vrijdag 4 juli 2008

Coup de foudre (deel 4)

Hij probeerde zich te kalmeren. Het had hem een halfuur gekost voor hij genoeg moed verzameld had om haar te bellen met het slechte nieuws. Slecht nieuws voor haar welteverstaan. Er was geen reden meer om nog een avond bij haar te zijn. Louise had gehuild, geschreeuwd, gevloekt, gesmeekt, maar hij had het been stijf gehouden. Uitgelegd dat er voor hen geen toekomst was, dat hij haar niet aan het lijntje wilde houden.
Daarna had het hem een tijdje gekost om terug te kalmeren en tot rust te komen. Het volgende telefoontje was naar Chantal. Nu was hij degene die afgewezen werd. Kort en bondig. Neen, ik wil niet met je uit. Daarna had ze ingehaakt voor hij kon reageren. Einde verhaal. Begin van de tranenvloed.

"Zeg Eddie," porde Johan zijn vriend aan, "hoeveel jaar ga je nog rondlopen met dat begrafenisgezicht?"
"Huh?"
"Zeg nu niet dat dat nog altijd door die Chantal is hé. My god, dat mens is dat toch niet waard!"
"Concentreer jij je maar op de weg," antwoordde hij kortaf, "of we zijn nog te laat voor die snookerwedstrijd."
"Och man, we zijn er bijna. En laat eindelijk nog eens iets zien van uw kunnen hé. Ik wil niet weer verliezen!"
Er was weinig volk in het café en dat was altijd goed, dan zou het toch makkelijker zijn om wat geconcentreerd te spelen. Hij was vast van plan om dit keer aan niks te denken. Alleen aan het snookeren. Het was tenslotte al een week of drie na dat laatste telefoontje.
"Oh fuck, nee toch," zuchtte Johan toen ze binnen stapten, "dat mens werkt hier of wat?"
"Wie bedoel je?"
Toen zag hij Haar. Achter de toog stond Chantal. Even verdween het hele café, zag hij alleen Haar.
"Shit man, wil ik maar ineens forfait geven, dan zijn we rapper thuis."
Hij keek Johan aan. Zonder hem een antwoord te gunnen, stormde hij naar Haar.
"Hey Chantal," zegde hij zacht. Ze had hem nog niet opgemerkt.
"Kunnen we even praten?"
Ze keek hem aan, herkende hem meteen. Haar blik werd droevig.
"Waarom? Wie kom je nu kwetsen?"
"Maar je begrijpt het niet. Ik wilde nooit met Louise uit. Ik deed het voor jou, remember. Jij vroeg me of ik met haar uit wilde gaan. Om jou een plezier te doen heb ik dat gedaan."
Ze snoof.
"Heb ik je dan ook gevraagd om haar nog eens mee uit te vragen? Of om haar dan de volgende dag te dumpen? Besef je wel hoe je haar gekwetst hebt?"
Hij werd rood, probeerde zo rustig mogelijk te blijven.
"Jij hebt mij ook pijn gedaan door met Johan uit te gaan. En je deed me nog meer pijn toen je me vroeg om Louise mee te vragen. Heb je daar ooit bij stil gestaan?"
Ze keek hem aan. De woorden drongen nu helemaal door.
"Bedoel je..."
"Ja Chantal, van in het begin was het mij alleen maar om jou te doen. Jij bracht me helemaal van mijn stuk. Nog altijd. Ik slaap slecht, krijg met moeite mijn werk gedaan, Johan klaagt steen en been dat hij zijne maat kwijt is. Ik kan aan niks of niemand anders denken. Jou wil ik beter leren kennen, want het klikte. Jij hebt dat toch ook gevoeld."
Even was er stilte. De tooghanger die het hele gesprek had gevolgd, besloot het ijs dan maar te breken.
"Hé pop, pakt diene pummel hier ne keer mee naar de cinema. Want anders begint hem hier te bleiten."
Ze glimlachten allebei, ondanks alles.
"Ja, dat zullen we dan maar eens doen. Want de klanten mogen hier niet beginnen bleiten."
"Hoe laat heb je gedaan met werken straks?"
"Waarom?"
"Ik wil niet meer wachten, anders verander je misschien nog van gedacht. Ik blijf hier!"

1 opmerking:

Anoniem zei

Juiiiij! En ze leefden nog gelukkig en kregen lange kinderen? :o) Of neen, dat is teveel van het goeie, inderdaad.
Boeiend kortverhaal!