zaterdag 14 juni 2008

Schaakmat

"Sorry mevrouw," vroeg hij haar verlegen, "maar is dit misschien van U?"
Een overbodige vraag natuurlijk, want hij had duidelijk gezien hoe de handtas van de stoel naast haar was gevallen. Het was de handtas die ze altijd bij had.
"Oh ja, bedankt."
Ze had hem maar half aangekeken en had het gesprek met de vrouw tegenover haar verder gezet. Het was niet zo druk in het personeelsrestaurant op dit uur. Dat was de reden waarom hij graag zo laat kwam lunchen. Bovendien was Zij er ook steeds rond dit uur.
Vandaag ging hij haar echter niet observeren. Dat had hij al zo vaak gedaan en vandaag was zijn andere passie iets belangrijker. De schaakwedstrijd die hij vanavond ging spelen was beslissend voor het clubkampioenschap. Hij had genoeg aan een remise om eindelijk ook eens kampioen te worden. Voor alle zekerheid wilde hij nog even enkele openingen nakijken en dus sloeg hij zijn portefeuille open. Lang geleden had hij de binnenkant ervan bewerkt zodat het een mini-schaakbord was en hij begon zijn eerste openingsstelling op te zetten.
"Hey, dat heb je leuk gemaakt!"
Hij keek op. Haar reebruine ogen deden zijn adem stokken in zijn keel. Meteen kreeg zijn hoofd de kleur van de tomaat op zijn bord.
"Ik ben Chantal, aangenaam. Ik was daarnet nogal kortaf en ik wilde je toch nog even bedanken dat je mijn handtas hebt opgeraapt."
"Geen probleem, ik ben Frans."
Hopelijk had ze hem verstaan, want hij kreeg amper een woord door zijn keel. Hij was met veel gestuntel recht gaan staan en schudde haar uitgestoken hand.
"Heb je die portefeuille zo gekocht?"
"Nee, die heb ik zelf zo gemaakt. Al enkele jaren geleden. Zo heb ik mijn schaakbord altijd bij."
Zou hij haar vragen om erbij te komen zitten?
"Nou, tot ziens dan maar, en eet smakelijk."
"Kunnen we misschien eens iets gaan drinken?"
Damn, wie had dat nu weer gezegd? Oh shit, hijzelf. Hoe had hij dat durven doen? Nu ja, ze had zich al omgedraaid om verder te gaan en het was er in een reflex uitgekomen. Hij voelde zijn hoofd licht worden en wachtte op het onverbiddelijke "neen".
Ze draaide zich om, keek hem even aan.
"Ja, graag. Kan je vanavond?"
"Tuurlijk. Hoe laat?"
Zijn hart haalde nu minstens 200 slagen per minuut.
Ze nam zijn pen en schreef een adres op het briefje naast zijn portefeuille. Het lag er eigenlijk om aantekeningen te maken bij zijn analyse.
"Pik me daar om 8 uur maar op, dan zien we wel waar we naartoe gaan."
"Oke, tot straks."
Ze was al even buiten toen hij besefte dat hij nog steeds recht stond met het briefje in zijn hand. Nog half verdoofd ging hij zitten en zijn hart danste in het rond van geluk.
Maar er was toch wel een nadeel aan.
Hij zou geen kampioen worden vanavond...

1 opmerking:

Anoniem zei

Prioriteiten stellen, keuzes maken... alweer een knap stukje!