Coup de foudre (deel 3)

"Zeg, wat was dat allemaal?"
"Hey, dimmen hé," probeerde hij zijn vriend te kalmeren, "wat is er dan geweest?"
"Je hebt godverdomme de hele avond geprobeerd mijnen date te versieren. Jullie zaten te babbelen alsof Louise en ik er niet bij zaten. Echt wel een goeie vriend dat je bent, ja!"
"Ja, zeg dan ook eens iets zinnigs hé. Trouwens, jullie hebben toch een paar keren nen trage gedanst, of niet?"
Hij begon rood te worden. Vooral omdat zijn vriend eigenlijk wel gelijk had. De hele avond was hij vooral met Chantal aan de praat geweest en zijn vriend had het door. Hij dacht dat hij het nog had kunnen redden door Louise mee te nemen voor een slow. Zij was erin getrapt, ze had hem dicht tegen haar aan getrokken, had hem nog gevraagd of hij bij haar nog iets wilde komen drinken. Hij had natuurlijk 'nee' gezegd. Maar Johan was er dus niet in getrapt.
"Kijk hé maat, trekt uwe plan. Voor mij is het genoeg geweest. Die Chantal ziet mij toch niet zitten. Als ge ze moet hebben, doe maar. Zak!"
Johan draaide zich abrupt om en vertrok.
Oh shit, en hij had Louise beloofd om volgende week terug uit te gaan. Hoe moest hij zich hier nu weer uit gaan praten?

"Zeg Chantal, gaan jij nog terug met die Johan op date? Want voor mij moet je niet meer hoor. Ik ga zaterdag terug met Eddie uit, en wie weet..."
"Nee," antwoordde ze teleurgesteld, "hij heeft me niks gevraagd, hij heeft zelfs niet gezegd dat hij me zal bellen. Volgens mij was hij om één of andere reden kwaad."
"Ja, dat dacht ik ook al. Heb je iets verkeerd gezegd of zo?"
Meer dan haar schouders even ophalen deed Chantal niet. Waarschijnlijk had Johan gewoon door dat het tussen haar en Eddie zo goed klikte. Ze was er zeker van dat hij daarom kwaad was vertrokken, met Eddie achter hem aan. Aan Louise was het allemaal voorbijgegaan. Die had de hele avond naar Eddie zitten kijken. Zielig gewoon. Maar ze had hem toch zover gekregen dat ze opnieuw een date hadden, en Louise wist duidelijk al waar die zou eindigen.
Waarom had ze zelf Eddie niet gevraagd? Nu Louise zo verkocht was, was hij helemaal off limits voor haar.
"Louise schat, ik ben weg, ik bel je nog wel."
Eigenlijk had ze meer zin om eens lekker te brullen, maar dat zou ze thuis wel doen. Ze liet haar vriendin achter, ze kon die brede glimlach op haar gezicht even niet verdragen.