Er moet me toch nog iets van het hart. Want ook al ben ik dan een 'kwebbelmarjet', zoals Margo het zo mooi stelde, er zijn momenten dat ik helemaal stil val. Het belangrijkste punt van kritiek dat ik van Vriendin kreeg, was dat ik zo weinig zegde. We praatten niet meer, ik was altijd in gedachten verzonken en heel erg ver weg.
Dat had ze heel goed opgemerkt. We waren op een punt aangekomen waar ik haar niks meer te vertellen had. Wel over de dagdagelijkse dingen natuurlijk. Dingen die op het werk gebeurden en zo, dat ging. Maar het ging nooit meer over ons, of over mezelf. Het was zo'n situatie van "jij vertelt wat, ik vertel wat en dan maar hopen dat het voor mij tijd is om naar huis te rijden".
Mij stoorde het niet echt, die stilte. Het gaf mijn verbeelding de kans om op hol te slaan en verhaaltjes te verzinnen. Of ik wilde gewoon rustig een beetje lezen. Maar dan sloot ik haar buiten, en zij wilde andere dingen doen. Dus deden we al die dingen die zij graag deed. Tot er een moment kwam dat er nog maar één zin door mijn hoofd ging : "Ik wil hier weg!"
Andere woorden vond ik niet meer en dus zweeg ik. Tot ook zij geen woorden meer vond.
Toen begon de stilte minder leuk te worden. Werd er een tijdje weer terug over 'ons' gepraat. Of beter gezegd, over wat er nog overbleef van die 'ons'.
Het was niet genoeg meer. Ook al doet ze me nog veel. Ze wilde graag met een propere lei terug beginnen, vanaf nul alles terug opbouwen. Want zo slecht was het toch niet. Ik viel weer stil. Wilde er niet op ingaan. Heb haar gezegd het te laten rusten en te proberen ons leven eerst terug op te nemen. Dan zullen we wel zien.
Want terug beginnen vanaf nul kan niet. Er zit al teveel in onze rugzak dat we niet kunnen negeren.
Trouwens... terug beginnen... het is gedoemd om te mislukken... toch?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
Een herkenbaar verhaal. Dat heet dan een relatie die stilletjes doodbloedt, zonder dat je het eigenlijk door hebt.
Sommige koppels lukt het wel om opnieuw te beginnen. Waar halen ze de energie vandaan, denk ik dan. Loopt het goed, des te beter natuurlijk. Zelf denk ik ook te menen dat eens er een breuk is, die moeilijk te lijmen valt.
Het is zoals je dat zelf aanvoelt.
Rugzak met inhoud en al in 't Schelde smijten?
Ach, 't zoals Sterrekes zegt jong... 't is allemaal niet gemakkelijk, maar ze heeft wel gelijk!
Afstand kan wonderen doen maar 't is zeker geen garantie op succes. Als het niet klikt dan botst het en dan moet je je conclusies trekken. Zij ook. Krampachtig proberen vasthouden aan de mooie momenten en emkel het mooiste als bouwsteen nemen om het nog eens te proberen...nope, werkt niet.
Stil zijn, in jezelf gekeerd zitten, tijd met jezelf doorbrengen, denken aan alles en niks, gewoon stilte en rust...da's zo herkenbaar en een eigenschap die ik ook bezit. Stiltes hoeven niet zonodig altijd weggekletst te worden, ik heb soms meer aan stilte dan aan gepraat. Vandaar wellicht dat ik virtueel een hevige tettermarjet ben, ter compensatie. Ik ben een stille, zeg niet veel, ik observeer en luister liever. Maar owee als ik in mijnen babbel ben, dan ben ik een spraaktsunami en val ik achterover van mezelf.
Een reactie posten