dinsdag 1 juli 2008

Coup de foudre

Hij zuchtte. Moedeloos werd hij er van. Hij wilde roepen, brullen, wilde zijn woede uit zijn lijf hebben. Maar kon alleen maar zuchten.
"The story of my life", zei hij tegen zichzelf, "boy meets girl, boy falls in love, girl doesn't."
Hij raapte al zijn krachten samen en probeerde recht te staan. De ijskast was ver weg, zo'n meter of 8, maar hij ging proberen de afstand te overbruggen...
Het was op het nippertje, maar hij was er. Even moest hij zich vasthouden, zijn hartslag was veel te hoog en hij moest op één of andere manier proberen tot rust te komen. Diep inademen door de neus, rustig uitademen door de mond.
Een kleine 2 weken geleden had hij Haar leren kennen. Hoewel...leren kennen is veel gezegd. Zoals elke donderdag ging hij met enkele vrienden snooker spelen. Buiten de vaste stamgasten waren er nog 2 dames aanwezig.
De wedstrijd was nog maar pas begonnen toen ze binnen kwamen en langs hen heen liepen naar een tafeltje een beetje verder. Hij kon moeilijk anders doen dan even naar hen kijken, ze moesten voor hem langs gaan. Zijn blik vond even die van Haar en... hij had net zo goed achterover kunnen vallen. Het was jaren geleden dat hij nog zo zwaar verloren had. Hij kon zich gewoon niet concentreren.
Een week later was het weer van dat. Het was zijn beurt om een rondje te geven en hij stevende recht op een zware nederlaag af.
"Hey Swa, geef ons hetzelfde en geef die dames daar ook iets van mij," zegde hij zo ontspannen mogelijk. Ongelooflijk dat hij zoiets had kunnen zeggen. Bovendien had hij geluk. Want een uurtje later zaten ze met z'n vieren te praten.
Nu ja, hij liet het praten vooral aan zijn vriend over. Stiekem zat hij zowat de hele tijd naar Haar te kijken.
Nu ja, stiekem. Nu was het al de derde keer dat ze hem erop betrapte en hij zo rood als een tomaat werd. Uiteindelijk hadden ze telefoonnummers en adressen uitgewisseld. Hij was zo nerveus dat hij bijna een verkeerd adres had opgeschreven.
Heel het weekend had hij geprobeerd zichzelf zover te krijgen dat hij Haar zou bellen. Het lukte niet. Telkens hij het nummer probeerde in te tikken, blokkeerde hij.
En toen werd het maandag, gisteravond dus. Zijn vriend kwam even langs na het werk. Hij wilde even praten, had iets belangrijks te vertellen.
"Ik heb Haar gebeld," zegde die opgewonden,"we hebben lang gepraat en ik denk dat ze me wel ziet zitten."
"Hoe bedoel je?"
"Wel, je voelt dat hé. We hebben vorige week ook al gezellig zitten praten en ze ziet er best wel goed uit. Dus heb ik haar gebeld hé."
De rest van de babbel was aan hem voorbij gegaan. Helemaal van de kaart, verraden door zijn beste vriend. Hij had Haar eerst gezien, hij had hen zelfs getrakteerd. Nu ging zijn vriend met de pluimen lopen.
Eindelijk slaagde hij erin zijn ijskast open te doen.
De deurbel ging. Even twijfelde hij. Hij wilde niemand zien, wilde met niemand praten. Gisteren had hij zelfs de telefoonstekker uitgetrokken en zijn gsm uitgezet.
Weer ging die verrekte bel. Waarom had hij die ook niet uitgezet?
Toch maar even opendoen dus.
"Wat is..."
Zijn stem viel stil want Ze stond voor zijn deur.
"Hey, ik wilde je bellen maar kon je niet bereiken," zegde ze een beetje bezorgd, "voel je je wel goed?"
"Ja hoor, kom binnen," hoorde hij zichzelf zeggen.
En dat deed ze nog ook. Toen hij de deur dicht deed zuchtte hij weer. Maar zijn moedeloosheid was op slag verdwenen.

1 opmerking:

Anoniem zei

Superstukje! En nu eens eentje met een happy end :o)