Schaakmat (deel 3)

Half verdoofd zocht Frans naar het knopje om zijn raam open te krijgen. Wat deed Chantal hier in godsnaam naast zijn wagen, en waarom was het niet donker buiten, en... Hij probeerde zijn gedachten te ordenen. Het afspraakje met Chantal... hij was er ruim op tijd naartoe gereden... had zijn boek genomen om de tijd te doden... waarom lag dat boek hier op zijn benen... zijn ogen vonden het klokje op het dashboard... 20u57...huh?...was hij in slaap gevallen?...had hij dat alles dan alleen maar gedroomd?...
"Wat zit jij hier eigenlijk te doen?"
"Sorry, ik ben blijkbaar in slaap gevallen," het kwam amper hoorbaar uit zijn mond, "sorry, ik..."
Zijn verontschuldigingen bleven steken in zijn keel. Diep fronsend keek hij naar haar op, zijn gezicht evenaarde nu de kleur van een rijpe tomaat en de zweetdruppels parelden op zijn voorhoofd.
"Je hebt wel geluk dat mijn auto hier een beetje verder geparkeerd staat," zegde Chantal, "anders had je hier morgen nog gezeten. Ben je nog van plan om iets te gaan drinken? Of ga je liever slapen?"
Er zat een duidelijk spottende ondertoon in haar stem. Hoe kon het ook anders. Frans was al blij dat ze de moeite had genomen hem wakker te maken en dat ze niet kwaad geworden was.
"Ja, tuurlijk," antwoordde hij vlug, "Ik wil doodgraag nog iets gaan drinken met je."
"Dat zie ik ja."
Snel deed hij het raampje terug omhoog en stapte hij uit. Ze begon nu hardop te lachen.
"Wat?"
"Je voorhoofd," lachte ze, "we zullen wel naar mij thuis gaan, want jouw stuur heeft een mooie afdruk achtergelaten op je voorhoofd."
"Oh shit," stamelde hij, "ik ben wel echt een goeie eerste indruk aan het maken, denk ik."
Snel kwam hij langs haar lopen, maar stopte meteen weer.
"Wacht even, ik ben zo terug."
Hij spurtte terug naar zijn wagen en nam de bloemen van de achterbank. Met de grote bos voor zich uit liep hij terug naar Chantal toe.
"Mmmm, ze zijn mooi," knikte ze bewonderend, "smaak heb je toch."
"Ah natuurlijk," probeerde hij zo nonchalant mogelijk te zeggen, "daarom heb ik jou toch mee uit gevraagd."
Ze deed een stapje naar voren, hield de bloemen achter haar zodat ze nu vlak voor hem stond. Hij begon terug te zweten en voelde zijn hart het tempo optrekken naar zo'n 200 slagen per minuut. Dat was ook de reden dat hij de vrachtwagen niet hoorde.
"Dit zal je leren zomaar in slaap te vallen," siste ze zacht. Met haar volle gewicht duwde ze hem de straat op.
De vrachtwagenchauffeur probeerde nog uit te wijken maar het was te laat...Frans heeft nooit beseft wat er gebeurde. Maar goed ook.
Rustig draaide Chantal zich om en wandelde terug naar haar voordeur. "Zo," dacht ze, "nu eerst even de bloemen in een vaas zetten..."