uitgeprint. Deze versie had hij nu een maand of twee en hij kon niks meer vinden om te verbeteren.
Maar hij wilde het niet verzenden. Hij had alles liggen om het op te sturen naar de uitgevers, de adressen waren zelfs al geschreven. Alleen nog de manuscripten erin steken en naar de post brengen.
Zo'n maand of drie geleden was hij er zelfs mee naar de post gereden. Had alles verpakt, adressen erop, in een doos gelegd en in de auto gezet. Tot hij vertrok. Toen blokkeerde hij. Zelfs achteruit rijden om uit zijn parkeerplaats te raken ging niet. Zweten, bibberen, krampachtig zijn stuur vastnemen, geen lucht meer. Hij moest er terug uit. Nam alles mee terug naar zijn huis en een uurtje later was hij terug zichzelf.
Waarom had hij het niet gedurfd?
Gewoon logisch redeneren. Stel dat hij het manuscript verstuurd. Er is een uitgeverij die het wil uitbrengen. Zijn boek wordt een bestseller. Hij wordt een gevierd auteur en overal gevraagd om zijn boek te signeren. Verdiend er redelijk wat geld mee.
En dan...
Uiteraard wordt er van hem verwacht dat hij dan een volgend boek zal schrijven. Het tweede in een lange rij. De verwachtingen zullen hoog gespannen zijn en de critici slijpen waarschijnlijk hun pennen om zijn volgend boek de grond in te boren. "De hoge verwachtingen kon hij niet waar maken" of "Een draak van een boek". Nee, hij wilde het niet meemaken.
Hoogstwaarschijnlijk zou hij instorten bij teveel negatieve kritiek. Dan zou hij pas echt een writer's block hebben.
Trouwens... stel dat er maar één boek in hem zat. Dat hij niks meer zou kunnen schrijven. Waar moest hij in godsnaam de inspiratie vinden voor nog zo'n geweldig boek? Hij had zich helemaal leeg geschreven voor dit boek, wie kon hem garanderen dat hij nog zoiets kon presteren?
Nee. Hij had zich er bij neergelegd.
Het zou hier blijven staan. Allemaal.
Hij was de enige die het gelezen had en tot zijn dood zou dat ook zo blijven. Nu was hij tenminste nog gelukkig in zijn veilige cocon. Niemand die hem lastig viel, geen interviews, geen signeersessies.
Nee hoor, hij was gelukkig.
Zijn manuscript was nu perfect... het was beter het zo te laten.
Die verdomde uitgeverij zou er toch een idiote editor op los laten en dan zou het nooit meer zijn boek zijn.
Nee, het was perfect. Hij wist het.
Ooit zou er iemand dat beseffen.
Ooit...
Maar hij was er zeker van dat het al minstens honderd keer zou moeten zijn. Minstens één keer per week las hij het snel door en het was vandaag net 2 jaar geleden dat hij er de laatste hand aan had gelegd. Of het laatste woord had geschreven. "Einde" was dat, hoewel hij nog steeds niet zeker was dat hij dat er bij wilde schrijven. Af en toe had hij nog een zin veranderd en alles dan terug uitgeprint. Deze versie had hij nu een maand of twee en hij kon niks meer vinden om te verbeteren.
Maar hij wilde het niet verzenden. Hij had alles liggen om het op te sturen naar de uitgevers, de adressen waren zelfs al geschreven. Alleen nog de manuscripten erin steken en naar de post brengen.
Zo'n maand of drie geleden was hij er zelfs mee naar de post gereden. Had alles verpakt, adressen erop, in een doos gelegd en in de auto gezet. Tot hij vertrok. Toen blokkeerde hij. Zelfs achteruit rijden om uit zijn parkeerplaats te raken ging niet. Zweten, bibberen, krampachtig zijn stuur vastnemen, geen lucht meer. Hij moest er terug uit. Nam alles mee terug naar zijn huis en een uurtje later was hij terug zichzelf.
Waarom had hij het niet gedurfd?
Gewoon logisch redeneren. Stel dat hij het manuscript verstuurd. Er is een uitgeverij die het wil uitbrengen. Zijn boek wordt een bestseller. Hij wordt een gevierd auteur en overal gevraagd om zijn boek te signeren. Verdiend er redelijk wat geld mee.
En dan...
Uiteraard wordt er van hem verwacht dat hij dan een volgend boek zal schrijven. Het tweede in een lange rij. De verwachtingen zullen hoog gespannen zijn en de critici slijpen waarschijnlijk hun pennen om zijn volgend boek de grond in te boren. "De hoge verwachtingen kon hij niet waar maken" of "Een draak van een boek". Nee, hij wilde het niet meemaken.
Hoogstwaarschijnlijk zou hij instorten bij teveel negatieve kritiek. Dan zou hij pas echt een writer's block hebben.
Trouwens... stel dat er maar één boek in hem zat. Dat hij niks meer zou kunnen schrijven. Waar moest hij in godsnaam de inspiratie vinden voor nog zo'n geweldig boek? Hij had zich helemaal leeg geschreven voor dit boek, wie kon hem garanderen dat hij nog zoiets kon presteren?
Nee. Hij had zich er bij neergelegd.
Het zou hier blijven staan. Allemaal.
Hij was de enige die het gelezen had en tot zijn dood zou dat ook zo blijven. Nu was hij tenminste nog gelukkig in zijn veilige cocon. Niemand die hem lastig viel, geen interviews, geen signeersessies.
Nee hoor, hij was gelukkig.
Zijn manuscript was nu perfect... het was beter het zo te laten.
Die verdomde uitgeverij zou er toch een idiote editor op los laten en dan zou het nooit meer zijn boek zijn.
Nee, het was perfect. Hij wist het.
Ooit zou er iemand dat beseffen.
Ooit...
donderdag 31 januari 2008
de eed
Ze was er weer. Ik sta op, kijk uit mijn badkamerraam en zie in de verte een vrouw staan. In de verte wil zeggen zo'n 40m verder, net ver genoeg zodat ik moet afgaan op mijn gevoel. Dat zegt dat zij het is. Vermits ik niet zoveel te doen heb, besluit ik haar van wat dichterbij te gaan bekijken. Dus kleed ik mij aan en vertrek naar de bakker zodat ik toch niet voor niks de deur uit moet.
Ik ga de deur uit, doe mijn sjaal wat hoger om me beter tegen de koude te beschermen. Even ben ik teleurgesteld als ik de hoek om ben. Ik zie ze niet meer... De boom waar ze onder stond, staat er nu verlaten bij, net als al de andere. Niemand te zien. Heb ik het dan alleen maar gedroomd? Dat zij er was?
Gewoon naar de bakker denk ik dan maar, en wandel rustig verder. Verdiep me weer in mijn gedachten terwijl ik verder wandel.
"Ken je me niet meer?"
Haar stem doet me verstijven. Even twijfel ik of ik niet hard ga weglopen, maar mijn benen willen niet. Zonder dat ik het eigenlijk wil draai ik me om.
"Hilde?"
Heb ik het hardop gezegd? Want ik twijfel aan de kracht van mijn stem, heb het gevoel alsof ik het alleen maar gedroomd heb.
"Heb jij me gevolgd de laatste dagen? Hoe heb je me gevonden?"
"Ja, ik heb je gevolgd de laatste dagen. Weet je nog wat we jaren geleden hebben afgesproken?"
Het begint me te dagen. Hilde en ik, wij waren een heel hecht koppel toen we een jaar of 18 waren. We waren heel erg verliefd, deelden alles en waren onafscheidelijk gedurende een jaar of drie. Toen liep het mis, onze ouders hadden al die jaren hun best gedaan onze relatie te dwarsbomen en waren er eindelijk in geslaagd. We gingen uit elkaar. Maar we hadden een eed gezworen toen we 1 jaar samen waren.
"Dat weet ik nog ja, maar..."
De woorden bleven in mijn keel hangen.
"Je kan er niet nu niet meer tussenuit schat. We hadden gezworen samen te sterven. Ongeacht wat er zou gebeuren met ons, als er één van ons sterft, sterven we allebei."
Ik wist het nog. Was het vergeten, maar toen ik haar stem zonet hoorde was dat het eerste dat in mijn hoofd opkwam... onze eed.
"Waarom kom je me dat zeggen? Is er iets met je gebeurd?"
Ik had het gevoel dat mijn stem almaar zwakker begon te worden.
"Ja, ik heb een verkeersongeluk gehad."
Ze zweeg, liet het even tot me doordringen.
"Ik lig nu in coma, maar vermits de dokters zeggen dat ik hersendood ben, hebben ze besloten om alles af te zetten. Dat hebben ze net gedaan."
"Maar..."
De tranen rollen over mijn wangen... alles draait... ik voel alleen nog de kilte.
"Ja schat, onze eed staat nog altijd overeind. Ik kom je halen. We gaan samen op weg..."
De ziekenwagen was er heel snel. Hebben me nog meegenomen, maar in het ziekenhuis stelden ze een hartaderbreuk vast. Niks aan te doen. Brute pech.
Niemand weet dat ik samen met Hilde op weg ben... behalve jullie...
Ik ga de deur uit, doe mijn sjaal wat hoger om me beter tegen de koude te beschermen. Even ben ik teleurgesteld als ik de hoek om ben. Ik zie ze niet meer... De boom waar ze onder stond, staat er nu verlaten bij, net als al de andere. Niemand te zien. Heb ik het dan alleen maar gedroomd? Dat zij er was?
Gewoon naar de bakker denk ik dan maar, en wandel rustig verder. Verdiep me weer in mijn gedachten terwijl ik verder wandel.
"Ken je me niet meer?"
Haar stem doet me verstijven. Even twijfel ik of ik niet hard ga weglopen, maar mijn benen willen niet. Zonder dat ik het eigenlijk wil draai ik me om.
"Hilde?"
Heb ik het hardop gezegd? Want ik twijfel aan de kracht van mijn stem, heb het gevoel alsof ik het alleen maar gedroomd heb.
"Heb jij me gevolgd de laatste dagen? Hoe heb je me gevonden?"
"Ja, ik heb je gevolgd de laatste dagen. Weet je nog wat we jaren geleden hebben afgesproken?"
Het begint me te dagen. Hilde en ik, wij waren een heel hecht koppel toen we een jaar of 18 waren. We waren heel erg verliefd, deelden alles en waren onafscheidelijk gedurende een jaar of drie. Toen liep het mis, onze ouders hadden al die jaren hun best gedaan onze relatie te dwarsbomen en waren er eindelijk in geslaagd. We gingen uit elkaar. Maar we hadden een eed gezworen toen we 1 jaar samen waren.
"Dat weet ik nog ja, maar..."
De woorden bleven in mijn keel hangen.
"Je kan er niet nu niet meer tussenuit schat. We hadden gezworen samen te sterven. Ongeacht wat er zou gebeuren met ons, als er één van ons sterft, sterven we allebei."
Ik wist het nog. Was het vergeten, maar toen ik haar stem zonet hoorde was dat het eerste dat in mijn hoofd opkwam... onze eed.
"Waarom kom je me dat zeggen? Is er iets met je gebeurd?"
Ik had het gevoel dat mijn stem almaar zwakker begon te worden.
"Ja, ik heb een verkeersongeluk gehad."
Ze zweeg, liet het even tot me doordringen.
"Ik lig nu in coma, maar vermits de dokters zeggen dat ik hersendood ben, hebben ze besloten om alles af te zetten. Dat hebben ze net gedaan."
"Maar..."
De tranen rollen over mijn wangen... alles draait... ik voel alleen nog de kilte.
"Ja schat, onze eed staat nog altijd overeind. Ik kom je halen. We gaan samen op weg..."
De ziekenwagen was er heel snel. Hebben me nog meegenomen, maar in het ziekenhuis stelden ze een hartaderbreuk vast. Niks aan te doen. Brute pech.
Niemand weet dat ik samen met Hilde op weg ben... behalve jullie...
vrijdag 25 januari 2008
Francinneke en Eddie
Maar hoe kwam ik Francinneke en Eddie de Ridder op het Zwarte Paard dan terug tegen? Sta mij toe u het vervolg van de belevenissen van onze koene ridder te vertellen.
Allereerst even een woordje over mezelf. Want zoals ik al vermeldde, was ik dus op reis. Een 15-jarige cruise naar het Midden Oosten de Kruisvaarders achterna. Toen ik vertrok was ik nog gelukkig getrouwd, maar we besloten met kinderen te wachten tot na mijn terugkeer. Mijn echtgenote kon geen vrijaf krijgen op haar werk, ze was tewerkgesteld in het lokale bordeel, en dus vertrok ik alleen op reis. Het was een prachtige cruise, goede hotels onderweg en een schitterend 5-sterren hotel in het Heilige Land. Te mooi om waar te zijn, alleen mijn terugkeer was iets minder leuk...
Mijn vrouw vond 15 jaar blijkbaar wat te lang en, hoewel ik haar een vibrator had gegeven, was ze een relatie met een andere man begonnen. Met Unlucky Willy dan nog. Inderdaad ja, de broer van Unlucky Frank. En Unlucky Willy had zijn naam niet gestolen, want hoe voorzichtig ze ook waren, na elke vrijpartij zorgde zijn willy ervoor dat hij weer eens papa werd. Maar dit terzijde.
Door al die vernederingen besloot ik te verhuizen en trok naar de andere kant van het land. Daar kwam ik Eddie de Ridder op het Zwarte Paard en Francinneke terug tegen.
Ook zij waren op de vlucht, want nu was het niet meer alleen Francinneke die werd uitgesloten, nu werden ze allebei overal uitgestoten. Dus waren ze ook naar de andere kant van het land getrokken en Francinneke werd hier Francinneke De Harlot. Het Engelse woordje 'the' was hier niet bekend en werd dus logischerwijze 'de' en 'Harlot' begrepen ze ook niet en dus spraken ze het op zijn Frans uit en brachten ze het verhaal dat haar vader een Franse graaf was. Ze was zogezegd thuis gaan vluchten omdat ze niet met Eddie de Ridder op het Zwarte Paard mocht trouwen en vermits liefde alles overwint, waren ze hier beland. Het gaf hen meteen aanzien in ons kleine dorpje.
Tot op een dag...
Allereerst even een woordje over mezelf. Want zoals ik al vermeldde, was ik dus op reis. Een 15-jarige cruise naar het Midden Oosten de Kruisvaarders achterna. Toen ik vertrok was ik nog gelukkig getrouwd, maar we besloten met kinderen te wachten tot na mijn terugkeer. Mijn echtgenote kon geen vrijaf krijgen op haar werk, ze was tewerkgesteld in het lokale bordeel, en dus vertrok ik alleen op reis. Het was een prachtige cruise, goede hotels onderweg en een schitterend 5-sterren hotel in het Heilige Land. Te mooi om waar te zijn, alleen mijn terugkeer was iets minder leuk...
Mijn vrouw vond 15 jaar blijkbaar wat te lang en, hoewel ik haar een vibrator had gegeven, was ze een relatie met een andere man begonnen. Met Unlucky Willy dan nog. Inderdaad ja, de broer van Unlucky Frank. En Unlucky Willy had zijn naam niet gestolen, want hoe voorzichtig ze ook waren, na elke vrijpartij zorgde zijn willy ervoor dat hij weer eens papa werd. Maar dit terzijde.
Door al die vernederingen besloot ik te verhuizen en trok naar de andere kant van het land. Daar kwam ik Eddie de Ridder op het Zwarte Paard en Francinneke terug tegen.
Ook zij waren op de vlucht, want nu was het niet meer alleen Francinneke die werd uitgesloten, nu werden ze allebei overal uitgestoten. Dus waren ze ook naar de andere kant van het land getrokken en Francinneke werd hier Francinneke De Harlot. Het Engelse woordje 'the' was hier niet bekend en werd dus logischerwijze 'de' en 'Harlot' begrepen ze ook niet en dus spraken ze het op zijn Frans uit en brachten ze het verhaal dat haar vader een Franse graaf was. Ze was zogezegd thuis gaan vluchten omdat ze niet met Eddie de Ridder op het Zwarte Paard mocht trouwen en vermits liefde alles overwint, waren ze hier beland. Het gaf hen meteen aanzien in ons kleine dorpje.
Tot op een dag...
maandag 21 januari 2008
Francinneke
Hoe kan ik het verhaal van Eddie de Ridder op het Zwarte Paard verder zetten zonder over zijn grote liefde te vertellen. Want Francinneke De Harlot (zo was haar volledige naam) kunnen we toch echt wel beschouwen als zijn grote liefde. Het was ook zijn enige liefde.
De mama van Francinneke was Charlotte The Harlot, een vrouw van lichte zeden die in Engeland op de vlucht was gegaan omdat ze zwanger geworden was. Want zwanger zijn betekende dat ze verschillende maanden niet zou kunnen werken, dus wilde haar pooier van haar af. Slim als ze was had ze dit al voorzien en een beetje geld achter gehouden. Zo kon ze de grote oversteek maken en kon ze hier terecht.
Maar haar kind kon ze niet zelf houden en dus legde ze het te vondeling. Ik had haar nog zo gezegd dat ze het moest opgeven voor adoptie, maar ze wilde niet luisteren. Want beste lezer, u weet het nu toch, ik leefde reeds in de donkere middeleeuwen. Een goeie 900 jaar geleden werd ik geboren en dus heb ik dit verhaal uit eerste hand. Mijn buurvrouw was dus Charlotte The Harlot. Haar kind legde ze voor mijn deur, maar het noodlot wil dat ik toen net op vakantie was naar het Midden Oosten. De kruisvaarders achterna.
Helaas werd Francinneke gevonden door enkele nonnekes die geen al te beste bedoelingen hadden. Ze zagen in Francinneke een goeie meid. Als die later groot zou wezen, dan kon die het hele klooster kuisen en voor iedereen koken. Uit dankbaarheid omdat de nonnekes haar hadden grootgebracht.
Toen ik jaren later terugkwam van mijn reis, was Francinneke echter al terug uit het klooster. Ze was 15 en de nonnekes hadden haar betrapt met meneer pastoor. "Ik was de duivel aan het uitdrijven", probeerde die zich nog te redden, maar het mocht niet baten. De pastoor mocht in een andere parochie gaan werken en Francinneke werd overal buitengesloten.
Behalve bij onze koene held Eddie de Ridder op het Zwarte Paard.
To be continued.....
De mama van Francinneke was Charlotte The Harlot, een vrouw van lichte zeden die in Engeland op de vlucht was gegaan omdat ze zwanger geworden was. Want zwanger zijn betekende dat ze verschillende maanden niet zou kunnen werken, dus wilde haar pooier van haar af. Slim als ze was had ze dit al voorzien en een beetje geld achter gehouden. Zo kon ze de grote oversteek maken en kon ze hier terecht.
Maar haar kind kon ze niet zelf houden en dus legde ze het te vondeling. Ik had haar nog zo gezegd dat ze het moest opgeven voor adoptie, maar ze wilde niet luisteren. Want beste lezer, u weet het nu toch, ik leefde reeds in de donkere middeleeuwen. Een goeie 900 jaar geleden werd ik geboren en dus heb ik dit verhaal uit eerste hand. Mijn buurvrouw was dus Charlotte The Harlot. Haar kind legde ze voor mijn deur, maar het noodlot wil dat ik toen net op vakantie was naar het Midden Oosten. De kruisvaarders achterna.
Helaas werd Francinneke gevonden door enkele nonnekes die geen al te beste bedoelingen hadden. Ze zagen in Francinneke een goeie meid. Als die later groot zou wezen, dan kon die het hele klooster kuisen en voor iedereen koken. Uit dankbaarheid omdat de nonnekes haar hadden grootgebracht.
Toen ik jaren later terugkwam van mijn reis, was Francinneke echter al terug uit het klooster. Ze was 15 en de nonnekes hadden haar betrapt met meneer pastoor. "Ik was de duivel aan het uitdrijven", probeerde die zich nog te redden, maar het mocht niet baten. De pastoor mocht in een andere parochie gaan werken en Francinneke werd overal buitengesloten.
Behalve bij onze koene held Eddie de Ridder op het Zwarte Paard.
To be continued.....
maandag 14 januari 2008
Eddie (weer)
De belevenissen van Eddie de Ridder op het Zwarte Paard
Laat ik u even vertellen over Eddie de Ridder op het Zwarte Paard. Want hij had het natuurlijk niet makkelijk. Stel je maar eens voor dat je als kleine kleuter naar school moet op een zwarte hond (want ze hadden geen klein zwart paardje beschikbaar), terwijl je naam Eddie de Ridder op het Zwarte Paard is. Hij moest dan ook nog eens het harnasje afdragen van zijn oudere broer en die was dubbel zo zwaar!
Dan denk je natuurlijk "kan zijn mama dat niet wat aanpassen?" maar ja, hoe krijg je zo'n harnas onder een naaimachine? Trouwens, de enige naaimachine die zijn mama kende was zijn vader. Die naaide er pas op los! Maar vertikte het om een ander harnasje voor zijn jongste spruit te gaan kopen!
Eddie de Ridder op het Zwarte Paard kon zich in de kleuterschool dus niet al te best redden. Hij was al blij dat hij zijn harnas van de klas naar de speelruimte en terug kreeg. De andere kindjes wilden ook niet met hem spelen, want stinken dat hij deed... hij zweette natuurlijk verschrikkelijk in dat zware harnas!
Kortom, Eddie de Ridder op het Zwarte Paard was een zwaar gefrustreerde puber. Gelukkig was hij sterker geworden door al dat gesleur met zijn harnas en was zijn oudere broer heel wat afgevallen zodat hij zo rond zijn 15de levensjaar een mooi glimmend harnas kreeg dat paste als gegoten. Nu ga ik meisjes bij de vleet versieren, dacht hij... alleen was hij vergeten dat zijn achternaam hem parten speelde. Geen enkel meisje wilde met hem uitgaan, ze hadden teveel schrik hun goede naam te verliezen. Met zo'n naaimachine als vader kon de zoon immers alleen maar uit hetzelfde hout gesneden zijn.
Behalve 1 enkel lief (en zelfs mooi) meisje, namelijk Francinneke. Zij werd verliefd op de echte Eddie de Ridder op het Zwarte Paard. Bij haar kon hij zichzelf zijn, want ze was er nog slechter aan toe dan hijzelf. Ze was een vondeling en werd overal uitgestoten, behalve bij onze koene ridder. Hoe mooi en romantisch nietwaar...
To be continued...
Laat ik u even vertellen over Eddie de Ridder op het Zwarte Paard. Want hij had het natuurlijk niet makkelijk. Stel je maar eens voor dat je als kleine kleuter naar school moet op een zwarte hond (want ze hadden geen klein zwart paardje beschikbaar), terwijl je naam Eddie de Ridder op het Zwarte Paard is. Hij moest dan ook nog eens het harnasje afdragen van zijn oudere broer en die was dubbel zo zwaar!
Dan denk je natuurlijk "kan zijn mama dat niet wat aanpassen?" maar ja, hoe krijg je zo'n harnas onder een naaimachine? Trouwens, de enige naaimachine die zijn mama kende was zijn vader. Die naaide er pas op los! Maar vertikte het om een ander harnasje voor zijn jongste spruit te gaan kopen!
Eddie de Ridder op het Zwarte Paard kon zich in de kleuterschool dus niet al te best redden. Hij was al blij dat hij zijn harnas van de klas naar de speelruimte en terug kreeg. De andere kindjes wilden ook niet met hem spelen, want stinken dat hij deed... hij zweette natuurlijk verschrikkelijk in dat zware harnas!
Kortom, Eddie de Ridder op het Zwarte Paard was een zwaar gefrustreerde puber. Gelukkig was hij sterker geworden door al dat gesleur met zijn harnas en was zijn oudere broer heel wat afgevallen zodat hij zo rond zijn 15de levensjaar een mooi glimmend harnas kreeg dat paste als gegoten. Nu ga ik meisjes bij de vleet versieren, dacht hij... alleen was hij vergeten dat zijn achternaam hem parten speelde. Geen enkel meisje wilde met hem uitgaan, ze hadden teveel schrik hun goede naam te verliezen. Met zo'n naaimachine als vader kon de zoon immers alleen maar uit hetzelfde hout gesneden zijn.
Behalve 1 enkel lief (en zelfs mooi) meisje, namelijk Francinneke. Zij werd verliefd op de echte Eddie de Ridder op het Zwarte Paard. Bij haar kon hij zichzelf zijn, want ze was er nog slechter aan toe dan hijzelf. Ze was een vondeling en werd overal uitgestoten, behalve bij onze koene ridder. Hoe mooi en romantisch nietwaar...
To be continued...
vrijdag 4 januari 2008
Eddie
De belevenissen van Eddie, de ridder op het zwarte paard
Lang geleden, het moet ergens in de donkere middeleeuwen geweest zijn, leefde er een ridder genaamd Eddie de ridder op het zwarte paard. Met zo'n naam is het natuurlijk niet makkelijk om een schone jonkvrouwe te vinden die met je wil trouwen. Zijn grootvader, Willy de ridder op het zwarte paard, had een belangrijk duel verloren van Jean de ridder op het witte paard. De twee families hadden al lang een vete lopen wie nu aantrekkelijker was voor schone jonkvrouwen en Jean de ridder op het witte paard won het beslissende duel. Sindsdien zijn alle jonge dames op zoek naar de ridder op het witte paard en nu weet U ook meteen waarom.
Kortom Eddie had het niet makkelijk. Zijn paard had ook nog als nummerplaat AAP-007, maar gelukkig speelde dat nadeel toen nog niet. Ze hadden in de donkere middeleeuwen nog niet overal van apen gehoord anders had hij eenzaam en als maagd moeten sterven.
Samen met zijn vriend Unlucky Frank gingen ze overal op trektocht, zoekend naar avontuur en knappe jonkvrouwen. Want Unlucky Frank trok zijn zwaard sneller dan zijn schaduw en was dus een uitstekende vechtersbaas. Helaas, driewerf helaas, met een kameraad die Unlucky als achternaam heeft, kan het natuurlijk ook alleen maar fout gaan bij de vrouwen. De familie van Unlucky Frank heeft trouwens later de naam veranderd in Lucky toen ze naar Amerika verhuisden en werden beroemd door Lucky Luke. Die trok zijn pistool sneller dan zijn schaduw en nu weet u ook meteen waar die vandaan komt.
Maar ze waren dus op trektocht vertrokken, zoekend naar avontuur en huwbare jonkvrouwen. Of op zijn minst vrouwen om het bed mee te delen.
Eigenlijk zouden ze al blij geweest zijn als er eentje met hen wilde praten, want zelfs dat was een probleem. Tot ze door een groot bos moesten en ze oog in oog stonden met een bende rovers.
"Uw geld of uw leven", schreeuwde de grootste van de bende rovers.
Ze zwaaiden vervaarlijk met hun getrokken zwaarden.
"Weten jullie wel wie wij zijn", schreeuwde Eddie de ridder op het zwarte paard even luid terug, " wij zijn..."
Helaas kon hij verder niets meer zeggen. Unlucky Frank had zo snel zijn zwaard getrokken dat het uit zijn handen geglipt was... en het zwaard had de keel van Eddie de ridder op het zwarte paard doorgesneden. Tragisch, maar ook wel logisch als je Unlucky Frank heet. Die sprong van zijn paard en wilde zijn vriend opvangen en op de grond leggen. Alleen... toen hij Eddie de ridder op het zwarte paard in zijn armen nam, vergat hij even diens zwaard en dat zwaarde boorde zich recht door zijn hart. Tja, je heet natuurlijk niet voor niets Unlucky.
Hier eindigen de tragische avonturen van Eddie de ridder op het zwarte paard.
Lang geleden, het moet ergens in de donkere middeleeuwen geweest zijn, leefde er een ridder genaamd Eddie de ridder op het zwarte paard. Met zo'n naam is het natuurlijk niet makkelijk om een schone jonkvrouwe te vinden die met je wil trouwen. Zijn grootvader, Willy de ridder op het zwarte paard, had een belangrijk duel verloren van Jean de ridder op het witte paard. De twee families hadden al lang een vete lopen wie nu aantrekkelijker was voor schone jonkvrouwen en Jean de ridder op het witte paard won het beslissende duel. Sindsdien zijn alle jonge dames op zoek naar de ridder op het witte paard en nu weet U ook meteen waarom.
Kortom Eddie had het niet makkelijk. Zijn paard had ook nog als nummerplaat AAP-007, maar gelukkig speelde dat nadeel toen nog niet. Ze hadden in de donkere middeleeuwen nog niet overal van apen gehoord anders had hij eenzaam en als maagd moeten sterven.
Samen met zijn vriend Unlucky Frank gingen ze overal op trektocht, zoekend naar avontuur en knappe jonkvrouwen. Want Unlucky Frank trok zijn zwaard sneller dan zijn schaduw en was dus een uitstekende vechtersbaas. Helaas, driewerf helaas, met een kameraad die Unlucky als achternaam heeft, kan het natuurlijk ook alleen maar fout gaan bij de vrouwen. De familie van Unlucky Frank heeft trouwens later de naam veranderd in Lucky toen ze naar Amerika verhuisden en werden beroemd door Lucky Luke. Die trok zijn pistool sneller dan zijn schaduw en nu weet u ook meteen waar die vandaan komt.
Maar ze waren dus op trektocht vertrokken, zoekend naar avontuur en huwbare jonkvrouwen. Of op zijn minst vrouwen om het bed mee te delen.
Eigenlijk zouden ze al blij geweest zijn als er eentje met hen wilde praten, want zelfs dat was een probleem. Tot ze door een groot bos moesten en ze oog in oog stonden met een bende rovers.
"Uw geld of uw leven", schreeuwde de grootste van de bende rovers.
Ze zwaaiden vervaarlijk met hun getrokken zwaarden.
"Weten jullie wel wie wij zijn", schreeuwde Eddie de ridder op het zwarte paard even luid terug, " wij zijn..."
Helaas kon hij verder niets meer zeggen. Unlucky Frank had zo snel zijn zwaard getrokken dat het uit zijn handen geglipt was... en het zwaard had de keel van Eddie de ridder op het zwarte paard doorgesneden. Tragisch, maar ook wel logisch als je Unlucky Frank heet. Die sprong van zijn paard en wilde zijn vriend opvangen en op de grond leggen. Alleen... toen hij Eddie de ridder op het zwarte paard in zijn armen nam, vergat hij even diens zwaard en dat zwaarde boorde zich recht door zijn hart. Tja, je heet natuurlijk niet voor niets Unlucky.
Hier eindigen de tragische avonturen van Eddie de ridder op het zwarte paard.
Abonneren op:
Posts (Atom)
