Steun

Misschien hebt u het al gemerkt... muziek speelt een redelijke rol in mijn leven. Nummers die op mijn lijst van all time favourites komen, staan daar meestal omdat de teksten me iets zeggen. Elke frustratie, verdriet, pijn of wat dan ook verdwijnt als sneeuw voor de zon als ik het juiste nummer keihard kan meebrullen.
Soms is die tekst erg duidelijk, soms voor interpretatie vatbaar. Maar op de moeilijke momenten in mijn leven blijft om één of andere reden toch steeds ook het juiste nummer in mijn achterhoofd spelen.
Toen 3 jaar geleden mijn vader stierf, waren we er allemaal bij in het ziekenhuis. Hij was 's morgens snel slechter geworden en tegen 's middags was duidelijk dat zijn laatste gevecht ten einde liep. Iedereen was verwittigd, zijn kinderen stonden er allemaal bij. Toen het echt op het einde liep, ben ik bij hem gaan staan en heb zijn hand vastgenomen. Ik wilde niet dat hij het gevoel zou kunnen hebben dat hij alleen was bij die laatste ademstoot.
Zachtjes heb ik hem toegefluisterd dat het oké was, dat hij mocht vertrekken, dat het goed geweest was. Hij heeft nog zachtjes in mijn hand geknepen, maar of hij dat bewust deed...dat kan ik hem nooit meer vragen. De enige reden dat ik op dat moment mijn tranen kon bedwingen, was het liedje dat in mijn hoofd speelde. "My last Breath" van Evanescence. Het heeft me toen recht gehouden en staat daarom nog altijd in mijn top 10.
Vandaar...