Coup de foudre (deel 2)

"Ga zitten Chantal," zegde hij, terwijl hij zichzelf probeerde te kalmeren, "wil je iets drinken?"
Hij hoopte dat ze ja zou zeggen, dan had hij weer enkele seconden extra om rust te vinden.
"Nee, dank je. Ik kom alleen iets vragen."
Er verscheen een frons op zijn voorhoofd. De uitdrukking op haar gezicht vertelde hem dat ze het er zelf moeilijk mee had. Hij voelde zijn maag krimpen, probeerde zich te wapenen voor de klap die hij voelde aankomen.
"Doe maar, zijn er problemen?"
Ze ademde even diep in en wierp het eruit.
"Wel, je vriend heeft me gebeld. Hij wil zaterdag met me uitgaan. Maar Louise wil er graag een dubbele date van maken. Dus...zou jij haar willen vragen en er dan een dubbele date van maken?"
"Euh..." Zijn frons werd dieper en hij duwde met twee vingers tegen zijn slaap om de opkomende hoofdpijn te bedwingen.
"Je moet niet, maar...", ze zegde het twijfelend, "wel, het zou toch leuk zijn. Met z'n vieren een avondje op stap."
Even had hij zijn ogen gesloten en toen hij terug opkeek, keek ze hem vragend aan, hopend, haar hoofd een beetje schuin. Hoe kon hij haar iets weigeren?
"Oké, ik zal haar straks bellen."
"Bedankt, en sorry dat ik je hiermee kwam lastig vallen. Maar zeg absoluut niet dat ik dit gevraagd heb. Please?"
"Nee, wees gerust."
Hij had de woorden gefluisterd en keek weer naar zijn voeten.
"Goed, dan ga ik maar."
Ze had zijn houding zien veranderen en ook nog net de hardheid in zijn ogen opgemerkt die zo plots verschenen was. Zonder hem aan te kijken was ze naar de deur gegaan.
"Tot zaterdag dan," kon hij er nog net uitbrengen.
Terug buiten twijfelde ze. Bijna had ze zich omgedraaid. Ze wilde hem het volledige verhaal vertellen, zeker nu ze zijn reactie had gezien. Waarom had ze Louise toch beloofd dat ze dit zou vragen?