Te laat

Bezoekjes aan mijn moeder maken me heel erg onwennig. Het lijkt soms alsof ik terug 12 jaar ben en onder mijn voeten krijg, voor wat dan ook. Als ik bij haar ben, zit ik dan ook de hele tijd rond te kijken. Dit keer viel mijn oog op een spreuk die aan de muur hing : "een schouderklopje heeft nog nooit iemand verwond".
Helaas heeft ze die spreuk daar wel 30 jaar te laat omhoog gehangen. Het idee dat je je zoon af en toe een schouderklopje kan geven als stimulans is er bij haar nooit geweest. Niks was ooit 'goed genoeg', altijd kon het beter.
Uiteraard weet ik wel dat je ook op die manier iemand kan aanzetten tot betere prestaties, alleen werkt dat niet bij mij. Zelf heb ik gesport en ben trainer geweest gedurende enkele jaren, en altijd ben ik positief geweest. Mijn ervaring leerde me dat je met aanmoedigen en schouderklopjes veel verder raakt dan met kritiek en negatieve opmerkingen.
Misschien is het daardoor dat ik steeds weer op zoek ga naar bevestiging of een complimentje. Mijn werk doe ik met hart en ziel en zonder een compliment af en toe had ik dat allang niet meer kunnen doen. Iedereen zal wel zijn eigen drijfveren hebben om zich volledig in te zetten voor zijn bezigheden. Voor mij is die bevestiging dat ik goed werk lever, dat ik voor die mensen verschil maak, mijn belangrijkste drijfveer.
Het zou best kunnen dat het tekort aan bevestiging en de afwezigheid van complimentjes gedurende mijn eerste 18 levensjaren daar iets mee te maken heeft. Of misschien was ik toen inderdaad niet goed bezig en verdiende ik geen positieve commentaren. Het heeft me alleszins getekend en achteraf bekeken was het misschien toch goed dat er nooit positieve opmerkingen waren. Anders was ik misschien nog arroganter en eigenzinniger dan ik nu al ben :-)