donderdag 31 januari 2008

de eed

Ze was er weer. Ik sta op, kijk uit mijn badkamerraam en zie in de verte een vrouw staan. In de verte wil zeggen zo'n 40m verder, net ver genoeg zodat ik moet afgaan op mijn gevoel. Dat zegt dat zij het is. Vermits ik niet zoveel te doen heb, besluit ik haar van wat dichterbij te gaan bekijken. Dus kleed ik mij aan en vertrek naar de bakker zodat ik toch niet voor niks de deur uit moet.
Ik ga de deur uit, doe mijn sjaal wat hoger om me beter tegen de koude te beschermen. Even ben ik teleurgesteld als ik de hoek om ben. Ik zie ze niet meer... De boom waar ze onder stond, staat er nu verlaten bij, net als al de andere. Niemand te zien. Heb ik het dan alleen maar gedroomd? Dat zij er was?
Gewoon naar de bakker denk ik dan maar, en wandel rustig verder. Verdiep me weer in mijn gedachten terwijl ik verder wandel.
"Ken je me niet meer?"
Haar stem doet me verstijven. Even twijfel ik of ik niet hard ga weglopen, maar mijn benen willen niet. Zonder dat ik het eigenlijk wil draai ik me om.
"Hilde?"
Heb ik het hardop gezegd? Want ik twijfel aan de kracht van mijn stem, heb het gevoel alsof ik het alleen maar gedroomd heb.
"Heb jij me gevolgd de laatste dagen? Hoe heb je me gevonden?"
"Ja, ik heb je gevolgd de laatste dagen. Weet je nog wat we jaren geleden hebben afgesproken?"
Het begint me te dagen. Hilde en ik, wij waren een heel hecht koppel toen we een jaar of 18 waren. We waren heel erg verliefd, deelden alles en waren onafscheidelijk gedurende een jaar of drie. Toen liep het mis, onze ouders hadden al die jaren hun best gedaan onze relatie te dwarsbomen en waren er eindelijk in geslaagd. We gingen uit elkaar. Maar we hadden een eed gezworen toen we 1 jaar samen waren.
"Dat weet ik nog ja, maar..."
De woorden bleven in mijn keel hangen.
"Je kan er niet nu niet meer tussenuit schat. We hadden gezworen samen te sterven. Ongeacht wat er zou gebeuren met ons, als er één van ons sterft, sterven we allebei."
Ik wist het nog. Was het vergeten, maar toen ik haar stem zonet hoorde was dat het eerste dat in mijn hoofd opkwam... onze eed.
"Waarom kom je me dat zeggen? Is er iets met je gebeurd?"
Ik had het gevoel dat mijn stem almaar zwakker begon te worden.
"Ja, ik heb een verkeersongeluk gehad."
Ze zweeg, liet het even tot me doordringen.
"Ik lig nu in coma, maar vermits de dokters zeggen dat ik hersendood ben, hebben ze besloten om alles af te zetten. Dat hebben ze net gedaan."
"Maar..."
De tranen rollen over mijn wangen... alles draait... ik voel alleen nog de kilte.
"Ja schat, onze eed staat nog altijd overeind. Ik kom je halen. We gaan samen op weg..."

De ziekenwagen was er heel snel. Hebben me nog meegenomen, maar in het ziekenhuis stelden ze een hartaderbreuk vast. Niks aan te doen. Brute pech.
Niemand weet dat ik samen met Hilde op weg ben... behalve jullie...

4 opmerkingen:

Anoniem zei

Mensen toch...toen ik in de helft was met lezen...sloeg m'n hartslag volgens mij 200 sé!

...als het tegenvalt daarboven, uw plaatske is hier nog steeds vrij hoor!

groetjes

Anoniem zei

Kan er niet aan doen maar ik vind dit een heel mooi en ontroerend verhaal!
Ik ben erdoor 'gepakt', zoals ze dat hier zeggen...
Verder hoop ik wel dat met jou alles ok is!

Wens je een rustig weekend!
Lieve groetjes,

Anoniem zei

Amaai zeg, het blijft wel degelijk nazinderen...

Anoniem zei

Mooi mooi!