dinsdag 1 juli 2008

Plus

Het is vorig weekend stiefouderdag geweest, of beter gezegd plus-ouderdag. Maar helaas iets te laat voor mij, deze naamsverandering. Alhoewel...eens je stiefouder bent, blijf je dat toch naar mijn gevoel.
De voorbije 13 jaar heb ik uren doorgebracht aan schoolpoorten om de stiefkinderen op te halen. Huiswerk helpen maken en lessen helpen leren dat was mijn taak want ik was tenslotte degene met het meeste geduld. Vaak was ook mijn geduld bijna ten einde, maar we zijn er doorheen gesparteld. Ze hebben hun schooltijd achter de rug en hebben allebei een vaste job. Taak volbracht.
Alleen is er nu geen officiële band meer. Hoe goed je ook je best hebt gedaan, nu kan ik alleen maar rekenen op hun goodwill om hen nog eens terug te zien. Want ik was tenslotte alleen maar de stiefouder.
Jarenlang balanceren met als enig voordeel dat hun natuurlijke vader nooit in de buurt was. Ze schermden nooit met de woorden "jij bent mijn vader niet", gewoon omdat ik het concept "vader" het meest benaderde. Zonder mij was er niks meer. Hoewel ze me vaak liever kwijt dan rijk waren.
Langs de andere kant zijn er wel vooral heel mooie herinneringen. Vanaf de eerste dag heeft het altijd goed geklikt. Die koester ik nu, die herinneringen. Ze weten ook allebei dat ze steeds welkom zijn. Maar nu is het water nog een beetje te diep.
Of er nu schuld was of niet, bloed is dikker dan water en natuurlijk is het logisch dat ze hun mama opvangen. Momenteel ben ik de zondebok, willen ze me niet meer zien.
Nu ja, ik had ook niks anders verwacht. Het belangrijkste is dat mijn geweten in orde is. Al die jaren zijn ze mijn kinderen geweest, zo zag ik hen. Zou ik het nu anders doen? Neen. Dat kan ik niet, je gaat er voor of je gaat er niet voor hé. Want uiteindelijk bepaal je hun toekomst voor een stuk. Ook al was ik 'maar' stiefouder, alle waarden die ze hebben meegekregen hebben we ze samen meegegeven. Dan kan je geen reserve inbouwen, kan je geen afstandelijke houding aannemen.
Ook al maak je hier en daar fouten, toch moet je er helemaal voor gaan.
De relatie mag dan stuk zijn, we kunnen toch trots zijn op wat we met onze kinderen bereikt hebben. Dat hebben we toch goed gedaan.

1 opmerking:

Anoniem zei

Had het ook al in de krant gelezen over "plusouders"... vind het maar een rare benaming.

Een pluimpje voor jou dus! Voor jullie allebei, eigenlijk. Een nieuw samengesteld gezin is geen sinecure. En dat het water nu wat diep is... da's wel iets minder. Maar je troost je met de gedachte dat ze goed zijn terechtgekomen, en dat ligt zeker wel aan de opvoeding ;o)