Manuscript

Voor de honderdste keer had hij het gelezen. Of was het ondertussen al meer? Hij wist het niet meer, had het ook nooit geteld.
Maar hij was er zeker van dat het al minstens honderd keer zou moeten zijn. Minstens één keer per week las hij het snel door en het was vandaag net 2 jaar geleden dat hij er de laatste hand aan had gelegd. Of het laatste woord had geschreven. "Einde" was dat, hoewel hij nog steeds niet zeker was dat hij dat er bij wilde schrijven. Af en toe had hij nog een zin veranderd en alles dan terug uitgeprint. Deze versie had hij nu een maand of twee en hij kon niks meer vinden om te verbeteren.
Maar hij wilde het niet verzenden. Hij had alles liggen om het op te sturen naar de uitgevers, de adressen waren zelfs al geschreven. Alleen nog de manuscripten erin steken en naar de post brengen.
Zo'n maand of drie geleden was hij er zelfs mee naar de post gereden. Had alles verpakt, adressen erop, in een doos gelegd en in de auto gezet. Tot hij vertrok. Toen blokkeerde hij. Zelfs achteruit rijden om uit zijn parkeerplaats te raken ging niet. Zweten, bibberen, krampachtig zijn stuur vastnemen, geen lucht meer. Hij moest er terug uit. Nam alles mee terug naar zijn huis en een uurtje later was hij terug zichzelf.
Waarom had hij het niet gedurfd?
Gewoon logisch redeneren. Stel dat hij het manuscript verstuurd. Er is een uitgeverij die het wil uitbrengen. Zijn boek wordt een bestseller. Hij wordt een gevierd auteur en overal gevraagd om zijn boek te signeren. Verdiend er redelijk wat geld mee.
En dan...
Uiteraard wordt er van hem verwacht dat hij dan een volgend boek zal schrijven. Het tweede in een lange rij. De verwachtingen zullen hoog gespannen zijn en de critici slijpen waarschijnlijk hun pennen om zijn volgend boek de grond in te boren. "De hoge verwachtingen kon hij niet waar maken" of "Een draak van een boek". Nee, hij wilde het niet meemaken.
Hoogstwaarschijnlijk zou hij instorten bij teveel negatieve kritiek. Dan zou hij pas echt een writer's block hebben.
Trouwens... stel dat er maar één boek in hem zat. Dat hij niks meer zou kunnen schrijven. Waar moest hij in godsnaam de inspiratie vinden voor nog zo'n geweldig boek? Hij had zich helemaal leeg geschreven voor dit boek, wie kon hem garanderen dat hij nog zoiets kon presteren?
Nee. Hij had zich er bij neergelegd.
Het zou hier blijven staan. Allemaal.
Hij was de enige die het gelezen had en tot zijn dood zou dat ook zo blijven. Nu was hij tenminste nog gelukkig in zijn veilige cocon. Niemand die hem lastig viel, geen interviews, geen signeersessies.
Nee hoor, hij was gelukkig.
Zijn manuscript was nu perfect... het was beter het zo te laten.
Die verdomde uitgeverij zou er toch een idiote editor op los laten en dan zou het nooit meer zijn boek zijn.
Nee, het was perfect. Hij wist het.
Ooit zou er iemand dat beseffen.
Ooit...